Герхарт Хауптман: Разлика помеѓу преработките

Хауптман е најзначајниот претставник на [[Натурализам|натурализмот]] во [[Германија]]. Тој започнал да пишува на дваесетгодишна возраст, а во книжевноста се појавил со своите две драми: „[[Пред изгрејсонце (драма на Хауптман)|Пред изгрејсонце]]“ ([[1889]]) и „[[Ткајачи (драма на Хауптман)|Ткајачи]]“ ([[1892]]) со кои предизвикал скандал во Германија при што „Ткајачи“ била предмет на судска тужба, драмите повремено му биле забранети, а царот Вилхелм II бил огорчен на Хауптман. Творештвото на Хауптман е плодно и опфаќа повеќе од 30 драмски и над 20 епски дела, неколку романи, како и раскази и новели. Веќе пред Првата светска војна, тој бил најпознатиот и најголемиот германски писател, добитник на бројни награди, меѓу кои и Нобеловата награда (1912). Сепак, тој е најпознат по своите драми: „Пред изгрејсонце“ ([[1889]]), „Ткајачи“ ([[1892]]), комедијата „[[Даброво крзно]]“ ([[1893]]), историската драма „Флоријан Гаер“, „Свеченоста на мирот“, „Колегата Крамптон“, „[[Ханелиното вознесување]]“ (1894), „Потонатата камбана“ (1897), „Кочијашот Хеншел“ итн. Неговите драми постигнале голем успех и биле играни на бројни сцени во Германија и во повеќе други земји, вршејќи големо влијание врз тогашната публика, така зголемувајќи го неговиот книжевен углед. Од неговите [[еп]]ови се издвојуваат „Прометидите“, „Атридите“, „Ана“, „Синиот цвет“ итн., но тие је достигнале популарноста на драмските дела. Прозното дело на Хауптман го сочинуваат [[роман]]ите „[[Глупакот Емануел Квинт]]“ ([[1910]]), „[[Островот на Gолемата мајка]]“ ([[1912]]), „Атлантис“, „Ванда“ и „Книга на страстите“; неколку раскази и новели („[[Чуварот на пругата Тил]]“, „[[Еретикот од Соана]]“; дневникот од патувањето низ Грција, „Грчка пролет“; како и неколку фрагменти и [[Биографија|биографски]] белешки.<ref>B. P., „Gerhart Hauptman“, во: Gerhart Hauptman, ''Čuvar pruge Til – Jeretik iz Soane''. Beograd: Rad, 1960, стр. 128-129.</ref>

 

 

== Наводи ==