Фридрих Вилхелм Јозеф фон Шелинг: Разлика помеѓу преработките

[проверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
с Робот: Автоматизирана замена на текст (-философ +филозоф)
с Робот: Автоматизирана замена на текст (-Философија +Филозофија)
Ред 4:
{{Инфокутија Философ
| region = Западна филозофија
| era = [[ФилософијаФилозофија на 19 век|ФилософијаФилозофија на XIX век]]
| color = #B0C4DE
| image_name = Friedrich Wilhelm Joseph von Schelling.png
Ред 20:
'''Фридрих Вилхелм Јозеф (фон) Шелинг''' ([[гер.]] ''Friedrich Wilhelm Joseph von Schelling''; [[27 јануари]] [[1775]] - [[20 август]] [[1854]]) — германски филозоф, претставник на [[идеализам|идеализмот]]. Стандардната историја на филозофијата со него ја постигнала средината во развојот на германскиот идеализам, сместувајќи го него меѓу Фихте, неговиот ментор пред 1800, и Хегел, неговиот поранешен универзитетски цимер и некогашен пријател. Толкувањето на филозофијата на Шелинг е често тешкo, поради постојано менување на природата. Некои интелектуалци го опишуваат него како променлив мислител кој, и покрај тоа што е брилијантен, скока од тема на тема и му недостига синтетизирање за да формирање на целосен филозофски систем. Други ја оспорија идејата дека мислењето на Шелинг е обележано со големи прекини, наместо да докажат дека неговата филозофија секогаш се фокусира на неколку заеднички теми, особено на човековата слобода, апсолутното, и односот помеѓу духот и природата.
 
Генералните рамислувања на Шелинг биле запоставени, посебно во земји од англиско говорно подрачје,како што било со неговата подоцнежна работа за митологија и откровение (од кои голем дел останаа непреведени). Ова не произлегува само од надмоќта на Хегел, чии сериозни дела го прикажуваат Шелинг само како едноставна додавка во развојот на идеализамот, но исто така и од неговата „Философија„Филозофија на природата“ , која научниците ја изложија на потсмев за нејзиното "смешно" аналогизирање и недостатокот на емпириска ориентација. Во последниве години, научници Шелинг ги нападнаа двата извора на запоставувањето .
 
== Живот ==
Шелинг е роден во градот [[Леонберг]] во [[Виртемберг]] (денешен [[Баден-Виртемберг]]). Тој посетувал монашко училиште во Бебенхаузен близу до Тубинген, каде што неговиот татко бил поп и професор по ориенталистика. Од 1783 до 1784, Шелинг посетувал католичко училиште во Нуртинген и го запознал Фридрих Холдерин, кој бил пет години негов тутор. На 16 годишна возраст, му била дадена дозвола да се замонаши во манастирот во Тубинген (семинар на евангелистичко – [[лутеранство|лутеранската црква]] во Виртемберг), и покрај тоа што немал 20 години. Во манастирот, тој делел соба со Хегел како и со Холдерин, и така тројцата станаа добри пријатели. Шелинг ги анализирал црковните отци и античките грчки филозофи. Неговите интереси постепено се пренасочија од лутеранска теологија кон филозофија. Во 1792 тој дипломирал на филозофскиот факултет, и во 1793 придонесол во меморабилите на Хајнрих Еберхард Готоб Паулин; во 1795 тој ги завршил тезите за неговата теолошки диплома, De Marcione Paullinarum epistolarum emendatore. Во меѓувреме, тој почнал да ги анализира Кант и Фихте, кои силно влијаеле на него. Во 1794, Шелинг ја објавил експозицијата на мислите на Фихте насловена entitled Über die Möglichkeit einer Form der Philosophie überhaup. Оваа работа била прифатена од Фихте и непосредно го носела угледот на Шелинг, репутацијата меѓу филозофите. Неговото повеќе разработено дело, Vom Ich als Prinzip der Philosophie, oder über das Unbedingte im menschlichen Wissen.
 
==ФилософијаФилозофија на природата==
 
Додека бил тутор на две млади момчиња од аристократско семејство, тој дошол во Лајпциг како нивен придружник,и имал шанса да присуствува на предавањата на универзитетот во Лајпциг, каде што бил фасциниран од современите студии по психологија вклучувајќи ја хемијата и биологијата. Во тоа време тој исто така го посетил Дрезден, каде што видел неколку збирки на престолонаследникот на Саксонија, на кој тој се осврнал подоцна во неговото размислување за уметноста.
Ред 47:
Без да ја напушти својата службена положба во Минхен, тој кратко време предаваше во Штутгарт (Stuttgarter Privatvorlesungen [приватни предавања во Штутгарт], 1810), а седум години во Ерланген (1820-1827). Во 1809 година починала Каролина , непосредно пред да ја објави Freiheitschrift, последната книга објавена во текот на неговиот живот. Три години подоцна, Гете го запознал со една од неговите најблиски пријатели, Полин Готер, со која Шелинг се оженил, во кого тој пронајде верен придружник.
 
За време на долгиот престој во Минхен (1806-1841) книжевна дејност на Шелинг дојде постепено до застој. "Афоризми на природната наука" објавени во "der Jahrbücher Medicin als Wissenschaft (1806-1808), се во најголем дел извадоци од предавањата во Вурцбург, а Denkmal der Schrift фон den göttlichen Dingen des Herrn Jacobi беше одговор на нападот од страна на Јакоби (двајцата меѓусебно се обвинуваат за атеизам ). Единствениот значаен текст е "Philosophische Untersuchungen über das Wesen der menschlichen Freiheit und diе damit zusammenhängenden Gegenstände" (Истрагите на човековата слобода, Philosophische Schriften i, 1809), кој е изведен, со тенденција да мистицизам, мислите на претходнoто дело, Philosophie und Religion (ФилософијаФилозофија и религијата, 1804 година). Меѓутоа, во однос на делата од Јена, сега злото не е појава што доаѓа од квантитативни разлики меѓу реалното и идеалното, но нешто значајно. Ова дело јасно ја парафразира Кантовата дистинкција помеѓу разбирливиот и емпирискиот карактер. Од друга страна, Шелинг се нарекува себеси слобода " Капацитет за доброто и злото".
 
Памфлетот "Über die Gottheiten zu Samothrake" (за божествата на Самотраки) се појави во 1815 година, наводно како дел од едно значајно дело, Die Weltalter (век.), често најавуван како спремен за објавување, но од кои малку беа некогаш напишани. Шелинг планирани Die Weltalter (век) како книга во три дела, го опишува минатото, сегашноста и иднината на светот, меѓутоа, тој го почна само првиот дел, препишувајќи го тоа неколку пати и најпосле останувајќи go необјавен. Другите два дела биле оставени само во план. Кристофер Џон Мареј го опишува делото како што следува:
Ред 59:
Почетните предавања на неговиот курс беа прифатени од бројна и ценета публика.
 
Антагонизмот меѓу Шелинг и неговиот стар непријател Х.Е.Г Паулис, се заострил со очигледниот успех на Шелинг, водејќи до тајно објавување на извештајот за предавањата за филозофијата на откровението, и Шелинг не добил законска осуда прикривајќи ја оваа пиратерија. Во 1845 го прекинал одржувањето на јавните курсеви. Нема веродостојна информација што се однесува до природата на новата позитивна филозофија ,која е добиена по неговата смрт (во Бад Рагатц, на 20 август 1854), кога неговите синови започнаа издавање на неговите собрани дела во четири тома од предавањата во Берлин: Том 1: “Вовед во филозофијата на митологијата” (1856), Том 2: “Философија“Филозофија на митологија”(1857), Toм3 и 4: “Философија“Филозофија на откровението” (1858).
 
==Филозофија==
==Философија==
Иако имаше неспорно историско значење, Шелинг беше често вбројан како мракобесник или неметодичен.
Според тоа, филозофијата на Шелинг е подредена во три стадиуми:
Ред 71:
На сите стадиуми од неговото учење тој ги нарекува своите помагала,форми на некој друг систем. Според тоа, Фихте, Спиноза, Јакоб Боем и мистичарите, и конечно, големите грчки мислители со нивните неоплатонски, гностички и схоластички коментатори, имаа влијание врз одредени дела.
 
===ФилософијаФилозофија на природата===
 
Главен напис: филозофија на природата
Ред 90:
 
Во 1950 година, ситуацијата почна да се менува. Во 1954 година, на стогодишнината од неговата смрт, се одржа меѓународна конференција за Шелинг. Неколку забележителни германски филозофи, вклучувајќи ги и Карл Јасперс, зборуваа за единственоста и актуелноста на неговато учење, интересот на филозофите се пренасочија кон крајот на својот период, во кој Шелинг се фокусираше на битието и постоење, или поточно потеклото на постоење. Во 1954 Шелинг бил предмет на дисертација на еминентот на 20 век, германски филозоф Јирген Хабермас. Наредната година после оваа конференција, во 1955 година, Јасперс објавил книга под наслов “Шелинг”, претставувајќи го како претходник на егзистенцијалистите. Валтер Шулц, еден од организаторите на конференцијата во 1954 година, објавил книга, тврдејќи дека Шелинг го комплетирал германскиот идеализам во неговата подоцнежна филозофија, особено со неговите предавања во Берлин во 1840-тите. Шулц го претставил Шелинг како човек кој ги решил филозофските проблеми, што Хегел ги оставил нецелосни, за разлика од современата идејата дека Шелинг беше совладан од Хегел.
Во 1970-тите природата, повторно била интерес на филозофите во однос на прашањата за животната средина. ФилософијатаФилозофијата на Шелинг за природата, особено неговата намера за создавање на програмата која ги опфаќа и карактер и интелектот во еден систем, како централна тема на филозофијата, се ревидирана во современиот контекст. Неговото влијание и однос со германската уметничка сцена, особено во романтичната литература и визуелната уметност, биле од научен интерес се до крајот на 1960 година, од Филип Ото Рунге на Герхард Рихтер и Џозеф Бојс.
Во врска со психологија, Шелинг се смета дека го измисли терминот "несвесното". Словенечкиот филозоф и психоаналитичар [[Славој Жижек]] има напишано две книги за Шелинг, обидувајќи се да ја вметне филозофијата Шелинг, главно во своите дела, вклучувајќи го делото “Weltalter”, со помош на [[Жак Лакан]]. Американскиот филозоф Кен Вилбер го постави Шелинг, како еден од двајцата филозофи кои "по Платон, имаше најголемо влијание [ефект] на западот".