Сатира: Разлика помеѓу преработките

'''Сатира''' е книжевна форма во која се критикува исмејува личност, група, држава или власт. Често се користи како средство на политичките борби. Сатирата ги разобличува општествените недостатоци, политичките страсти, човечките себичности, непромислености, мани и глупости, а со подсмев на духовит начин критикува, опоменува и казнува.<ref>Corum (2002) [https://books.google.com/books?id=ikGt9gkXv74C&pg=PA163 p.163]</ref><ref>David Worcester (1968) [https://books.google.com/books?id=foUbAQAAIAAJ ''The Art of Satire''] p.16</ref> Додека хуморот забавува, ослободува и растеретува, сатирата со својата горчина придвижува и обврзува. Техниката на комичното преувеличување и употребата на карикатура и хипербола, е најмоќното уметничко средство на сатеричаротсатиричарот.

Директната спротивност и агресивната критична острина (од лат. збор invectivus), смешното дејство и фигура подразбира значења добиени од семантичка двосмисленост, произлегуваат од разликите на говорот и мислењето, а може да го разберат само оние којкои се способни да го признаат контекстот на реалноста. За комичните илузии (стриповите) точно е кажано дека се „по својата природа 'транзиција' помеѓу(...) она што е експлицитно кажано и она што се подразбира, она што се кажува гласно и она што се шепоти“ - Владимир Јаковљевич Проп „Проблемите на комичноста и смеата“.

Оттука алузивната смеа произлегува од механизмот на очигледното недоразбирање и наивност, премолчено предвидување и разбирање на пораката. Сатиричката алузија во својата семантична основа содржи желба на дискрететн начин да исмее некој поединец,општествениот феномен и неправилност, а кога тоа е врз основа на непроверени, неточни или дволични мислења, на злонамерните претпоставки, сомневања, исто така се нарекува исинуацијаинсинуација.“