Википедија

Виктор Иго: Разлика помеѓу преработките

Интерактивен преглед на историјата
[проверена преработка][проверена преработка]
← Постаро уредувањеПоново уредување →
Избришана содржина Додадена содржина
НагледноВикитекст
шаблон основно подредување
Нема опис на уредувањето
Ред 1:
{{Infobox writer
[[Податотека:Victor_Hugo.jpg|thumb|десно|Виктор Иго]]
| birth_name = Виктор Мари Иго
| image = Victor_Hugo.jpg
| birth_date = {{Birth date|df=yes|1802|02|26}}
| birth_place = [[Безансон]], [[Ду]], [[Франција]]
| death_date = {{Death date and age|df=yes|1885|05|22|1802|02|26}}
| death_place = [[Париз]], Франција
| resting_place = [[Пантеон (Париз)|Пантеон]], Париз
| nationality = французин
| years_active = 1829–1883
| occupation = [[писател]], [[поет]], [[новинар]]
| religion = [[Деизам]]
| genre = [[роман]], [[драма]], [[театар]], [[поезија]]
| movement = [[романтизам]]
| notableworks = {{hlist|''[[Ернани (пиеса)|Ернани]]''|''[[Богородичната црква во Париз]]''|''[[Руј Блаз]]''|''[[Клетници]]''|''[[Патници по морето]]''}}
| signature = Victor Hugo Signature.svg
}}
 
'''Виктор Иго''' ([[француски јазик{{lang-fr|француски]]: ''Victor Hugo''),}}; ([[Безансон]], {{роден на|26|февруари|1802}} – {{починал во|Париз|}}, {{починал на|22 |мај|1885}}) бил— француски [[писател]], еден од великаните на францускиот [[романтизам]]. Покрај [[Балзак]], Иго се смета за најголема фигура во [[Француска книжевност|француската книжевност]] во [[19 век]]. Негови најпознати дела се: „''[[Богородичната црква во Париз]]“ (''Notre-Dame deи Paris'') и „[[Клетници]]“ (''Les Misérables''). Како [[политичар]], Иго бил голем борец против деспотизмот и тиранијата.
 
==Биографија==
Виктор Иго бил трет син на Јозеф Леополд Сигберт Иго и Софи Требуше, а негови браќа биле Абел Јозеф Иго и Евгениј Иго. Бил роден 1802 во [[Безансон]], град во источениот дел на [[Франш-Конте]]. Неговиот татко Леополд бил слободоумен републиканец кој многу го почитувал [[Наполеон Бонапарта]]. Неговата мајка Софи била од благородничко католичко семејство и се смета дека имала тајна врска со генералот Виктор Лахор, кој бил погубен 1812 поради сомнеж за ковање заговор против Наполеон. Детството на Иго било време на политички превирања во Франција. Наполеон бил крунисан за император две години по раѓањето на Иго, а [[бурбонската династијата]] се вратила на власт кога Иго наполнил 13 години. Неговите родители имале спротивставени политички и верски сфаќања.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 89.</ref>
Поголемиот дел од животот, Иго го поминал во [[Франција]], но во еден период бил прогонет од страна на [[Наполеон III]]. Во [[1851]] година живеел во [[Брисел]], од [[1852]] до [[1855]] година живеел на [[Џерси]], а од [[1855]] до [[1870]] година и повторно од [[1872]] до [[1873]] година на островот [[Гернзи]].
 
Бидејќи Леополд бил генерал во Наполеоновата армија, Иго често патувал. Како дете ги посетил [[Неапол]], [[Алпите]], [[Средоземјето]], [[Рим]], и други европски дестинации. Сопругата Софи го придружувала Леополд на патувањата во Италија каде бил гувернер во провинцијата Неапол, и Шпанија, каде повремено раководел со три провинции. Изморена од честите патувања поради воени обврски, и поради тоа што сопругот не бил наклонет кон католицизмот, Софи привремено се разделила од Леополд се вратила во Париз со децата во 1803. Таа го воспитала и образувала Иго, што се забележува по неговите први поетски обиди, каде главен мотив се љубовта кон кралот и верата. Подоцна, пред настаните од [[француската револуција од 1848]], тој ќе се побуни против католичките ројалисти и ќе премине кон републиканците и слободоумието.
Неговото детство било исполнето со многу настани. Иго бил сведок на подемот и падот на [[Првата Република]] и создавањето на Првото Царство под водство на [[Наполеон Бонапарта]]. Наполеон се прогласил за [[цар]] кога Виктор Иго имал само две години, а династијата Бурбони се вратила на престолот пред неговиот 18 роденден. Татко му на Виктор Иго бил [[генерал]] во војската на Наполеон, кого го сметал за херој, додека мајка му Софи била [[Католици|католичка]] ројалистка која, според некои кажувања, за љубовник го избрала генералот Виктор Лаори, кој во [[1812]] година бил погубен поради сомнеж дека ковал планови против Наполеон Бонапарта.
 
Виктор Иго се трудел да пишува како таткото на [[Романтизам|романтизмот]] [[Франсоа Рене де Шатобријан]]. Во својата младост, Иго ја развил тезата „Шатобријан или ништо”. Предвремената страстСтраста и елоквенцијата на неговите први дела му донеле успех и слава уште за време наво младоста. Неговата прва збирка песни „Нови''Нови оди и други песни“ (Nouvelles odes et poésies diverses)песни'' била објавена во [[1824]] година, кога Иго имал само 23 години, и му донела кралска плата од [[Луј XVIII]]. Следната збирка, објавена во [[1826]] година „Оди''Оди и балади“балади'' го открила Иго како голем и одличен поет, мајстор за [[Лирика|лирски песни]]. Младиот Иго се вљубил и креативнибил во врска со Адел Фуше, другарка од детството, и покрај противењето на мајка му. Поради почит кон мајка му, Виктор ја земал Адел дури по смртта на Софи во 1822. Првото дете на Виктор и Адел, Леополд, починало како доенче во 1823. Следната година се родила Леополдина, а потоа следеле Шарл на 4 ноември 1826, Франсоа-Виктор на 28 октомври 1828, и Адел на 4 август 1830. Љубовта кон ќерките Иго ја опеал во повеќе песни, меѓу кои ''Моите две ќерки''.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 4.</ref> ▼
Софи, заедно со младиот Виктор, го следела својот маж на воените задачи во [[Италија]] и [[Шпанија]].<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 89.</ref> Свесна за проблемите од постојаното преселување поради војничкиот живот и поради можноста дека нејзиниот неверен маж ќе ја изневери, Софи во [[1803]] година привремено го оставила својот маж и се преселила во [[Париз]]. Оттогаш, таа се грижела за [[образование]]то и развојот на Виктор. Резултатот од тоа е забележлив во неговите први песни во кои главни теми биле [[крал]]от и верата.
 
На [[15 февруари]] [[1843]] година се венчала ќеркатанајстарата и омилена ќерка на Иго, Леополдина, настан што Иго го опеал во песната „15''15. февруари 1843“1843''.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 27.</ref> НеколкуЛеополдина месеципочинала на 19 години во 1843, кратко по венчавката, таасо Шарл Вакери. На 4 септември 1843 се удавила во [[Сена]] паѓајќи од брод. Поради тешката облека брзо потонала, а заедно со нејзиниотнеа сопруг.починал Веројатно,и тоасопругот еобидувајќи единствениотсе денда когаја спаси. Иго нево напишалтоа нитувреме еднабил песна,на тукујугот самона оставилФранција празенсо листљубовницата, а за смртта на којштоќерката јапрочитал напишалво дататавесник наи нејзинатабил [[смрт]]многу потресен.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 33, 37-42 и 89.</ref> Поемата ''Во Вилкје'' ја посветил на починатата ќерка.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 37-42.</ref> Целиот свој живот Иго ги посетувал гробовите на неговата мајка и на ќерка му, тагувајќи по нив. (на пример, еднаЕдна негова песна еод датирана на [[11 јули]] [[1846]] година, е напишана напо враќањетовраќање од [[гробишта]]та,.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 33.</ref> какоПодоцна, Иго накратко го опишал својот живот во песните ''Напишано во 1846'',<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 76-78.</ref> и песната''Напишано „Вово Вилкје“1855'', одво [[4кои септември]]одговара [[1847]]на писмото на еден маркиз од 1846 година.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 3779-4280.</ref>). ▼
▲Виктор Иго се трудел да пишува како таткото на [[Романтизам|романтизмот]] [[Франсоа Рене де Шатобријан]]. Во својата младост, Иго ја развил тезата „Шатобријан или ништо”. Предвремената страст и елоквенцијата на неговите први дела му донеле успех и слава уште за време на младоста. Неговата прва збирка песни „Нови оди и други песни“ (Nouvelles odes et poésies diverses) била објавена во [[1824]] година, кога Иго имал само 23 години, и му донела кралска плата од [[Луј XVIII]]. Следната збирка, објавена во [[1826]] година „Оди и балади“ го открила Иго како голем и одличен поет, мајстор за [[Лирика|лирски]] и креативни песни.
 
Иако неговата мајка се противела на тоа, младиот Иго се вљубил и тајно се свршил со другарка му од детството, Адел Фуше ([[1803]]-[[1868]]). Поради необичната блискост со мајка му, Иго дури по нејзината [[смрт]] се оженил со Адел (во [[1822]] година). Своето прво дете го добиле во [[1823]] година, но детето умрело уште во првата година од животот. Иго имал уште четири деца: ќерките Леополдина и Адел, и синовите Шарл и Франсоа-Виктор. Љубовта кон ќерките Иго ја опишал во повеќе песни, како на пример, „Моите две ќерки“.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 4.</ref>
 
▲На [[15 февруари]] [[1843]] година се венчала ќерката на Иго, Леополдина, настан што Иго го опеал во песната „15. февруари 1843“.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 27.</ref> Неколку месеци по венчавката, таа се удавила во [[Сена]], заедно со нејзиниот сопруг. Веројатно, тоа е единствениот ден кога Иго не напишал ниту една песна, туку само оставил празен лист на којшто ја напишал датата на нејзината [[смрт]].<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 33, 37-42 и 89.</ref> Целиот свој живот Иго ги посетувал гробовите на неговата мајка и на ќерка му, тагувајќи по нив (на пример, една негова песна е датирана на [[11 јули]] [[1846]] година, напишана на враќањето од [[гробишта]]та,<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 33.</ref> како и песната „Во Вилкје“ од [[4 септември]] [[1847]] година<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 37-42.</ref>).
 
Подоцна, Иго накратко го опишал својот живот во песните „Напишано во 1846“<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 76-78.</ref> и „Напишано во 1855“, во кои реплицира на писмото на еден маркиз од [[1846]] година.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 79-80.</ref>
 
=== Политичкиот живот и прогонството ===
Ред 64 ⟶ 74:
Иго од социјално-политичките проблеми се оддалечил во следниот роман „Морските работници“ (Les travailleurs de la mer), кој бил објавен во [[1866]] година. Во романот, кој бил посветен на каналскиот [[остров]] Гернзи, на кој Иго живеел 15 години во прогонство, Иго ги опишува човековата борба со [[море]]то и со страшните суштества кои живеат под површината. На политичко-социјалните проблеми се вратил во следниот роман „Човекот кој се смее”, објавен во [[1869]] година. Со тој роман, Иго ја критикувал [[аристократија]]та, но тој не бил толку успешен како претходните романи. Последниот роман кој Виктор Иго го напишал бил „Деведесет и третата”. Иако неговата популарност се намалувала, некои го сметаат за едно од неговите најдобри дела.
 
==Дела==
== Делата на Виктор Иго ==
 
* Нови оди (Nouvelles Odes, 1824)
* Биг Жаргал (Bug-Jargal, 1826)
Ред 136 ⟶ 145:
* Камења (Pierres, 1951)
 
== Наводи ==▼
== Надворешни врски ==▼
{{наводи|3}}▼
 
▲== Надворешни врски ==
* [http://www.hugo-online.org/ Веб-сајт на Виктор Иго]
* [http://www.3dsrc.com/victorhugo/ Victor Hugo le dessinateur]
 
▲== Наводи ==
▲{{наводи}}
 
{{Романтизам}}
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/wiki/Виктор_Иго“