Немилосрдниот фискализам на владата предизвикал на [[Балкан|Балканскиот Полуостров]] големо [[ВостаниетоВостание на Петар Делјан|востание]] во [[Македонија]]. Наспроти внимателните одредби на [[Василиј II]], владата на Пафлагонците побарала и од балканското население да плаќа данок во пари. Покрај тоа [[Цариградска патријаршија|Цариград]] почнал да спроведува елинизација на македонските области. Кога во [[1037]]г. умрел [[Список на архиепископи на македонската и охридската архиепископија|охридскиот архиепископ]] [[ЈоанЈован Дебарски|Јован]], за негов наследник бил поставен [[Грци|Гркот]] [[Лав I (охридски архиепископ)|Лав]], хартофилаксот на [[Света Софија - Истанбул|Света Софија]]. Востанието зело огромен замав. [[Петар Делјан]], кој се чини, бил син на [[Гаврило Радомир]], бил прогласен во [[1040]]г. во [[Белград]] за цар. Неговата власт брзо и силно се ширела, па не само што ги зафатила македонските земји, туку и области на северна [[Грција (регион)|Грција]]. Се чинело дека [[Самоилово царство|Самоилото царство]] ќе биде обновено. Пресвртот настапил кога на востаниците им се придружил [[Алусијан]], син на [[Јован Владислав]], кој откако направил кариера во [[Источно римско царство|византиската]] служба, паднал во немилост, ги изгубил позициите и имотот и најпосле побегнал од [[Цариград]]. Изненадена и збунета од неочекуваниот замав на востанието, Византија постепено се соземала. При обидот на [[Солун]], Алусијан претрпел тешок пораз и тоа значително ги ослабело востаничките сили, а конечно ги разнишале внатрешните кавги: судирот меѓу делјан и Алусијан, заговорот склопен против Делјан, неговото ослепување и враќањето на Алусијан во Византија. Сега на Византијците им било лесно да го ликвидираат востаничкото до распад, и да ги поразат остатоците од востаничката војска и да го заробат слепиот Делјан. Веќе во [[1041]]г. востанието било конечно задушено, побрзо отколку што според неговите размери и првобитни успеси можело да се очекува. Меѓутоа, византиската власт на Балканот со тоа востание била забележително ослабена.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 390-391.</ref>
