Архиепископ Охридски и Македонски г.г. Гаврил II: Разлика помеѓу преработките

Гаврил бил првиот претседател на Друштвото на преведувачите на Македонија. Во [[19861977]] година, отец Ѓорѓи Милошев се замонашил и по хиротонисувањето за архиереј бил прв декан на [[Богословски факултет (Скопје)|Богословскиот факултет]] во [[Скопје]]. Во [[1986]] година бил избран за архиепископ на МПЦ. Веднаш по застанувањето на престолот, тој ги продолжил веќе започнатите проекти на неговиот претходник [[Архиепископ Охридски и Македонски г.г. Доситеј|Доситеј]]. Ова пред сè се однесувало на изградбата на [[Црква „Св. Климент Охридски“ - Скопје|црквата Свети Климент Охридски]] во [[Скопје]], формирањето на Богословскиот факултет и издавањето на [[Библија]]та на [[македонски литературен јазик]]. Гаврил бил првиот македонски архијереј кој ја обновил древната традиција, фрлање крст во реката [[Вардар]].

Во [[Скопје]] бил ракоположен за свештеник, а бил поставен за парох во влашката црква „Света Богородица“ во [[Велес]]<ref>{{Наведено списание|last=Гиревски|first=Ацо|date=2007|title=Првични сознанија за книжевната оставштина на Кочо Рацин од професорот Ѓорѓи Милошев|url=|journal=|publisher=Менора|volume=|pages=|doi=}}</ref> во [[1942]] година.

Со оглед на општестевно-политичките прилики во земјата во повоениот период и потребата од високообразовани кадри, бил принуден на неодредено време да престане активно да се бави со свештеничката дејност и целосно да се посвети на просветата. Од [[1949]] година бил на служба во Државното книгоиздателство на Македонија – Скопје (подоцна „[[Просветно дело]]“). Оттогаш, па сè до смртта, скоро цели триесет години тој му се посветил на учебникарството и на просветителството. Поточно тој најмногу се посветил на усовршување и стандардизирање на македонскиот литературен јазик. Во овој период тој составил и издал прирачници, учебници, речници и училишна литература, па дури и периодика. Посебно за истакнување е неговиот научен пристап кон делата на [[Кочо Рацин]] и [[Војдан Чернодрински]]. Тој е еден од првите истражувачи од македонскиот научен свет кој се појавил со написи и анализи за опусот на поетот [[Кочо Рацин]].

Така што кон крајот на [[декември]] [[1977]] година, по десетгодишно автокефално дејствување на Македонската православна црква (1967 – 1977) или по дваесетгодишно возобновено живеење на Охридската архиепископија во лицето на МПЦ (1958 – 1977) бил формиран Богословскиот факултет, со седиште во манастирот „Св. Јован Крстител“ во Капиштец, во Скопје. За прв декан на факултетот бил избран самиот отецГаврил.

На [[18 ноември]] [[1977]] година, Светиот архиерејски синод на Македонската православна црква на синодска седница одлучила да се оформи посебна [[Повардарска епархија]], а архиереј на епархијата бил назначен Гаврил<ref>http://povardarska-eparhija.org.mk/pe/index.php?option=com_content&task=view&id=43&Itemid=54</ref>. На [[29 јануари]] [[1978]] година Гаврил бил устоличен во Повардарски митрополит. Тој бил седмиот по ред архиереј хиротонисан епископ по обновувањето на Охридската архиепископија.

Седнувајќи на престолот на повардарските епископи митрополитот Гаврил се соочил со сите потешкотии во Повардарската епархија, како што се недостигот на свештеници, поправка на руинирани свети места и изградба на нови македонски православни светилишта. Во текот на оваа декада, како владика во Повардарската митрополија, Гаврил ја стабилизирал епархијата на духовен и материјален план и ја изградил новата митрополитска зграда во Велес.

На [[18 октомври]] [[1990]] година г.г. Гаврил го промовирал капиталното дело македонскиот превод од Библијата, издадено од печатницата на „''Љубљанско дело''“ во [[Љубљана]], [[Словенија]]. На промоцијата на македонската Библија г.г. Гаврил истакнал дека овој историски чин нема само религиско значење, туку во исто време има и општествено значење, па затоа е огромна неговата големина. На македонскиот превод на Библијата, работел повеќе од 50 години.

Архиепископот Гаврил, заради старост и кревкото здравје, поднел оставка, а од [[1993]] година до неговата смрт се повлекол во осамување во неговиот стан и ниту еднаш не излегол од него сѐ до неговата смрт. Починал во [[1996]] година и е погребан во манастирот „Св. Наум“ во [[Радишани]] крај [[Скопје]].