Томас Ман: Разлика помеѓу преработките
[проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
сНема опис на уредувањето |
|||
Ред 29:
Во 1901 година, Ман го објавил романот „Буденброкови“ којшто станал светска сензација и го прославил младиот автор. Опишувајќи го пропаѓањето на граѓанското [[семејство]], Ман употребил автентични податоци од животот во својот град, но и некои автобиографски моменти. Потоа следувала втората збирка новели „[[Тристан (книга на Томас Ман)|Тристан]]“ (1903) во која се наоѓа и новелата „Тонио Крегер“ која, според неговите зборови, од сè што напишал, му била „најблиска до неговото срце“. Во тој период се појавило и единственото драмско дело на Ман, „Фиренца“, кое повеќе може да се опише како како новела во облик на дијалог отколку како [[драма]].<ref>Miloš Đorđević, „Novele Tomasa Mana“, во: Tomas Man, ''Tonio Kreger - Smrt u Veneciji''. Beograd: Rad, 1963, стр. 135.</ref> Во 1905 година, по повод стогодишнината од смртта на [[Шилер]], Ман ја напишал новелата „[[Тежок час]]“ - мало ремек-дело кое претставува многу субјективна студија за Шилер. Во 1909 година се појавил оптимистичко-шеговитиот роман „[[Кралско височество]]“ во кое на симболичен начин е прикажана кризата на индивидуализмот, а во 1912 година била објавена новелата „[[Смрт во Венеција]]“ која го означува крајот на првиот период од творештвото на Ман. Во меѓувреме, во 1911 година бил објавен фрагмент од „[[Исповедот на измамникот Феликс Крул]]“, т.е. почетокот на романот на којшто Ман се навратил половина век подоцна, иако и тогаш останал недовршен.<ref>Miloš Đorđević, „Novele Tomasa Mana“, во: Tomas Man, ''Tonio Kreger - Smrt u Veneciji''. Beograd: Rad, 1963, стр. 136-138.</ref>
Во 1924 година, Ман го објавил романот „[[Волшебниот рид]]“ со кој почнува втората фаза од неговото творештво. Всушност, Ман почнал да работи на овој роман уште во 1912 година, но прекинал кога избувнала [[Првата светска војна]]. Почетокот на втората етапа била одбележана и со една идила во [[стих]]ови, како и со расказот „Господарот и кучето“ (1919). Во овој период, Ман почнал да пишува и [[Есеј|есеи]]. Во 1925 година, Ман ја објавил [[Автобиографија|автобиографскат]]а новела
Според тоа, иако е најпознат по неговите романи, Ман почнал и завршил како новелист. Притоа, освен индиската [[легенда]] и [[Библија|библиската]] приказна, сите негови новели обработуваат современи теми кои се случуваат во рамките на граѓанското [[општество]]. Според неговите зборови, „јас сум дете на германското граѓанство и никогаш не ја одрекував традицијата поврзана со таквото потекло.“ Основната тема во неговите новели е односот на [[дух]]от кон животот и проблемот на уметникот и, оттука, главните ликови во повеќето негови новели се уметници или писатели, наклонети кон анализа. Поради тоа, во новелите нема многу дејство, туку преовладуваат разговорот и [[медитација]]та. Ман ги сака сложените [[Психологија|психолошки]] проблеми во кои доаѓа до израз неговата вештина за длабока анализа, а во романите и новелите ги внесол „[[етика]]та, [[музика]]та и [[хумор]]от“. Неговите дела секогаш имаат подлабоко значење, ликовите добиваат [[симбол]]ичка смисла, на етичко-социјалната позадина се истакнуваат хуманоста и [[љубов]]та кон човекот. Во уметничката постапка, Ман се држи до стварноста, т.е. аналитичкиот [[реализам]] во неговите дела е заснован врз стварните детаљи. Ман не сакал да измислува, сметајќи дека „човекот не е поет со тоа што ќе измисли нешто, туку со тоа што предметите ќе му значат нешто“. Најпосле, новелите на Ман се одликуваат со извонреден стил и со совршена форма, откривајќи ја вистинската [[уметност]] на [[јазик]]от.<ref>Miloš Đorđević, „Novele Tomasa Mana“, во: Tomas Man, ''Tonio Kreger - Smrt u Veneciji''. Beograd: Rad, 1963, стр. 141-142.</ref>
|