Википедија

Виктор Иго: Разлика помеѓу преработките

Интерактивен преглед на историјата
[проверена преработка][проверена преработка]
← Постаро уредувањеПоново уредување →
Избришана содржина Додадена содржина
НагледноВикитекст
Нема опис на уредувањето
Нема опис на уредувањето
Ред 17:
}}
 
'''Виктор Иго''' ({{lang-fr|Victor Hugo}}; [[Безансон]], {{роден на|26|февруари|1802}} – {{починал во|Париз|}}, {{починал на|22|мај|1885}}) — француски [[писател]], еден од предводниците на францускиот [[романтизам]]. Покрај [[Балзак]], Иго се смета за најголема фигура во [[Француска книжевност|француската книжевност]] во [[19 век]]. Негови најпознати дела се ''[[Богородичната црква во Париз]]'' и ''[[Клетници]]''. Како политичар, Иго бил голем борец против деспотизмот и тиранијата. Иго нацртал повеќе од 4 000 цртежи, а се залагал за укинување на смртната казна. Бил оженет за Адел Фуше, симпатија од неговото детство, со која имал пет деца.
 
Иако бил посветен ројалист како млад, неговиот светоглед се променил со текот на годините, па подоцна станал републиканец, што се одразило во неговото творештво. ПогребанИго еживеел 20 години во парискиотпрогон на островот [[Гернзи]] во [[Ла Манш]] за време на владеењето на кралот [[Наполеон III]]. При враќањето во Париз бил свечено пречекан. Починал на 83 години во Париз, а погребан е на гробиштата [[Пантеон (Париз)|Пантеон]]. Неговото дело ужива голема почит во неговата родна земја, а неговиот лик се наоѓа на француската банкнота.
 
==Биографија==
===ПоследнитеРани години и смрттабрак===▼
Виктор Иго бил трет син на Јозеф Леополд Сигберт Иго и Софи Требуше, а негови браќа биле Абел Јозеф Иго и Евгениј Иго. Бил роден 1802 во [[Безансон]], град во источениот дел на [[Франш-Конте]]. Неговиот татко Леополд бил слободоумен републиканец кој многу го почитувал [[Наполеон Бонапарта]]. Неговата мајка Софи била од благородничко католичко семејство и се смета дека имала тајна врска со генералот Виктор Лахор, кој бил погубен 1812 поради сомнеж за ковање заговор против Наполеон. Детството на Иго било време на политички превирања во Франција. Наполеон бил крунисан за император две години по раѓањето на Иго, а [[бурбонската династијата]] се вратила на власт кога Иго наполнил 13 години. Неговите родители имале спротивставени политички и верски сфаќања.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 89.</ref>
 
Бидејќи Леополд бил генерал во Наполеоновата армија, Иго често патувал. Како дете ги посетил [[Неапол]], [[Алпите]], [[Средоземјето]], [[Рим]], и други европски дестинации. Сопругата Софи го придружувала Леополд на патувањата во Италија каде бил гувернер во провинцијата Неапол, и Шпанија, каде повремено раководел со три провинции. Изморена од честите патувања поради воени обврски, и поради тоа што сопругот не бил наклонет кон католицизмот, Софи привремено се разделила од Леополд се вратила во Париз со децата во 1803. Таа го воспитала и образувала Иго, што се забележува по неговите први поетски обиди, каде главен мотив се љубовта кон кралот и верата. Подоцна, пред настаните од [[француската револуција од 1848]], тој ќе се побуни против католичките ројалисти и ќе премине кон републиканците и слободоумието.
 
Иго се трудел да пишува како таткото на [[романтизмот]] [[Франсоа Рене де Шатобријан]]. Во својата младост, Иго ја развил тезата „Шатобријан или ништо”. Страста и елоквенцијата на неговите први дела му донеле успех и слава уште во младоста. Неговата прва збирка песни ''Нови оди и други песни'' била објавена во 1824, кога Иго имал 23 години, и му донела кралска плата од [[Луј XVIII]]. Следната збирка, објавена во 1826 ''Оди и балади'' го открила Иго како голем и одличен поет, мајстор за [[Лирика|лирски песни]]. Младиот Иго се вљубил и бил во врска со Адел Фуше, другарка од детството, и покрај противењето на мајка му. Поради почит кон мајка му, Виктор ја земал Адел дури по смртта на Софи во 1822. Првото дете на Виктор и Адел, Леополд, починало како доенче во 1823. Следната година се родила Леополдина, а потоа следеле Шарл на 4 ноември 1826, Франсоа-Виктор на 28 октомври 1828, и Адел на 4 август 1830. Љубовта кон ќерките Иго ја опеал во повеќе песни, меѓу кои ''Моите две ќерки''.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 4.</ref>
 
На 15 февруари 1843 се венчала најстарата и омилена ќерка на Иго, Леополдина, настан што Иго го опеал во песната ''15. февруари 1843''.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 27.</ref> Леополдина починала на 19 години во 1843, кратко по венчавката со Шарл Вакери. На 4 септември 1843 се удавила во [[Сена]] паѓајќи од брод. Поради тешката облека брзо потонала, а заедно со неа починал и сопругот обидувајќи се да ја спаси. Иго во тоа време бил на југот на Франција со љубовницата, а за смртта на ќерката прочитал во весник и бил многу потресен.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 33, 37-42 и 89.</ref> Поемата ''Во Вилкје'' ја посветил на починатата ќерка.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 37-42.</ref> Целиот свој живот Иго ги посетувал гробовите на неговата мајка и на ќерка му, тагувајќи по нив. Една негова песна од 11 јули 1846, е напишана по враќање од гробишта.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 33.</ref> Подоцна, Иго накратко го опишал својот живот во песните ''Напишано во 1846'',<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 76-78.</ref> и ''Напишано во 1855'', во кои одговара на писмото на еден маркиз од 1846 година.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 79-80.</ref>
 
===Прогонство и смрт===
===Политички живот и прогонство===
По три неуспешни обиди, во 1841 Иго бил избран за член на [[Француска академија|Француската академија]] и со тоа ја потврдил својата улога во [[Француска книжевност|француската книжевност]]. Потоа се вклучил во политичкиот живот и постанал голем поборник на [[Француска Република|Републиката]]. Истата година, кралот [[Луј-Филип]] го поставил Иго за кралски [[Генеалогија|генеалог]] и од таа позиција зборувал против [[Смртна казна|смртната казна]], социјалната неправда, и слободата на печатот. Подоцна, Иго бил избран во законодавната и конститутивната асамблеја. Кога Луј Наполеон ([[Наполеон III]]) ја презел целосно власта во 1851 и го донесол антипарламентарниот устав, Иго јавно го прогласил за предавник на својата татковина. Плашејќи се за својот живот, Иго побегнал во [[Брисел]], а со семејството конечно се сместил на еден островите во [[Ла Манш]], каде што живеел во прогонство до 1870 година.
 
Додека бил на островот, Иго ги напишал познатите памфлети за Наполеон Бонапарта, ''Наполеон Малиот'' и ''Историја на едно злосторство''. Памфлетите биле забранети во Франција, но имале големо влијание. Додека бил на островот, Иго го напишал познатотo дело ''[[Клетници]]'' и неговите многу ценети збирки на песни (''Казни'' 1853; ''Контемплации'' 1856; и ''Легендата на вековите'' 1859). Иако Наполеон во 1859 година ги помилувал политичарите кои биле прогонети, Иго одбил да се врати во Франција, не сакајќи да ги повлече своите критики и мислења за владата и кралот. Кога се создала [[Третата Република]], Иго се вратил во родната земја и во 1870 година и бил избран во Народното собрание и во Сенатот.<ref>„Белешка за писателот“, во: Виктор Иго, ''Козета и Гаврош'', Скопје: Македонска книга, 1970, стр. 145-148.</ref>
 
▲===Последните години и смртта===
Во 1868 година умрела сопругата на Иго, Адел, а неговата верна љубовница Жилиет Друе (која му била замена за неверната сопруга) <ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 89-90.</ref> умрела во 1883, две години пред смртта на Иго. Кога Виктор Иго во 1870 се вратил во Париз, народот го прогласил за народен херој. За краток период по неуспешните избори за Народното собрание, тој добил мал [[мозочен удар]], ја доживеал опсадата на Париз, неговата ќерка завршила во душевна болница, а починале и неговите двајца синови. Во 1881 година, Иго го прославил својот 79 роденден. Во чест на тоа му била направена голема прослава, со најголемата парада во француската историја. Народот марширал шест часа од „Авени д'Елеј“ до [[Елисејски Полиња|Елисејските полиња]] до самиот центар на Париз, а Иго седел на прозорецот и го гледал народот. Виктор Иго умрел на 83 години и бил погребан во Пантеон, а на неговиот погреб присуствувале повеќе од два милиони луѓе.
 
==Творештво==
===ПоезијаРомани===
Иго го објавил првиот роман ''Хан од Исланд'' една година по венчавката, а вториот ''Биг Жаргал'' три години подоцна. Помеѓу 1829 и 1840 објавил пет збирки поезија (''Ориентални песни'' 1829, ''Есенски лисја'' 1831, ''Песни од самракот'' 1835, ''Внатрешни гласови'' 1837, и ''Зраци и сенки'' 1840), потврдувајќи го статусот на најдобар автор на елегиски и лирски стихови. Иго се трудел да пишува како таткото на [[романтизмот]] [[Франсоа Рене де Шатобријан]]. Во својата младост, Иго ја развил тезата „Шатобријан или ништо”. Страста и елоквенцијата на неговите први дела му донеле успех и слава уште во младоста. Неговата прва збирка песни ''Нови оди и други песни'' била објавена во 1824, кога Иго имал 23 години, и му донела кралска плата од [[Луј XVIII]]. Следната збирка, објавена во 1826 ''Оди и балади'' го открила Иго како голем и одличен поет, мајстор за [[Лирика|лирски песни]].
Поетското дело на Иго е огромно и се состои од речиси 200 000 [[Стих|стихови]].<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 87.</ref> Својата прва поетска збирка, „Оди и разни песни“, Иго ја објавил во [[1822]] година.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 87.</ref> Во 1856 Иго ја објавил збирката ''[[Контемплации (книга на Виктор Иго)|Контемплации]]'', која ја пишувал дури 25 години. За неа, тој напишал и кус предговор, во кој дал објаснување за својата поезија:▼
 
Во 1829 годинаго сеобјавил појавилоромманот делото „Последниот''Последниот ден на човекот кој е осуден на смрт“смрт'', кое влијаело на писателите како што се [[Албер Ками]], [[Чарлс Дикенс]], и [[Фјодор Михајлович Достоевски]]. КнигатаРоманот „Клод''Клод Ге”Ге'', издаден 1834, бил кратка документарна приказна за убиецот од реалниотвистинскиот живот кој бил погубен во Франција, била издадена во 1834. Првиот вистинскиголем роман на Иго бил „''[[Ѕвонарот на Богородичната црква]]”'', објавен во 1831 година, и веднаш бил преведен на скоро сите [[европски јазици]]. Иго почнал да прави планови за својот најголем роман за социјалните страдања и неправдата во [[1830]]-тите години, но биле потребни цели 17 полни години за да сего реализира неговото најуспешно дело „''[[Клетници]]”'', кое конечно било објавено во 1862. Романот „Клетници”''Клетници'' доживеал голема популарност во целиот свет, а според него е снимен филм и напишани се неколку книги, кои на некој начин се сметаат како продолженија на романот.▼
„Што се ''Контемплации''? Тоа е она што би можело да се нарече, доколку зборот не би бил малку нескромен, ''Мемоари на една душа''. Тоа се, всушност, сите впечатоци, сите спомени, сите појави, сите нејасни ликови, насмеани и задгробни, сè што може да содржи една свест. Тоа е човечкиот живот што излегува од тајната на лулката и завршува во тајната на ковчегот; тоа е духот што зачекорува од сјајот до сјајот, оставајќи ги зад себе младоста, љубовта, илузиите, борбата, очајот, и кој запира изгубен на „работ на бескрајот“...▼
Една судбина е испишана, ден по ден.▼
 
Иго се оддалечил од социјално-политичките проблеми се оддалечил во следниот роман „Морските''Морските работници“ (Les travailleurs de la mer)работници'', кој бил објавен во 1866 година. Во романот, кој бил посветен на каналскиот остров [[Гернзи]], на кој Иго живеел 15 години во прогонствопрогон, Иго ги опишува човековата борба со [[море]]томорето и со страшните суштества кои живеат подво површинатадлабочините. На политичко-социјалните проблеми се вратил во следниот роман „Човекот''Човекот кој се смее”смее'', објавен во 1869 година. Со тој роман, Иго ја критикувал [[аристократија]]та, но тој не бил толку успешен како претходните романи. Последниот роман кој Виктор Иго го напишал бил „Деведесет''Деведесет и третата”третата''. Иако неговата популарност се намалувала, некои го сметаат за едно од неговите најдобри дела.▼
Дали е тоа животот на човекот? Да, но и животот на другите луѓе, исто така. Никој од нас ја нема таа чест да поседува живот што е само негов. Мојот живот е ваш, вашиот живот е мој, вие го живеете она што го живеам јас; судбината е една. Прифатете го, значи, тоа огледало и огледајте се во него... Кога ви зборувам за себе, јас ви зборувам за вас. Како не го чувствувате тоа? Ах! безумнику кој веруваш дека не сум ти! Оваа книга ја содржи, повторувам, личноста на читателот исто колку и личноста на самиот писател. Homo sum... Радоста, тој краткотраен цвет на младоста, се круни, страница по страница, во првиот дел на книгата, а исчезнува во вториот дел, полн со болка. Каква болка? Вистинска, единствена: на смртта, исчезнувањето на саканите суштества.“<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 91.</ref>▼
 
===Поезија===
Исто така, своите ставови за поезијата Иго ги опишал и во предговорот на збирката ''Оди и балади'': „Најпосле, областа на поезијата е бесконечна. Под реалниот свет постои идеален свет којшто се покажува сјаен во очите на оние кои навикнале, низ сериозните размислувања, да гледаат во предметите повеќе од предмети.“<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 88.</ref> Последните дела на Иго се „Легендата на вековите“, „Бог“ и „Крајот на сатаната“, од кои последните две се објавени по неговата смрт.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 91.</ref>▼
▲Поетското дело на Иго е огромно и се состои од речиси 200 000 [[Стих|стиховистих]]ови.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 87.</ref> Својата прва поетска збирка, „Оди''Оди и разни песни“песни'', Иго ја објавил во [[1822]] година.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 87.</ref> Во 1856 Иго ја објавил збирката ''[[Контемплации (книга на Виктор Иго)|Контемплации]]'', која ја пишувал дури 25 години. За неа, тој напишал и кус предговор, во кој дал објаснување за својата поезија:
 
▲„Што{{quote|Што се ''Контемплации''? Тоа е она што би можело да се нарече, доколку зборот не би бил малку нескромен, ''Мемоари на една душа''. Тоа се, всушност, сите впечатоци, сите спомени, сите појави, сите нејасни ликови, насмеани и задгробни, сè што може да содржи една свест. Тоа е човечкиот живот што излегува од тајната на лулката и завршува во тајната на ковчегот; тоа е духот што зачекорува од сјајот до сјајот, оставајќи ги зад себе младоста, љубовта, илузиите, борбата, очајот, и кој запира изгубен на „работ на бескрајот“бескрајот...
===Поезијата===
▲Една судбина е испишана, ден по ден.
Иго не е поет на љубовта, т.е. не е љубовен поет. Љубовта е многу застапено во неговите песни, но станува збор за неговата ќерка и за мајка му. Денот на смртта на неговата сакана ќерка Леополдина, веројатно, е единствениот ден кога Иго не напишал ниту една песна, туку само оставил празен лист на којшто ја напишал датата на нејзината смрт. Подоцна, тој ја објавил збирката „Pauca meae“ („За неа, малку од мене“), со песни посветени непосредно на Леополдина.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 89.</ref>
 
▲Дали е тоа животот на човекот? Да, но и животот на другите луѓе, исто така. Никој од нас ја нема таа чест да поседува живот што е само негов. Мојот живот е ваш, вашиот живот е мој, вие го живеете она што го живеам јас; судбината е една. Прифатете го, значи, тоа огледало и огледајте се во него... Кога ви зборувам за себе, јас ви зборувам за вас. Како не го чувствувате тоа? Ах! безумнику кој веруваш дека не сум ти! Оваа книга ја содржи, повторувам, личноста на читателот исто колку и личноста на самиот писател. Homo sum... Радоста, тој краткотраен цвет на младоста, се круни, страница по страница, во првиот дел на книгата, а исчезнува во вториот дел, полн со болка. Каква болка? Вистинска, единствена: на смртта, исчезнувањето на саканите суштества.“|Kolja Mićević, „Pogovor“|<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 91.</ref>}}
Според Пол Валери, за разлика од [[Артур Рембо|Рембо]], [[Бодлер]] и [[Стефан Маларме|Маларме]] кои извршиле надворешно влијание (ширење на [[Француска поезија|француската поезија]] во странство), Иго извршил внатрешно влијание, т.е. разрешил многу клучни прашања во француската поезија од дваесеттите години на [[19 век]]. Во тој поглед, слободно може да се каже дека самито Иго е посебна школа или збир на школи, зашто сето она што дошло по него произлегло од него. Всушност, со својот огромен опус Иго предизвикал исцрпеност во француската поезија, доведувајќи ја во прашање можноста за нејзиниот натамошен развој. Во таа смисла е познатата изјава на [[Андре Жид]], кој извикал „Леле, Виктор Иго!“, запрашан кој поет е најзастапен во неговата позната „Антологија“.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 87-88.</ref>▼
 
▲Исто така, своите ставови за поезијата Иго ги опишал и во предговорот на збирката ''Оди и балади'': „Најпосле, областа на поезијата е бесконечна. Под реалниот свет постои идеален свет којшто се покажува сјаен во очите на оние кои навикнале, низ сериозните размислувања, да гледаат во предметите повеќе од предмети.“<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 88.</ref> Последните дела на Иго се „Легендата на вековите“, „Бог“ и „Крајот на сатаната“, од кои последните две се објавени по неговата смрт.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 91.</ref> Иго не е т.н. „љубовен поет“. Љубовта е многу застапена во неговите песни, но станува збор за неговата ќерка и за мајка му. Денот на смртта на неговата сакана ќерка Леополдина, веројатно, е единствениот ден кога Иго не напишал ниту една песна, туку само оставил празен лист на којшто ја напишал датата на нејзината смрт. Подоцна, тој ја објавил збирката ''За неа, малку од мене'', со песни посветени непосредно на Леополдина.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 89.</ref>
===Драмски дела===
Иго не постигнал така брз успех со драмските дела. Во 1827 ја објавил драмата „Кромвел”, која никогаш не била изведена и која е позната повеќе по авторовиот предговор отколку по нејзината содржина. Во воведот, Иго ги советува француските писатели да се ослободат од класичниот стил на театарот и така предизвикал војна помеѓу францускиот [[класицизам]] и [[романтизмот]]. По „Кромвел”, во [[1828]] година следела драмата „Еми Робсар” која успеала да издржи само еден настап.▼
 
▲Според Пол Валери, за разлика од [[Артур Рембо|Рембо]], [[Бодлер]] и [[Стефан Маларме|Маларме]] кои извршиле надворешно влијание (ширење на [[Француска поезија|француската поезија]] во странство), Иго извршил внатрешно влијание, т.е. разрешил многу клучни прашања во француската поезија од дваесеттите години на [[19 век]]. Во тој поглед, слободно може да се каже дека самито Иго е посебна школа или збир на школи, зашто сето она што дошло по него произлегло од него. Всушност, со својот огромен опус Иго предизвикал исцрпеност во француската поезија, доведувајќи ја во прашање можноста за нејзиниот натамошен развој. Во таа смисла е познатата изјава на [[Андре Жид]], кој извикал „Леле, Виктор Иго!“, запрашан кој поет е најзастапен во неговата позната „Антологија“''Антологија''.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 87-88.</ref>
Првата драма што ја продуцирал самиот Иго била „Марион Делорм”. Иако на почетокот била забранета поради својата критика на [[монархија]]та, забраната била укината, а премиерата се одиграла во 1829 година, но и ова дело не доживеало успех.
 
===Драма===
Меѓутоа, неговата следна драма „[[Ернани (драма од Иго)|Ернани]]” се покажала како една од најуспешните драми во 19 век. Инспириран од „Ернани”, во 1832 година, Иго објавил уште една драма „Кралот се забавува”. Драмата била забранета уште првата вечер, поради исмејувањето на француското благородништво, но била популарна во печатена форма. Мотивиран од забраната, следната драма „Лукреција Борџија”, Иго ја напишал за 14 дена. Драмата била изведена во 1833 година и постигнала голем успех. ▼
▲Иго не постигнал така брз успех со драмските дела. Во 1827 ја објавил драмата „Кромвел”''Кромвел'', која никогаш не била изведена и која е позната повеќе по авторовиот предговорпредговорот отколку по нејзината содржина. Во воведот, Иго ги советува француските писатели да се ослободат од класичниот стил на театарот и така предизвикал војнаконфликт помеѓу францускиот [[класицизам]] и [[романтизмот]]. По „Кромвел”''Кромвел'', во [[1828]] година следела драмата „Еми''Еми Робсар”Робсар'' која успеала да издржидоживеала само еден настап. Првата драма што ја продуцирал самиот Иго била ''Марион Делорм''. Иако на почетокот била забранета поради критика кон [[монархија]]та, забраната била укината, а премиерата се одиграла во 1829 година, но и ова дело не доживеало успех.
 
▲Меѓутоа, неговата следнаследната драма „''[[Ернани (драма од Иго)|Ернани]]”'' се покажала како една од најуспешните драми вона 19 век. Инспириран од „Ернани”,усшехот вона 1832 година''Ернани'', Иго ја објавил уштедрамата една''Кралот драмасе „Кралотзабавува'' сево забавува”1832. Драмата била забранета уште првата вечер, поради исмејувањето на француското благородништво, но била популарна во печатена форма. Мотивиран од забраната, следната драма „Лукреција''Лукреција Борџија”Борџија'', Иго ја напишал за 14 дена. Драмата била изведена во 1833 година и постигнала голем успех.
Драмата „Анџело“ имала премиера во 1835 година и, исто така, постигнала голем успех. Набргу потоа, грофот од [[Орлеан]] (брат на кралот и голем поклоник на Иго) основал свој [[театар]] за да може да ги изведува новите драми. „Ренесансниот театар“ (Théâtre de la Renaissance) бил отворен во 1838 година и првата претстава изведена во него била „Руј Блаз”. Иако денес оваа драма се смета за една од најдобрите драми на Иго, во негово време не била многу прифатена од страна на публиката. Следната драма „Бирграви” била изведена само 33 пати и малку по малку почнала да ги губи гледачите. Во 1862 Иго ја напишал драмата „Торквемада”, а во 1864 го напишал [[есеј]]от за [[Вилијам Шекспир]].▼
 
▲Драмата „Анџело“''Анџело'' имала премиера во 1835 година и, исто така, постигнала голем успех. Набргу потоа, грофот од [[Орлеан]] (брат на кралот и голем поклоник на Иго) основал свој [[театар]] за да може Иго да ги изведува новите драми. „Ренесансниот театар“ (Théâtre de la Renaissance) бил отворен во 1838 година и првата претстава изведена во него била „Руј''Руј Блаз”Блаз''. Иако денес оваа драма се смета за една од најдобрите драми на Иго, во негово време не била многу прифатена од страна на публиката. Следната драма „Бирграви”''Бирграви'' била изведена само 33 пати и малку по малку почнала да ги губи гледачите. Во 1862 Иго ја напишал драмата „Торквемада”''Торквемада'', а во 1864 го напишал [[есеј]]отесејот за [[Вилијам Шекспир]].
===Дела за возрасни===
Иго својот прв роман „Хан од Исланд” го објавил во 1823 година, а својот втор роман „Биг Жаргал“ го објавил три години подоцна во [[1826]] година. Во периодот помеѓу 1829 и 1840 година, Иго објавил уште пет збирки песни: „Ориентални песни“ (Les orientales), од 1829 година, „Есенски лисја“ (Les feuilles d'automne) од 1831 година, „Песни од самракот“ (Les chants du crépuscule) од 1835 година, „Внатрешни гласови“ (Les voix intérieures )од 1837 година, и „Зраци и сенки“ (Les rayons et les ombres)од 1840 година.
 
▲Во 1829 година се појавило делото „Последниот ден на човекот кој е осуден на смрт“, кое влијаело на писателите како што се [[Албер Ками]], [[Чарлс Дикенс]] и [[Фјодор Михајлович Достоевски]]. Книгата „Клод Ге”, кратка документарна приказна за убиецот од реалниот живот кој бил погубен во Франција, била издадена во 1834. Првиот вистински роман на Иго бил „[[Ѕвонарот на Богородичната црква]]”, објавен во 1831 година, и веднаш бил преведен на скоро сите [[европски јазици]]. Иго почнал да прави планови за својот најголем роман за социјалните страдања и неправдата во [[1830]]-тите години, но биле потребни 17 полни години за да се реализира неговото најуспешно дело „[[Клетници]]”, кое конечно било објавено во 1862. Романот „Клетници” доживеал голема популарност во целиот свет, а според него е снимен филм и напишани се неколку книги, кои на некој начин се сметаат како продолженија на романот.
 
▲Иго од социјално-политичките проблеми се оддалечил во следниот роман „Морските работници“ (Les travailleurs de la mer), кој бил објавен во 1866 година. Во романот, кој бил посветен на каналскиот остров Гернзи, на кој Иго живеел 15 години во прогонство, Иго ги опишува човековата борба со [[море]]то и со страшните суштества кои живеат под површината. На политичко-социјалните проблеми се вратил во следниот роман „Човекот кој се смее”, објавен во 1869 година. Со тој роман, Иго ја критикувал [[аристократија]]та, но тој не бил толку успешен како претходните романи. Последниот роман кој Виктор Иго го напишал бил „Деведесет и третата”. Иако неговата популарност се намалувала, некои го сметаат за едно од неговите најдобри дела.
 
==Дела==
{{col-begin}}
{{col-3}}
* ''Хан од Исланд'' (1823)▼
* ''Нови оди'' (1824)
* ''Биг Жаргал'' (1826)
▲* ''Хан од Исланд'' (1823)
* ''Оди и балади'' (1826)
* ''Кромвел'' (1827)
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/wiki/Виктор_Иго“