Повеќевредносна логика: Разлика помеѓу преработките

Идејата за повеќевредносна логика повторно се родила во XX век. Полскиот логичар и философ [[Јан Лукасјевич]], во 1920 г. почнала да создава системи на повеќевредносна логика, користејќи ја третата вредност „можно“ за справување со Аристотеловиот [[Проблем на случајноста на иднината|парадокс на поморската битка]]. Во меѓувреме, американскиот математичар [[Емил Пост]] (1921) исто така изнел формулација на дополнителни степени на вистинитост со n>=2, каде n се вистинитосните вредности. Подоцна Јан Лукасјевич и [[Алфред Тарски]] заедно формулирале логика на n вистинитосни верзии, каде n>=2, а во 1932 г. [[Ханс Рајхенбах]] формулирал логика на повеќе вистинитосни вредности, каде n→бесконечност. [[Курт Гедел]] во 1932 г. покажал дека [[интуиционистичка логика|интуиционистичката логика]] не е бесконечновредносна логика, и дефинирал систем наречен „Геделова логика“ во средина помеѓу [[класична логика|класичната]] и интуиционистичката логика; ваквата логика се нарекува [[средна логика]].

 

* [[Тројна логика]]

* [[Неопределена логика]]