Пер Лагерквист: Разлика помеѓу преработките
[проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
→Творештво: ситна поправка |
→По Втората светска војна: ситна поправка |
||
Ред 8:
Своето прво дело го објавил во [[1912]] година, под наслов „[[Човечки суштества (Лагерквист)|Човечки суштества]]“, а неговото следно дело било „Уметноста на зборот и ликовната уметност“, кое го етаблирал на книжевна сцена во [[Шведска]] како млад [[Писател|писател]], со [[Еволуционизам|еволуциски]] идеи. Неговите следни дела: поетската збирка „Болка“ (1916), збирката песни и раскази „Хаос“ (1919), драмата „[[Тајната на небото]]“ и трите драми „Театар“ (1918) се силни слики за космичката осаменост на [[човек]]от и неговиот страв од [[живот]]от и од [[смрт]]та на еден „индиферентен“ свет. Потоа следувале драмите „[[Невидливиот човек (Лагерквист)|Невидливиот човек]]“ (1923) и кошмарните раскази „[[Свирепи приказни]]“ (1924), а [[роман]]от за детството „[[Гостин на реалноста]]“ претставува еден од ретките автобиографски дела на Лагерквист. Новата етапа во развојот на Лагерквист ја започнала со делото „[[Триумф над животот]]“ (1927), во кое ја објавува својата [[филозофија]] низ визионерски пасуси. Во него, слино на [[Албер Ками]], Лагерквист заговара „бунт“ против очајот. Следните негови дела ја третирале тоталитарната закана на [[Европа]]: новелата „[[Џелатот]]“ (1933), хумористичкиот манифест „[[Стегнатата тупаница]]“ (1934), како и [[драма]]та за политичкото убиство, „[[Човек без душа]]“ (1936).<ref name="a"/>
По [[Втора светска војна|Втората светска војна]], Лагерквист почесто се свртувал кон формата на романот. „Романот Џуџе“ (1944) е сместен во време на италјанска [[ренесанса]], но сепак се однесува и на [[Втората светска војна]] и на човекот воопшто, во сите места и времиња. Со
▲По [[Втора светска војна|Втората светска војна]], Лагерквист почесто се свртувал кон формата на романот. „Романот Џуџе“ (1944) е сместен во време на италјанска ренесанса, но сепак се однесува и на Втората светска војна и на човекот воопшто, во сите места и времиња. Со „Варава“ (1950), можеби неговото на најпознато дело, започнала низата романи кои се занимаваат со средба на човекот со божественото и неговата потрага по разбирање и спасение. Оваа тема ја продолжува во „Сибила“ (1956), „Смртаа на Абазир“ (1960), „Аџија на море“ (1962) и во „Светата земја“ (1964). Неговиот последен роман, „Миријам“ (1967) користи симболистички консталации кои се појавуваат честопати неговите книги.<ref name="a"/>
==Нобелова награда==
|