Македонски фронт: Разлика помеѓу преработките

Во текот на [[1917]] и првата половина на [[1918]] година, се воделе повеќе позициони борби од локално значење кај реката [[Струма]], [[Црна Река]] и долж [[Вардарска Долина|Вардарската Долина]], кои не предизвикале некои поголеми територијални промени. Независно од политичките калкулации на Лондон и Рим, подготовките за пробојот на Солунскиот фронт отпочнале во средината на јули. Колебања немало ни кај војводата Мишиќ и српските офицери и војниcи, но ни кај генералот [[Франше Д'Епере]]. И самата француска влада, по анализите на целокупната ситуација на бојното поле, дошла до заклучок дека офанзивата на Балканот, со оглед на колебливостa на Бугарија, има политичко оправдување. Во воена смисла, Париз проценувал дека напорот на сојузниците ќе има смисла доколку постигнатите резултати ги пречекорат локалните рамки.<ref>Мира Радојевиќ, Љубодраг Димиќ, Србија у Великом рати 1914 -н1918, Слово љубве - Буквибукс, Скопје, 2018, стр.322</ref> Во склад со ова, Врховниот воен совет на 29 јули дефинитивно дал дозвола за офанзива на Солунскиот фронт.<ref>П.Петар Опачић, „Слом Централних сила на балканском ра¬тиш¬ту 1918. године. Пробој Солунског фронта“, стр. 286-287</ref> На [[15 септември]] [[1918]] година, силите на Антантата, предводени од францускиот маршал Д'Епере (наследникот на Сарај), започнале силна офанзива против бугарската Трета дивизија од составот на германската Втора армија на просторот Ветерник - Сокол. Борбите се пренесле во [[Пелагонија]], на десниот брег на реката [[Вардар]], [[Црна Река]] и во реонот на [[Дојран]]. Под жестокиот притисок на сојузниците, бугарско-германските трупи биле принудени на повлекување кон [[север]] и до бугарската граница. Сојузниците зазеле повеќе делови во [[Вардарска Македонија|вардарскиот дел на Македонија]], а на [[29 септември]] [[1918]] година [[Бугарија]] била принудена да потпише примирје, согласувајќи се да ја напушти [[Вардарска Македонија]], задржувајќи ги само [[Пиринска Македонија]] и Струмичката област со градот [[Струмица]], која подоцна ја загубила во корист на [[Србија]] со [[Нејски мировен договор|Нејскиот мировен договор]] од [[1919]] година.