Двете најдобри и најпознати новели на Мериме се „Коломба“„[[Коломба]]“ (1840) и „Кармен“ (1845). Покрај заедничката голема уметничка вредност, овие две новели имаат доста допирни црти. И: двете по обем се подолги, со обем како кратки романи[[роман]]и. Темата и на едната и на другата се љубовта[[љубов]]та, честа и крвта[[крв]]та, а главни личности се жени. Како непосреден поттик за нивното настанување, на Мериме му послужиле неговите патувања по Медитеранот[[Медитеран]]от ([[Корзика]], [[Шпанија]] и др.) и внимателното посматрањенабљудување на пределите во кои подеднакво учествуваат уметникот и научникот. Според тематиката, ликовите „Коломба“ и „Кармен“ се романтичарски новели, но по обработката и двете се реалистички. Дури и кога зборува за младата Коломба, која потсетува на античката Електра во одмазднички занес или кога ни го доловува ликот на непостојаната и заводлива Кармен и трагичната љубов на Дон Хозе, Мериме е неутрален набљудувач. Покрај [[Реализам|реалистичките]] тенденции, во делото се препознаваат и [[Класицизам|класицистички]] постапки како што се шаблонско воведување во дејството, запознавање со протагонистите и подготовка на кулминацијата.
По тематиката и ликовите „Коломба“ и „Кармен“ се романтичарски новели, но по обработката и двете се реалистички. Дури и кога зборува за младата Коломба, која потсетува на античката Електра во одмазднички занес или кога ни го доловува ликот на непостојаната и заводлива Кармен и трагичната љубов на Дон Хозе, Мериме е неутрален посматрач, секогаш на дистанца.
Покрај реалистичките тенденции, во делото се препознаваат и класицистички постапки како што се шаблонско воведување во дејството, запознавање со протагонистите и подготовка на кулминацијата.
