Во драмата Ромео„Ромео и ЈулијаЈулија“, Шекспир употребува неколку драмски техники( (ненадејната промена од [[комедија]] во [[трагедија]]) за кои добил пофалба од критичарите. СеТака, до смртта[[смрт]]та на Меркуцио во Акттретиот IIIчин, делото е комедија. По неговата смрт, драмата одеднаш станува сериозна и добива трагичен тон. Откако Ромео е прогонет, а не погубен, и фратарот Лоренс иѝ нуди план на Јулија за да повторно се соедини со својот сакан, публиката може сесè уште да се надева на среќен крај. Неизвесноста се уште трае се до отварањетоотворањето на завесата и до последната сцена во гробницата[[гроб]]ницата. Ако Ромео го дочекаше писмото, можеби и ќе имаше надеж тој и Јулија да бидат спасени. Овие промени од надеж во очај, спас и повторно надевање, ја потенцираат трагедијата кога и последната надеж умира и двајцата љубовници умираат на крајот. Шекспир, исто така, употребува и споредни дејствија со цел да се добие појасна слика за дејството на главните ликови.
Шекспир ито така употребува и споредни дејствија со цел да се добие појасна слика за дејството на главните ликови.
