Вилијам Шекспир: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
→Репутација: дополнување |
→Репутација: дополнување |
||
Ред 144:
[[File:William Shakespeare Statue in Lincoln Park.JPG|thumb|right|200px|Линколн Парк, Чикаго]]
Помеѓу реставрацијата на монархијата во 1660 и крајот на XVII век, во мода бил [[Класицизам|класицизмот]]. Поради тоа, тогашните критичари го подредувале Шекспир под Џон Флечер и Бен Џонсон.<ref>{{Harvnb|Grady|2001b|loc=269}}.</ref> [[Томас Рајмер]], на пример, му замерувал на Шекспир што мешал комедија и трагедија. Но поетот и критичар Џон Драјден секогаш високо го вреднувал. За Џонсон рекол: „Го ценам него, но го сакам Шекспир“.<ref>{{Harvnb|Dryden|1889|loc=71}}.</ref> Во наредните неколку децении било доминантно гледиштето на Рајмер, но веќе во XVIII век, критичарите почнале да го согледуваат и фалат природниот гениј на Шекспир. Во растењето на неговата репутација голема улога одиграле неколкуте „училишни“ изданија на драмите на Шекспир, особено оние под уредништво на [[Семјуел Џонсон]] во 1765 и оние на Едмонд Малоун во 1790.<ref>{{Harvnb|Grady|2001b|loc=270–27}}; {{Harvnb|Levin|1986|loc=217}}.</ref> Веќе до 1800. година, Шекспир се сметал за англискиот народен поет. Волтер го напаѓал Шекспир, нарекувајќи го плагијатор кој ги пишувал своите драми според романите на данскиот писател [[Сакс Граматикус]]. Според еден англиски писател, Волтер успеал да го направи прускиот крал [[Фридрих Велики]] непријател на Шекспир, така што тој ги прогонувал глумците кои го играле Шекспир во [[Прусија]].<ref>Јован Дучић, ''Благо Цара Радована'' (друго издање). Београд: Laguna, 2018, стр. 295-296.</ref>Во [[XVIII век|XVIII]] и [[XIX век]], репутацијата на Шекспир почнала да се шири и надвор од
Во [[Романтизам|Романтизмот]], Шекспир бил најмногу славен од [[Семјуел Тејлор Колриџ]]. Критичарот Шлегел ги превел неговите драми во духот на германскиот романтизам.<ref>{{Harvnb|Levin|1986|loc=223}}.</ref> Во XIX век, восхитот на некои критичари почнувал да се граничи со претерано ласкање.<ref>{{Harvnb|Sawyer|2003|loc=113}}.</ref> „Тој Крал Шекспир“, ќе рече [[есеист|есеистот]] [[Томас Карлајл]] во 1840, „како неговиот крунисан суверенитет сјае над сите нас, како најблагороден, најубав, но и најсилен знак на сплотување; неуништлив“.<ref>{{Harvnb|Carlyle|1907|loc=161}}.</ref> Викторијанските изведби на неговите драми биле спектакуларни и претерано богати.<ref>{{Harvnb|Schoch|2002|loc=58–59}}.</ref> Драматургот и критичар [[Џорџ Бернард Шо]] се исмевал на оваа идолатрија и ја нарекувал „бардолатрија“. Тој тврдел дека [[Ибзен]] и [[Натурализам|натурализмот]] дошле во мода, а Шекспир веќе бил излитен.<ref>{{Harvnb|Grady|2001b|loc=276}}.</ref>
| |||