Релативност на едновременоста: Разлика помеѓу преработките

Во [[физика|физиката]], релативноста на едновременоста е концептот дека ''далечна едновременост –'' без разлика дали ''два'' настана се случуваат истовремено – не е [[апсолутност|апсолутно]], туку зависи од [[референтен систем|референтниот систем на набљудувачот]].

Според [[специјална теорија на релативност|специјалната теорија на релативноста]], не е возможно да се каже во апсолутна смисла дека два различни [[настани]] се случуваат во исто време, ако тие настани се одвоени во просторот. На пример, сообраќајната несреќа во Лондон, а друга во Њујорк, кои се случуваат во исто време за набљудувач на земјата, ќе се случубаат во  различни времиња за набљудувач кои лета во авион меѓу Лондон и Њујорк . Дали настаните се симултани е релативно: во мирување од референтна точка на земјината системта овие  две несреќи може да се случат во исто време, но во други системи (во различна состојба на движење во однос на настани) за некои несреќата во Лондон може да се случи прво, а за други да се случи несреќата  во Њујорк прв план. Меѓутоа, ако двата настани се каузално поврзани (т.е. на време помеѓу настанот А и настан B е поголемо од растојанието помеѓу нив поделено со брзината на светлината), редоследот е сочуван (т.е. "настанот А  му претходи на  настанот Б") во сите системи на повикување.

Ако ние замислуваме една референтна систем  со исто време на случување на двата настани кои се на различни точки во просторот, референтна систем што се движи во однос на првата, , ќе даде  различни времиња на двата настани. Ова е прикажано во [[скалест парадокс]], еднаен [[мисловен експеримент]] кој го користи примерот за скалата која се движи со голема брзина низ гаража.

Математички форма на релативноста на истовременост ("по локално време") беше воведена од страна [[Хендрик Лоренц]] во 1892 година, и физички ја толкува (''V / C),'' како резултат на користење на синхронизација на светлосни сигнали Анри[[Хенри Поенкаре]] во 1900. Сепак , и Лоренц и Поенкаре своите сфаќања ѓи темелеле наетерна [[етер]] како преферирана но невидлива референтна систем, и продолжиле правејки разлика помеѓу "вистински пат" (во етер) и "очигледно" момент за придвижување на набљудувачите.  [[Алберт Ајнштајн]] во 1905 година, се откажа од (класичнниот) етер и го истакна значењето на релативноста на истовременост за нашето разбирање на просторот и времето. Тој можеше да се определи за неуспехот на апсолутна истовременост од две претпоставки:

* на [[принцип на релативност|принципот на релативност]] ''–'' еквивалентност на инертените системи, како што законите на физиката се применуваат подеднакво во сите инерцијални координатни системи;

* постојаноста на [[брзина на светлина|брзината на светлината]] откриена во празниот простор, независно од релативно движење на својот извор.

Експеримент се состои од еден набљудувач во внатрешноста воз кој се движи и друг набљудувач кои стои на платформа. Овој експеримент е сличен на оној од страна на [[Даниел Фрост Комсток]] во 1910 година ^[1] и Ајнштајн во 1917 година ^[2] ^[3]

==='''ВременскоВременe-просторни дијаграми'''===

Корисно е да се визуализира ситуацијата за користење на временско[[време-просторонипросторни дијаграми]]. За дадена набљудувач, ''т''  е дефинирана точка следена во времето од потеклото на просторна ''x'' координата, составена вертикално. ''X'' се дефинира како збир на сите точки во просторот во моментот ''t = 0,'' и е составен хоризонтално. Изјавата дека брзината на светлината е иста за сите набљудувачи е претставена со цртање на светлина зраци како агли од 45 °, без оглед на брзината на извор во однос на брзината на набљудувачот.

Релативноста на истовременост може да се пресмета со помош Лоренц[[Лоренцoви трансформации]], кои се однесуваат на координатите на еден од набљудувачите и координати на друг во униформа релативно движење во однос на првиот.