Михаил Јурјевич Лермонтов: Разлика помеѓу преработките

НаЛермонтов е голем романтичарски гениј, кој зазема врвно место не само во руската, туку и во светската поезија.<ref>Ефтим Клетников, „Руско поетско злато: Пушкин, Тјутчев, Лермонтов“, во: ''Пушкин, Тјутчев, Лермонтов, Руско поетско злато''. Скопје: Три, 2016, стр. 232.</ref> Тој претставува директен, можен наследник на [[Пушкин]] чие влијание веднаш се препознава уште на самиот негов книжевен почеток, и тоа како по темите и мотивите така и во профилирањето на неговите книжевни јунаци кои се растргнати меѓу [[Романтизам|романтичарското]] его и [[Етика|етичката]] свест.<ref>Ефтим Клетников, „Руско поетско злато: Пушкин, Тјутчев, Лермонтов“, во: ''Пушкин, Тјутчев, Лермонтов, Руско поетско злато''. Скопје: Три, 2016, стр. 230.</ref> Така, уште на тринаесетгодишна возраст, Лермонтов во својата тетратка ги препишал „Кавкаскиот заробеник“ на [[Пушкин]] и „Шилјонскиот затвореник“ на [[Бајрон]], јасно покажувајќи ја воодушевеноста од овие две големи имиња на романтизмот.<ref>Dušanka Perović, „O Ljermontovu“, во: M. Ljermontov, ''Junak našeg doba''. Beograd: Rad, 1962, стр. 161-162.</ref>

Пред да ја добие крајната форма, поемата „Мцири“ поминала низ повеќе етапи. Нејзините корени може да се следат од поемата „Исповед“ ([[1830]]) чие дејство се одвива во еден [[Католици|католички]] [[манастир]] во [[Шпанија]] и поемата „Болјарот Орша“ (1836) чие дејство е сместено во [[16 век]], за време на владеењето на [[Иван Грозни]]. За време на престојот во Кавказ, Лермонтов ја добил крајната замисла за поемата „Мцири“, заснована врз вистинита приказна. Во поемата се зборува за едно болно момче заробено во еден грузиски манастир од којшто постојано се обидува да побегне. Притоа, момчето не се помирува со загубата на слободата[[слобода]]та ниту по конечниот неуспех на неговите обиди за бегство. Поемата се одликува со идеален спој на силен протест и најсуптилна поетска [[емоција]].<ref>Dušanka Perović, „O Ljermontovu“, во: M. Ljermontov, ''Junak našeg doba''. Beograd: Rad, 1962, стр. 160-161.</ref> Лирскиот јунак на „Мцири“ е типичен романтичарски бунтовник, кој русоовски ја бара слободата надвор од општеството, во исконската и архаична невиност на природата.<ref>Ефтим Клетников, „Руско поетско злато: Пушкин, Тјутчев, Лермонтов“, во: ''Пушкин, Тјутчев, Лермонтов, Руско поетско злато''. Скопје: Три, 2016, стр. 232.</ref> Други позначајни поеми на Лермонтов се и „Азраил“ и „Ангелот на смртта“ кои потекнуваат од [[1831]] година, а во текот на [[1835]]-[[1836]] година ја напишал [[драма]]та „Маскарада“.

Лермонтов оставил и неколку прозни дела. Таков е примерот со недовршениот [[роман]] со тема од востанието на Пугачов, за кој се претпоставува дека е започнат во [[1833]] година, а којшто бил замислен како прв дел од една трилогија. Според главниот јунак, романот е наречен „Вадим“. Незавршен останал и вториот роман „Кнегината Лиговска“, започнат во [[1836]] година. Истата година, Лермонтов ја напишал и [[драма]]та „Двајцата браќа“ во која како ликови се јавуваат кнегината Лиговска и Печорин, јунаците од два негови романи. Оваа драма е значајна по тоа што во неа, за првпат во [[Руска книжевност|руската книжевност]], како јунак се појавува малиот, обесправен човек – службеникот Красински.<ref>Dušanka Perović, „O Ljermontovu“, во: M. Ljermontov, Junak našeg doba. Beograd: Rad, 1962, стр. 164.</ref> Подоцна, кнегината Лиговска се појавува и како лик во најзначајното прозно дело на Лермонтов, романот „[[Херој на нашето време (роман)|Херој на нашето време]]“ од [[1840]] година.