Лудвиг ван Бетовен: Разлика помеѓу преработките

[проверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето
Нема опис на уредувањето
Ред 37:
Наследникот на Максимилијан Фредерик како Електор на Бон бил [[Максимилијан Франц Австриски]], најмладиот син на царицата [[Марија Терезија]] ​​од [[Австрија]], и тој донел значителни промени во [[Бон]]. Повторувајќи ги промените направени во [[Виена]] од страна на неговиот брат Џозеф, тој ги вовел реформите базирани на просветителската филозофија, со зголемена поддршка за образованието и уметноста. На тинејџерот Бетовен речиси сигурно имале влијание овие промени. Тој, исто така, можел да има влијае во тоа време од идеите истакнати во [[Масонство|масонеријата]], бидејќи Нефе и другите околу Бетовен биле членови на на [[Илуминати|Редот на Илуминатите]]{{sfn|Cooper|2008|p=15}}.
 
Во [[1787]] патувал во [[Виена]] со цел да зема часови кај [[Моцарт]], но поради презафатеност на [[Моцарт]] овие студии не се реализирале{{sfn|Cooper|2008|p= 23}}: Неговиот прв престоj во [[Виена]] траел само 15 дена бидејки морал да се врати назад поради смртта на својата мајка, и во Бон останал во следните пет години{{sfn|Cooper|2008|p= 24}}. Сепак во [[1792]] се вратил во [[Виена]], каде останал до крајот на својот живот. Во Виена земал часови кај Хајдн{{sfn|Cooper|2008|p= 35}}, потоа кај [[Јохан Георг Албрехтсбергер|Албрехтсбергер]] и на крајот кај [[Антонио Салиери|Салиери]]{{sfn|Thayer|1921|p=161}}, од кого го научил италијанскиот вокален стил. Во [[Виена]], престолнината на музиката во [[Европа]] во тоа време, Бетовен се истакнал како виртуоз на [[клавир]] од највисок калибар: неговиот првично груб стил, се рафинира откога го слушнал пијанистот [[Јохан Штеркел]], по што неговата врвност како пијанист ретко била оспорувана. Пред сè, бил почитуван поради извонредната моќ на импровизирање, без разлика дали било тоа на дадена тема или во развивањето на идејата во рамките на сонатен облик.
Бетовеновиот успех, пред сè, е засенет поради проблемите со слухот, кои почнуваат да го измачуваат веќе во 1797. Во 1802, откога медицинските третмани не донесувале никакво подобрување, тој се повлекол извесен период во Хајлигенштад на лечење. Откога и ова се покажало јалово, Бетовен, во пред самоубиствена [[депресија]], пишува очајничко и жестоко писмо кон своите двајца браќа, првпат отворено откривајќи ја својата болест и објаснувајќи ја причината поради криењето на истата. Наведува и дека својата иднина ја гледа како „прогоненик; во општеството можам да влезам единствено поради најосновните потреби“. Само неговата уметност го има спречено да си го одземе животот „ми се чинеше невозможно да го напуштам светот пред да го извлечам сето она коешто го чувствувам во себе“.
 
=== Успех во Виена===
Сите приказни за Бетовеновата мизантропија, неговата ексцентричност и лудило, датираат од времето на опаѓањето на моќта на [[слух]]от, која многу често му причинува и огромна физичка болка. Станува напорен како личност, фрустрациите и лутината поради својата состојба го прават премногу остар, а трпението на неговите блиски роднини и пријатели – редовно е ставано на тест. Карл, неговиот внук и штитеник, станува толку потиштен од цврстината на вукјо си (кој му забранувал да се гледа со неговата мајка), што посегнува по својот живот како би се ослободил од него. И покрај сето тоа, моќта на шармот на композиторовиот карактер е толку голем што тој остварува бројни блиски врски со жени, иако повеќето од нив мажени благороднички, па според тоа и недостижни. Идентитетот на Бетовеновата најголема љубов, „Бесмртната Љубена“, останува мистерија до ден денешен. Најверојатна претпоставка е дека тоа била [[Антонија Брентано]], чиешто најмладо дете многу веројатно го има зачнато тој.
Во текот на овој период, кога Франција се заканувала со инвазија, Лудвиг дознал за смртта на својот татко{{sfn|Thayer|1921|p=124}}{{sfn|Thayer|1921|p=148}}{{sfn|Cooper|2008|p= 42}}. Бетовеновиот успех, пред сè, е засенет поради проблемите со слухот, кои почнуваатзапочнале да го измачуваат веќе во [[1797]] година{{sfn|Swafford|2015|pp=223–24}} . Во [[1802]], откога медицинските третмани не донесувале никакво подобрување, тој се повлекол извесен период во Хајлигенштад на лечење. Откога и ова се покажало јалово, Бетовен, во пред самоубиствена [[депресија]], пишувапишувал очајничко и жестоко писмо кон своите двајца браќа, првпат отворено откривајќи ја својата болест и објаснувајќи ја причината поради криењето на истата. Наведува и дека својата иднина ја гледа како „прогоненик„''прогоненик; во општеството можам да влезам единствено поради најосновните потреби“потреби''“. Само неговата уметност го има спречено да си го одземе животот „ми„''ми се чинеше невозможно да го напуштам светот пред да го извлечам сето она коешто го чувствувам во себе“себе''“.
 
Сите приказни за Бетовеновата мизантропија, неговата ексцентричност и лудило, датираат од времето на опаѓањето на моќта на [[слух]]от, која многу често му причинувапричинувала и огромна физичка болка. Станува напорен како личност, фрустрациите и лутината поради својата состојба го праватнаправиле премногу остар, а трпението на неговите блиски роднини и пријатели – редовно е ставано на тест. Карл, неговиот внук и штитеник, станувастанал толку потиштен од цврстината на вукјо си (кој му забранувал да се гледа со неговата мајка), што посегнувапосегнал по својот живот како би се ослободил од него. И покрај сето тоа, моќта на шармот на композиторовиот карактер е толку голем што тој остваруваостварил бројни блиски врски со жени, иако повеќето од нив мажени благороднички, па според тоа и недостижни. Идентитетот на Бетовеновата најголема љубов, „Бесмртната„''[[Бесмртна Љубена“возљубена]]''“, останува мистерија до ден денешен. Најверојатна претпоставка е дека тоа била [[Антонија Брентано]]<ref>[[Maynard Solomon|Solomon]] (1972, 1998), supported by Cooper (2000, 2008), Kopitz (2001) and Lockwood (2003), contested by Goldschmidt (1980), Tellenbach (1983, 1987, 1988, 1993/1994, 1998), Beahrs (1972, 1986, 1988, 1993), Dahlhaus (1991), Pichler (1994), Altman (1996), Meredith (2000), [[Rita Steblin|Steblin]] (2007), and Walden (2011); numerous refutations in ''The Beethoven Journal'' 16/1 (Summer 2001), pp. 42-50.</ref>, чиешто најмладо дете многу веројатно го има зачнато тој или на [[Жозефина Брунсвик]]<ref>[[Ida Marie Lipsius|La Mara]] (1920); Kaznelson (1954); Riezler (1962); Massin (1955, 1970); Goldschmidt (1980); Tellenbach (1983, 1987, 1988, 1999); Beahrs (1986, 1988, 1993); Dahlhaus (1991); Pichler (1994); Noering (1995); Steblin (2002, 2007, 2009a).</ref>.
 
Пркосно на движењата низ аристократското милје, неговиот став кон повисоките класи е прилично рамнодушен. Во срцето тој е републиканец, но тоа никако не би можело да се претпостави: скоро сите негови патрони се благороднички титулирани – почнувајќи од грофот Валдштајн во Бон. Стекнува многу големо пријателство во великодушниот Принц Личновски во 1806 со изјавата: „Имало и ќе има стотици принцови. Има сам еден Бетовен.“ Онаму каде што Моцарт и неговите претходници (пр. [[Хајдн]]) се виртуози кои им овозможуваат извесен комодитет на нивните патрони во врска со своето творештво, Бетовен инсистира на издејствување на тотална независност и апсолутната важност на себе-изразувањето: „Што е во моето срце мора да излезе и јас морам да го запишам.“