Вернер Хајзенберг: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето |
|||
Ред 108:
Од 24 Јануари до 4 Февруари 1944, Хајзенберг патувал до окупираниот Копенхаген, откако германската армија го конфискувала [[Боров институт за теоретска Физика|Боровиот институт за теоретска Физика]]. Во Април тој повторно навратил на ова место. Во Декември Хајзенберг предавал во [[неутрална Швајцарија]].<ref name="Cassidy, 1992" /> САД и [[Канцеларија за стратешки услуги|Канцеларијата за стратешки услуги]] испратила поранешен бејзбол играч и ОСС агент [[Мо Берг]] да присуствува на ова предавање. Тој носел пиштол кој би го употребил доколку предавањата на Хајзенберг индицирале дека Германија е блиску до завршувањето на атомската бомба. Хајзенберг не дал таква индикација, па така Берг одлучил да не го убие. Оваа одлука Берг ја опишува како сопствен “принцип на неизвесност”.<ref>{{citation|url=http://bos.sagepub.com/content/68/1/61.full|journal=[[Bulletin of the Atomic Scientists]]|title=Nuclear scientists as assassination targets|author=William Tobey|doi=10.1177/0096340211433019|date=January–February 2012|volume=68|issue=1|pages=63–64}}, citing [[Thomas Powers]] 1993 book "Heisenberg's War".</ref>
Во Јануари 1945, Хајзенберг заедно со остатокот од своите вработени се вратиле во ''Kaiser-Wilhelm Institut für Physik'' во просториите во Црната Шума.<ref name="Cassidy, 1992" />
====Здружение ураниум(ураниумово здружение)====
Во Декември 1938, германските хемичари [[Ото Хан]] и [[Фриц Штрасман]] испратиле ракопис до ''[[Die Naturwissenschaften|Naturwissenschaften]]'' известувајќи дека тие го откриле елементот [[бариум]] по бомбардирањето на [[ураниум|ураниумот]] со [[неутрони]] и Ото Хан го заклучил “пукањето” на ураниумовите јадра<ref>O. Hahn and F. Strassmann ''Über den Nachweis und das Verhalten der bei der Bestrahlung des Urans mittels Neutronen entstehenden Erdalkalimetalle'' (''On the detection and characteristics of the alkaline earth metals formed by irradiation of uranium with neutrons''), ''Naturwissenschaften'' Volume 27, Number 1, 11–15 (1939). The authors were identified as being at the ''Kaiser-Wilhelm-Institut für Chemie'', Berlin-Dahlem. Received 22 December 1938.</ref> истовремено, Хан ги соопштил овие резултати до неговиот пријател [[Лисе Мајтнер]], кој истата таа година побеганл во Холандија а потоа заминал за Шведска.<ref>{{cite journal |author=Ruth Lewin Sime |title=Lise Meitner's Escape from Germany |journal=American Journal of Physics |volume=58 |issue=3 |pages=263–7 |date=March 1990 |doi=10.1119/1.16196+1990 |url=http://ajp.aapt.org/resource/1/ajpias/v58/i3/p262_s1|doi-broken-date=2016-02-23 }}</ref>
Мајтнер и нејзиниот внук [[Ото Роберт Фриш]] точно ги протолкувале резултатите на Хан и Штрасман како [[нуклеарна фисија]].<ref>{{cite journal |first=Lise |last=Meitner |first2=O. R. |last2=Frisch |title=Disintegration of Uranium by Neutrons: a New Type of Nuclear Reaction |journal=Nature |volume=143 |issue=3615 |pages=239–240 |date=11 February 1939 |doi=10.1038/143239a0 |url=http://www.nature.com/nature/journal/v143/n3615/abs/143239a0.html}} The paper is dated 16 January 1939. Meitner is identified as being at the Physical Institute, Academy of Sciences, Stockholm. Frisch is identified as being at the Institute of Theoretical Physics, University of Copenhagen.</ref> Фриш го потврдил ова со експеримент на 13 Јануари 1939.<ref>{{cite journal |first=O. R. |last=Frisch |title=Physical Evidence for the Division of Heavy Nuclei under Neutron Bombardment |journal=Nature |volume=143 |issue=3616 |page=276 |date=18 February 1939 |doi=10.1038/143276a0 |url=http://www.nature.com/nature/journal/v143/n3616/abs/143276a0.html}} The [http://dbhs.wvusd.k12.ca.us/webdocs/Chem-History/Frisch-Fission-1939.html paper] is dated 17 January 1939. [The experiment for this letter to the editor was conducted on 13 January 1939; see Richard Rhodes ''The Making of the Atomic Bomb'' 263 and 268 (Simon and Schuster, 1986).]</ref><ref>
Во 1944 Хан ја добил [[Нобелова награда за Хемија|Нобеловата награда за Хемија]] за откритието на нуклеарна фисија. Некои историчари го документирале откритието на нуклеарна фисија и верувале дека Мајтнер и Хан заедно би требало да бидат наградени со оваа награда.
See the following references: Ruth Lewin Sime ''From Exceptional Prominence to Prominent Exception: Lise Meitner at the Kaiser Wilhelm Institute for Chemistry'' [http://www.mpiwg-berlin.mpg.de/KWG/Ergebnisse/Ergebnisse24.pdf Ergebnisse 24] Forschungsprogramm ''Geschichte der Kaiser-Wilhelm-Gesellschaft im Nationalsozialismus'' (2005); Ruth Lewin Sime ''Lise Meitner: A Life in Physics'' (University of California, 1997); and {{cite journal |first1=Elisabeth |last1=Crawford |first2=Ruth |last2=Lewin Sime |first3=Mark |last3=Walker |title=A Nobel Tale of Postwar Injustice |journal=Physics Today |volume=50 |issue=9 |pages=26–32 |date=September 1997 |doi=10.1063/1.881933 |url=http://www.physicstoday.org/resource/1/phtoad/v50/i9/p26_s1}}</ref> Фриш заедно со
[[Рудолф Пајерлс]], до тогаш двајцата во Британија, подоцна го напишал [[Фриш-Пајерловиот меморандум]] и се приклучил кон проектот за цевки од легури.
[[Пол Хартек]] бил директор на физичко-хемиското одделение на [[Хамбурски универзитет|хамбурскиот универзитет]] и советник на ''[[Heereswaffenamt]]'' (Канцеларијата за армија и артилерија). На 24 Април 1939 заедно со [[Вилхелм Грот]], Хартек потпишал договор со ''Reichskriegsministerium'' (рајхот или [[Министерство за војна]]) да ги предупреди за можната апликација за воени цели. Две години порано на 22 Април 1939 по слушањето на предавање од [[Вилхелм Ханле]] за употребата на [[ураниум|ураниумот]] и [[нуклеарна фисија|нуклеарната фисија]] во ''Uranmaschine'' (машина за ураниум, т.e., [[нуклеарен реактор]]), [[Џорџ Џош]], заедно со Ханле, известувале во ''[[Reichserziehungsministerium]]'' (рајхот [[Владин оддел на министерство за образование]]), за потенцијалните воени апликации на [[нуклеарна енергија|нуклеарната енергија]]. Комуникацијата била предадена до [[Абрахам Есау]], директор на секцијата за физика во ''[[Reichsforschungsrat]]'' (советот за истражување на Рајхот). На 29 Април група организирана од Есау се сретнала во советот за да ги дискутира потенциите на [[нуклеарна верижна реакција|нуклеарната верижна реакција]].
Во групата членувале и [[Волтер Боте]], [[Роберт Допел]], [[Ханс Гајгер]], [[Волфанг Гентнер]], [[Вилхелм Ханле]], [[Герхард Хофман и [[Џорџ Џош]]. [[Петар Дабје]] бил поканет, но не се појавил. По ова започнала неформална работа на [[Готингентски универзитет|Готингентскиот универзитет]] од страна на Џош, Ханле и нивниот колега Рајнхолд Манфопф. Оваа група е позната како првото [[германско здружение за ураниум]] и формално познато како''Arbeitsgemeinschaft für Kernphysik''. Работата на групата била прекината во Август 1939, кога тројцата биле повикани на [[воен тренинг]].<ref>Kant, 2002, Reference 8 on p. 3.</ref><ref>{{harvnb|Hentschel|Hentschel|1996|pp=363–4, Appendix F;}} see the entries for Esau, Harteck and Joos. See also the entry for the KWIP in Appendix A and the entry for the HWA in Appendix B.</ref><ref name="Macrakis, 1993, 164-169">Macrakis, 1993, 164–169.</ref><ref name="Rechenberg, Volume 6 2001">Mehra and Rechenberg, Volume 6, Part 2, 2001, 1010–1011.</ref>
Второто [[германско здружение за ураниум]] започнало со работа по ''Heereswaffenamt'' (Армиската канцеларија за ордени) истиснувајќи го ''[[Reichsforschungsrat]]'' (советот за истраување на Рајхот) од ''[[Reichserziehungsministerium]]'' (Министерството за образование на Рајхот) и така започал со работа проектот на Германија за нуклеарно оружје во воени цели. Второто здружение за ураниум било формирано на 1 Септември 1939, денот кога започнала втората светска војна и првата средба се одржала на 16 Септември 1939. Состанокот бил организиран од [[Курт Дибнер]]. Меѓу поканетите биле и [[Волтер Боте]], [[Зигфрид Флуге]], [[Ханс Гајгер]], [[Ото Хан]], [[Пол Хартек]], [[Герхард Хофман]], [[Џозеф Матаух]] и [[Џорџ Стетер]]. Вториот состанок се одржал за кратко време., но овој пат биле вклучени и [[Клаус Клусиус]], [[Роберт Допел]], Вернер Хајзенберг и [[Карл Фридрих фон Вајцзакер]]. Исто така овој пат ''Kaiser-Wilhelm Institut für Physik'' (Кајзер-Вилхелмовиот Институт за Физика, по втората светска војна [[Макс-планков институт за Физика]]), во [[Дахлем (Берлин)|Берлин-Дахлем]], бил под водство на други институции со водство на Дибнер како административен директор.<ref name="Macrakis, 1993, 164-169" /><ref name="Rechenberg, Volume 6 2001"/><ref>{{harvnb|Hentschel|Hentschel|1996|pp=363–4, Appendix F;}} see the entries for Diebner and Döpel. See also the entry for the KWIP in Appendix A and the entry for the HWA in Appendix B.</ref>
Кога беше очигледно дека проект за нуклеарна енергија нема да направи одлучувачки [[воен придонес]] за ставање крај на војната во блиска иднина, контролата врз KWIP беше вратена во Јануари 1942 година на [[чадор организација]], Кајзер-вилхелмовото друштво подоцна познато како Макс-планков институт за Физика во Јули 1942. Проектот за нуклеарна енергија бил назначен како ''kriegswichtig'' (важен за војната) за означување и финансирање од војната. Како и да е проектот за германската [[нуклеарна енергија]] бил одложен во следните области: [[ураниум]] и производство на [[тешка вода]], [[изотоп делба]] на ураниум и ''Uranmaschine'' или нуклеарен реактор. Исто така проектот се поделил помеѓу институтите, каде што директорите доминирале со истражувањата и наметнувале своја сопствена агенда за истражување.<ref name="Macrakis, 1993, 164-169" /><ref>{{harvnb|Hentschel|Hentschel|1996}}; see the entry for the KWIP in Appendix A and the entries for the HWA and the RFR in Appendix B. Also see p. 372 and footnote #50 on p. 372.</ref><ref>{{harvnb|Walker|1993|pp=49–53}}</ref> The dominant personnel and facilities were the following:<ref>{{harvnb|Walker|1993|pp=52–53}}</ref><ref>Kant, 2002, 19.</ref><ref>[http://www.deutsches-museum.de/archiv/archiv-online/geheimdokumente/forschungszentren/wien-heidelberg-strassburg/taetigkeitsbericht-pi-wien/ Deutsches Museum] –
''Tätigkeitsbericht des II. Physikalischen Instituts der Wiener Universität, 1945''</ref>
* ''Institut für Physik'' ([[Волтер Боте]]) од ''Кајзер-вилхелмовиот институт за истражување во медицината''
* Институт за Физика и ХемијаInstitute ([[Клаус Клусиус]]) на [[Минхенски универзитет]],
* HWA ''Versuchsstelle'' (станица за тестирање) во Готоу ([[Курт Дибнер]]),
* ''Kaiser-Wilhelm-Institut für Chemie'' ([[Oто Хан]]),
* Оддел за физичка хемија ([[Пол Хартек]]) на [[Хамбурски универзитет]],
* ''Kaiser-Wilhelm-Institut für Physik'' (Вернер Хајзенберг),
* Втор експериментален институт за Физика ([[Ханс Копферман]]) на [[Готингенски универзитет]],
* [[Auergesellschaft]] ([[Николаус Рил]]), и
* ''II. Physikalisches Institut'' ([[Џорџ Стетер]]) на [[Виенски универзитет]].
Хајзенберг бил назначен за директор на 1 Јули 1942 кога [[Петар Дебие]] сеуште бил директор и заминувал за САД. Дебие заминал како граѓанин на Холандија и одбил да стане германски државјанин. Хајзенберг имал исто така оддел на Лајпцишкиот универзитет каде што [[Роберт Допел]] и неговата сопруга [[Клара Допел]] работеле за ''Uranverein'' (ураниумовото здружение). Со текот на времето [[Курт Дибнер]] го водел KWIP под водство на програмата од HWA, и започнуваат лични и неподносливи непријателства помеѓу Хајзенберг и Дибнер inner circle – Хајзенберг.<ref name="Cassidy, 1992" /><ref>{{harvnb|Walker|1993|pp=19, 94–95}}</ref>
Поентата во 1942 година, кога војската се откажала од својата контрола врз германскиот енергетски проект за нуклеарна енергија, била зенитот на проектот во однос на бројот на вработените и нивното посветено време и напори врз проектот. Имало само 70 научници кои работеле на проектот, и околу 40 кои посветуваат половина од своето работно време на истражувањето за нуклеарната фисија. После ова, бројот на научници кои работат на проектот за нуклеарна фисија драматично се намалил. Многу од научниците кои не работеле во главниот институт престанале да работат на проектот за нуклеарна фисија и посветиле внимание на позначајни истражувања поврзани со војната. <ref>{{harvnb|Walker|1993|pp=52, Reference #40 on p. 262}}</ref>
Со тек на време, HWA и RFR ја контролирале работата врз проектот за нуклеарна енергија. Најзначајни (највијателни) луѓе (научници) поврзани со проектот биле [[Курт Дибнер]], [[Авраам Исав]], [[Вoлтер Герлах]] и [[Ерих Шуман]]. Шуман бил еден од најмоќните и највлијателните физичари во Германија. Шуман бил директор на Одделот за Физика II на Фридрих-вилхелмовиот Универзитет (Берлински универзитет), кој бил финансиран од ''Oberkommando des Heeres'' (АВК, Армијата Висока Команда) за да се спроведат истражувачки проекти поврзани со физиката. Исто така тој бил главата на истражувачкиот оддел на HWA, асистент сектетар на Научниот Оддел на OKH и Bevollmächtiger (ополномоштен) за [[експлозивен материјал|експлозивни материјали]]. Diebner, во текот на својот живот посветен на проектот за нуклеарна енергија, имал повеќе контрола врз истражување нуклеарна фисија отколку [[Волтер Боте]], [[Клаус Клусиус]], [[Ото Хан]], [[Пол Хартек]] или Вернер Хајзенберг.<ref>{{harvnb|Walker|1993|p=208}}</ref><ref>{{harvnb|Hentschel|Hentschel|1996|loc=Appendix F}}; see the entry for Schumann. Also see footnote #1 on p. 207.</ref>
====1945: Операција Алсос и операција Епсилон====
| |||