Мишел де Монтењ: Разлика помеѓу преработките

[проверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
дополнување, ситна поправка
Ред 1:
[[Податотека:Montaigne 1578.jpg|мини|десно|200п|Монтењ во 1578 г.]]
[[Податотека:St Michel de Montaigne Tour03.jpg|мини|десно|Кулата во која пишувал Монтењ]]
'''Мишел Екем де Монтењ''' ({{lang-fr|Michel Eyquem de Montaigne}}; [[28 февруари]] [[1533]]&nbsp;– [[13 септември]] [[1592]]) — француски [[аристократија|благородник]] и еден од највлијателните [[писател]]и на [[Франција|француската]] [[ренесанса]]. Познат е како воведувач на [[есеј]]от како посебен книжевен род. Нашироко се смета за татко на современиот [[скептицизам]]. Покрај есеите, негова главна одлика се обидите да користи „секојдневни“ анегдоти и [[автобиографија]]та во интелектуални расправи.<ref>Овие анегдоти се само навидум „секојдневни“; Монтењ вели: 'Ниту моите [[анегдота|анегдоти]] ниту моите [[цитат]]и се со намера да бидат исклучиво како примери, за авторитет, или за украс. Често носат, под предметот на разговор, семе на побогата и длабока смисла, a посредно зрачат со поделикатен тон,' Michel de Montagne, ''Essais'' Pléiade, Paris (ed.A.Thibaudet) 1937, Bk.1,ch.40 p.252 (tr.Charles Rosen)</ref>— томовите „[[Есеи (Монтењ)|Есеи]]“ (''Essais'' = „Обиди“) содржат едни од највлијателните есеи некогаш напишани. Монтењ имал огромно влијание на мноштво светски автори, вклучувајќи ги [[Рене Декарт]],<ref>Buckley, Michael J., At the Origins of Modern Atheism, Yale UP, 1990, p. 69.</ref> [[Блез Паскал]], [[Жан Жак Русо]], [[Вилијам Хазлит]],<ref name="Kinnaird p. 274">Kinnaird, John, ''William Hazlitt: Critic of Power'', Columbia University Press, 1978, p. 274.</ref> [[Ралф Валдо Емерсон]], [[Фридрих Ниче]], [[Штефан Цвајг]], [[Ерик Хофер]],<ref>од меомарот на Ерик Хофер „Замисли за вистината“ (''Truth Imagined'').</ref> [[Исак Асимов]], но и на подоцнежните дела на [[Вилијам Шекспир]].
 
==Биографија==
== Мисла и влијание ==
Монтењ зборувал пофално за својот татко и за брат му, кој бил [[протестант]], но никаде не ја споменувал мајка му, која била [[Крштевање|покрстена]] [[Евреи|Еврејка]].<ref>Јован Дучић, ''Благо Цара Радована'' (друго издање). Београд: Laguna, 2018, стр. 182.</ref>
Во своето време, Монтењ бил повеќе гледан како [[политичар]] отколку автор. Тенденцијата во своите [[есеј|есеии]] да вклучува [[анегдота|анегдоти]] и лични размислувања се сметала за карактеристика на неговиот стил, а помалку како иновација, додека неговата мисла, „Јас сум предметот на мојата книга“, се сметала за самооградување од страна на неговите современици. Како што изминувало времето, Монтењ станувал сè попрепознатлив како отелотворување на духот на слободоумието, кој своите никулци ги има токму во [[хуманизам|тоа време]]. Веројатно е најпознат по својата [[скептицизам|скептичка]] забелешка ''Que sçay-je?'' („Што знам јас?“). Неверојатно современ дури и за читателите денес, обидот на Монтењ да гледа на светот низ призмата на единственото нешто на кое може суштински да се потпре — своето лично [[мислење]] — го прави подостапен за современите читатели од кој било друг [[ренесансна книжевност|ренесансен автор]]. Писатели од секаков вид се уште црпат инспирација од неговата способност мајсторски да воспостави рамнотежа помеѓу интелктуалното знаење и личните впечатоци.
 
== МислаМисли и влијание ==
Во своето време, Монтењ бил повеќе гледан како [[политичар]] отколку автор. Тенденцијата во своите [[есеј|есеии]] да вклучува [[анегдота|анегдоти]] и лични размислувања се сметала за карактеристика на неговиот стил, а помалку како иновација, додека неговата мисла, „Јас сум предметот на мојата книга“, се сметала за самооградување од страна на неговите современици. Како што изминувало времето, Монтењ станувал сè попрепознатлив како отелотворување на духот на слободоумието, кој своите никулци ги има токму во [[хуманизам|тоа време]]. Веројатно е најпознат по својата [[скептицизам|скептичка]] забелешка ''Que sçay-je?'' („Што знам јас?“). Неверојатно современ дури и за читателите денес, обидот на Монтењ да гледа на светот низ призмата на единственото нешто на кое може суштински да се потпре — своето лично [[мислење]] — го прави подостапен за современите читатели од кој било друг [[ренесансна книжевност|ренесансен автор]]. ПисателиБројни одписатели секаководо вид се уштеден-денес црпат инспирација од неговата способност мајсторски да воспостави рамнотежа помеѓу интелктуалното знаење и личните впечатоци.
 
Монтењ го става пријателството над крвното сродство за кое смета дека сè уште не значи пријателство. Така, членовите на семејството можат многу да се разликуваат меѓу себе: едни се чесни, други лоши; едни умни, а други глупави. Затоа, само пријателството е навистина највисокото човечко [[чувство]].<ref>Јован Дучић, ''Благо Цара Радована'' (друго издање). Београд: Laguna, 2018, стр. 182.</ref>
 
== Поврзано ==