Во романот „Мостот на Дрина“ се сменуваат неколку векови кои ги поврзува еден [[мост]], како врска меѓу [[[Ориент]]от и Западот. Притоа, мостот им одолева на бурите на [[историја]]та, а со својата величенственост и со осамената убавина се воздигнува не само над градот, туку и над времето. Мостот е главниот лик на овој роман: тој е сведок на човечките трагедии, неговата ограда е испрскана со човечка [[крв]], немо го набљудува сменувањето на крупните историски епохи и цивилизации. „Мостот на Дрина“ е поетично, артистичко и, истовремено, многу умно дело. Во романот се прикажани епски историски слики заедно со нежни [[Психологија на личноста|психолошки]] моменти од човечкиот живот, а во него се соединуваат сите карактеристики на Андриќ како раскажувач: поетичност во сликањето на човековата трагика, ангажирана мисловност во третманот на големите теми, моќ за длабоко нуркање во човековата психа и голема дарба за портретирање на ликовите и за сликање на околината.<ref>Velibor Gligorić, „Beleška o piscu“, во: Ivo Andrić, ''Priča o vezirovom slonu''. Beograd: Rad, 1962, стр. 168-169</ref>
