Виктор Иго: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
дополнување |
→Биографија: дополнување, ситна поправка |
||
Ред 12:
Виктор Иго се трудел да пишува како таткото на [[Романтизам|романтизмот]] [[Франсоа Рене де Шатобријан]]. Во својата младост, Иго ја развил тезата „Шатобријан или ништо”. Предвремената страст и елоквенцијата на неговите први дела му донеле успех и слава уште за време на младоста. Неговата прва збирка песни „Нови оди и други песни“ (Nouvelles odes et poésies diverses) била објавена во [[1824]] година, кога Иго имал само 23 години, и му донела кралска плата од [[Луј XVIII]]. Следната збирка, објавена во [[1826]] година „Оди и балади“ го открила Иго како голем и одличен поет, мајстор за [[Лирика|лирски]] и креативни песни.
Иако неговата мајка се противела на тоа, младиот Иго се вљубил и тајно се свршил со другарка му од детството, Адел Фуше ([[1803]]-[[1868]]). Поради необичната блискост со мајка му, Иго дури по нејзината [[смрт]] се оженил со Адел (во [[1822]] година). Своето прво дете го добиле во [[1823]] година, но детето умрело уште во првата година од животот. Иго имал уште четири деца: ќерките Леополдина и Адел, и синовите Шарл и Франсоа-Виктор. Љубовта кон ќерките Иго ја опишал во повеќе песни, како на пример, „Моите две ќерки“.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 4.</ref>
На [[15 февруари]] [[1843]] година се венчала ќерката на Иго, Леополдина, настан што Иго го опеал во песната „15. февруари 1843“.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 27.</ref> Неколку месеци по венчавката, таа се удавила во [[Сена]], заедно со нејзиниот сопруг. Веројатно, тоа е единствениот ден кога Иго не напишал ниту една песна, туку само оставил празен лист на којшто ја напишал датата на нејзината [[смрт]].<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 33, 37-42 и 89.</ref> Целиот свој живот Иго ги посетувал гробовите на неговата мајка и на ќерка му, тагувајќи по нив (на пример, една негова песна е датирана на [[11 јули]] [[1846]] година, напишана на враќањето од [[гробишта]]та,<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 33.</ref> како и песната „Во Вилкје“ од [[4 септември]] [[1847]] година<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 37-42.</ref>).
Подоцна, Иго накратко го опишал својот живот во песната „Напишано во 1846“.<ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 89-90.</ref> ▼
▲Подоцна, Иго накратко го опишал својот живот во
=== Политичкиот живот и прогонството ===
Ред 21 ⟶ 23:
Кога Луј Наполеон ([[Наполеон III]]) ја презел целосно власта во [[1851]] година и го донесол антипарламентарниот [[устав]], Иго јавно го прогласил за предавник на својата татковина. Плашејќи се за својот живот, Иго побегнал во [[Брисел]], а со [[Семејство|семејството]] конечно се сместил на еден [[Остров|островите]] во [[Ла Манш]], каде што живеел во прогонство до [[1870]] година.
Додека бил на островот, Иго ги напишал познатите памфлети за [[Наполеон Бонапарта]], „Наполеон Малиот” и „Историја на едно злосторство“ (''Histoire d'un crime''). Памфлетите биле забранети во [[Франција]], но имале големо влијание. Исто така, додека бил на островот, Иго го напишал познатотo дело „[[Клетници]]“ и неговите многу ценети збирки на песни („Казни“ (''Les châtiments''), [[1853]]; „Контемплации“ (''Les contemplations''), [[1856]]; и „Легендата на вековите“ (La légende des siècles), [[1859]]). Иако Наполеон Бонапарта во [[1859]] година ги помилувал политичарите кои биле прогонети, Виктор Иго одбил да се врати во Франција, не сакајќи да ги повлече своите критики и мислења за владата и [[крал]]от. Кога се создала [[Третата Република]], Иго се вратил во родната земја во 1870 година и бил избран во Народното собрание и во Сенатот.<ref>„Белешка за писателот“, во: Виктор Иго, ''Козета и Гаврош'', Скопје: Македонска книга, 1970, стр. 145-148.</ref>
=== Последните години и смртта ===
Во [[
Кога Виктор Иго во [[1870]] година се вратил во Париз, народот го прогласил за народен херој. За краток период по неуспешните избори за Народното собрание, тој добил мал [[мозочен удар]], ја доживеал опсадата на Париз, неговата ќерка завршила во душевна [[болница]], а умреле и неговите двајца синови. Во [[1881]] година, Иго го прославил својот 79 роденден. Во чест на тоа му била направена голема прослава, со најголемата парада во француската историја. Народот марширал шест часа од „Авени д'Елеј“ до [[Елисејски Полиња|Елисејските Полиња]] до самиот центар на Париз, а Иго седел на прозорецот и го гледал народот. Виктор Иго умрел на 83 години и бил погребан во Пантеон, а на неговиот погреб присуствувале повеќе од два милиони луѓе.
| |||