Вук Караџиќ: Разлика помеѓу преработките

[[Фолклористика|Фолклористичката]] и [[Лингвистика|лингвистичката]] дејност на Караџиќ започнала уште во 1811-1812 година, за време на престојот во Неготинска Краина, каде почнал да ги опишува [[Кладово]], [[Неготин]] и другите населени места, како и да ги запишува [[Јазик|јазичните]] обележја на тој регион. Потоа, во 1813 година, во [[Виена]] се запознал со [[Димитрие Давидовиќ]] и со [[Димитрие Фрушиќ]] и почнал да соработува со нивниот весник „Новине сербске из царствујушчега града Вијене“ кој излегувал од 1813 до 1822 година. Во него, Караџиќ ја почнал борбата за замена на црковносрпскиот јазик со народниот говор. Во Виена, кон крајот на 1813 година, се запознал и со [[Јернеј Копитар]], [[Цензура|цензор]] на неговата прва книга „Правителствујушчи совјет сербски за времена Кара-Ђорђијина“ која не добила дозвола за печатење. Токму Копитар го убедил, покрај запишувањето на народните песни, да почне да ги запишува и зборовите и [[граматика]]та. Како резултат на тоа, во 1814 година, во Белград ја објавил книгата „Мала простонародња славено-сербска пјеснарица“, во тираж од 1.500 примероци. Караџиќ ја испечатил книгата на сопствен трошок, како и благодарение на бројните претплатници чии имиња биле отпечатени на крајот од секој примерок. Кон крајот на истата година ја објавил и книгата „Писменица сербскога језика“, користејќи ја реформираната [[кирилица]] на Сава Мркаљ. Книгата била придружена со мал проглас во кој бил даден осврт кон [[Српска книжевност|српската книжевност]] и кон проблемите на српскиот правопис и [[Српска граматика|српската граматика]].<ref>Дејан Михаиловић, „Хронологија живота и рада Вука СтефновићаСтефановића Караџића“, во: Вук Караџић, ''Српске народне приповијетке''. Београд: Лагуна и Вукова задужбина, 2017, стр. 464-465.</ref>

Во 1815 година, Караџиќ ја објавил втората книга со народни песни, „Народна србска пјеснарица“, а следната година ја почнал работата на првиот српски речник. Во 1817 година, тој работел како уредник на весникот „Новине сербске“ во кои почнал да ги објавува првите рецензии, прегледи, критики и поучни статии. По двегодишна заедничка работа со Копитар, во 1818 година, Караџиќ го објавил „Српски рјечник“ кој сидржел 26.270 зборови со објаснување на [[Германски јазик|германски]] и [[латински јазик]]. Притоа, по долго размислување и советување со Копитар и со Мушицки, Караџиќ се определил за [[Фонетика|фонетскиот]] наместо [[Етимологија|етимолошкиот]] правопис (на пример, „српски“ наместо „србски“), како и за 29 букви во азбуката (без буквата „х“ бидејќи сметал дека тој глас не се слуша во [[Српски јазик|српскиот јазик]]). Во однос на азбуката, тој дал ги предложил буквите „љ“, „њ“, „ђ“ и „ћ“ како замена на разните црковнословенски комбинации или руските букви „я“ и „ю“, а за првпат во [[кирилица]]та ги воведол буквите „џ“ (од некои стари ракописи) и „ј“ (позајмена од [[латиница]]та). Токму воведувањето на латиничната буква „ј“ била причина [[Милош Обреновиќ I|кнезот Милош]], [[Српска црква|српската црква]] и писателот М. Видаковиќ остро да го нападнат. Во 1819 година, Караџиќ пристигнал во [[Санкт Петербург]], каде се запознал со бројни писатели, историчари, [[Славистика|слависти]] и [[Лингвистика|лингвисти]] при што таму оставил 30 копии од српскиот речник. Во август 1820 година пристигнал во [[Србија]], каде собирал народни песни и умотворби и ретки ракописи по [[Црква (објект)|црквите]] и [[манастир]]и. Истата година, тој добил орден од Руската академија за „Српскиот речник“. Во 1821 година, во „Новине сербске“ ги објавил „Српске народне приповијетке“ како посебна книга, составена од 12 приказни.<ref>Дејан Михаиловић, „Хронологија живота и рада Вука СтефновићаСтефановића Караџића“, во: Вук Караџић, ''Српске народне приповијетке''. Београд: Лагуна и Вукова задужбина, 2017, стр. 466-468.</ref>

Во 1823 година, неговата збирка со народни песни и српската граматика биле преведени на [[Германски јазик|германски]], [[Чешки јазик|чешки]] и [[руски јазик]], а следната година излегла од печат првата книга „Народне српске пјесме“, со т.н. „женски песни“. Во 1825 година, на германски јазик, ја напишал биографијата на кнезот Милош, а без негово знаење, во Петербург излегол рускиот превод, благодарение на интригите на Михаил Герман, агентот на кнезот Милош, кој некако дошол до ракописот. Во 1826 година, во Виена, почнал да го објавува забавникот „Даница“ во кој биле застапени и народни песни и приказни, како и статии за одбрана на реформата на српскиот јазик. Во 1827 година, исто така, во Виена, Караџиќ го објавил делото „Први српски буквар“, претходно објавено во „Даница“, во 1826 година, со наслов „Оглед Српског буквара“. Во 1828 година, во [[Будим]], излегла неговата книга (на српски јазик) „Милош Обреновић, Књаз Сербији, или грађа за Српску историју нашега времена“. Следната година, во [[Хамбург]], врз основа на долгите разговори со Караџиќ, германскиот историчар Леополд Ранке ја објавил книгата „Српската револуција“. Во 1830 година, во Виена, го препишал преводот на [[Новиот завет]], а во ноември се обидел (неуспешно) да добие дозвола за неговото печатњење од кнезот Милош. Во 1831 година почнал да го пишува делото „Особита грађа за српску историју нашега времена“ кое кон крајот на годината го запечатил недовршено, со завет „да не се отвора до 1900 година“. Во декември 1832 година, кнезот Милош воспоставил [[цензура]] со која се забранувало печатење книги „кои би биле напишани со буквите ''љ'', ''њ'' и ''ј'' по [[ортографија]]та на познатиот писател Вук Стефановиќ Караџиќ“.<ref>Дејан Михаиловић, „Хронологија живота и рада Вука СтефновићаСтефановића Караџића“, во: Вук Караџић, ''Српске народне приповијетке''. Београд: Лагуна и Вукова задужбина, 2017, стр. 469-474.</ref>

Во 1836 година, во Цетиње била објавена книгата „Народне српске пословице и друге различне као оне у обичај узете ријечи“ во која Караџиќ првпат ја внесол буквата „х“ во српската [[кирилица]], зашто тој глас го слушнал во околината на [[Дубровник]] и во југозападна [[Црна Гора]]. Истата година, тој го напуштил [[Екавски изговор|екавското]] јотување на согласките „д“ и „т“ (на пример, „дјевојка“ наместо „ђевојка“, „тјерати“ наместо „ћерати“). Во 1837 година, во [[Штутгарт]], на германски јазик, ја објавил публикациата „Црна Гора и Црногорци“, а во 1839 година ја почнал дебатата со [[Јован Хаџиќ]], која траела повеќе години. Во 1841 година, во Виена, ја објавил првата книга на „Српске народне пјесме“, а во 1845 година и втората книга. Истата година, во Виена, била отпечатени писмата на Караџиќ и на [[Сава Текелија]] за српскиот јазик и за правописот. Во 1846 година се појавила и третата книга со српски народни песни, а книгата „Историја Србије и српска револуција“ била објавена на [[англиски јазик]] во [[Лондон]]. Истата година, во Москва, рускиот [[славист]] Срезневски ја објавил првата [[биографија]] на Караџиќ, врз основа на бројните разговори со него. Идеите на Караџиќ конечно победиле во 1847 година, кога Његош го објавил делото „[[Горски венец]]“, напишано на народен јазик, Бранко Радичевиќ ги објавил своите песни користејќи го правописот на Караџиќ, [[Ѓуро Даничиќ]] ја испечатил студијата „Рат за српски [[јазик]] и правопис“, а Караџиќ го објавил преводот на Новиот завет. Во 1849 година, Караџиќ го објавил делото „Ковчежић за историју, језик и обичаје Срба сва три закона“, а следната година, во Виена, заедно со приврзаниците на [[Илирско движење|Илирското движење]], го потпишал т.н. Виенски книжевен договор за заеднички јазик и правопис на [[Срби]]те и [[Хрвати]]те. Во 1852 година, со Ѓуро Даничиќ, го објавил проширеното издание на „Српски рјечник истумаченог њемачкијем и латинскијем ријечима“, со 47.000 зборови, но во Србија била донесена уредба за забрана на продажбата на речникот. Во 1853 година, во Виена, ја објавил книгата „Српске народне приповијетке“, посветена на „славниот [[Германец]] Јакоб Грим“. Следната година, оваа книга била објавена во [[Берлин]] (на германски јазик) од страна на неговата ќерка [[Мина Караџиќ]], со предговор на Јакоб Грим.<ref>Дејан Михаиловић, „Хронологија живота и рада Вука СтефновићаСтефановића Караџића“, во: Вук Караџић, ''Српске народне приповијетке''. Београд: Лагуна и Вукова задужбина, 2017, стр. 475-481.</ref>