Илинденско востание: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Не слагайте знамена със сръбски надписи на Илинденци |
|||
Ред 1:
{{Инфокутија Вооружен судир
}}
{{Османлиско-македонски војни и востанија}}
[[Податотека:Ilinden-Preobrazhenie-proclamation.jpg|десно|мини|310п|Повик за востанието]][[Податотека:Ilindensko vostanie1.jpg|мини|десно|310п|Востаничката територија во Македонија]][[Податотека:November 14, 1903 The New York Times.JPG|мини|десно|310п|November 14, 1903 The New York Times]]
'''Илинденско востание''' — востание на българския народ
'''Илинденско востание''' — востание на [[Македонци|македонскиот народ]]<ref><small>''[[Македонска енциклопедија]]''</small></ref> против османлиската власт. [[Солунски конгрес од 1903|Конгресот]] на [[Македонска револуционерна организација|Македонската револуционерна организација]], одржан во Солун, донел одлука напролет да се крене оружено востание при што започнувањето и водењето на востанието им биле препуштени на окружните комитети. [[Смилевски конгрес|Конгресот на Битолскиот револуционерен округ]], одржан во Смилево, одлучил да се крене општо ослободително востание и избрал [[Главен штаб за II Битолски револуционерен округ|Главен востанички штаб на Битолскиот револуционерен округ]] (во состав: [[Дамјан Груев]], [[Борис Сарафов]] и [[Анастас Лозанчев]]), кој донел одлука востанието да започне на денот Свети Илија, [[2 август (настани)|2 август]] [[1903]] година (нов стил). ▼
▲
По започнувањето на востанието, [[Задгранично претставништво|Задграничното претставништво]] на Организацијата во Софија им предало на владите на европските големи сили [[s:Декларација на ЦК ТМОРО до владите на големите сили|Декларација]] со која биле известени за неподносливата експлоатација и за жестокоста на режимот на османлиската држава кој не ги почитувал елементарните права признаени на македонскиот народ со [[Берлински договор|Берлинскиот договор]]. Од нив се барала ефикасна интервенција за да се присили владата на Турција, како единствено одговорна за воениот конфликт, да ги изврши преземените обврски и на Македонија да ѝ даде автономија.
| |||