Во периодите кога [[Стар Рим|Римскатаrимската држава]], обично по продирањето на [[варвари]]те, ќе се нашла во состојба на вонредна опасност (“криза“), [[Римски Сенат|Сенатот]], исклучиво според критериумот на граѓански углед, именувал диктатор со неограничени овластувања<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/162236/dictator Roman official - dictator, Encyclopædia Britannica] [[англиски јазик|анг.]]</ref>. Диктаторот имал овластувања само додека траела опасноста и единствена задача му била со сите можни средства да ја отстрани опасноста од државата и повторно да ја воспостави нормалната состојба. Со престанокот на кризата и мандатот на диктаторот му престанувал, а тој се враќал на положбата што ја имал пред именувањето, додека врховната власт повторно ја преземал [[Римски Сенат|Сенатот]].
Ако именуваниот диктатор и по престанувањето на опасноста (кризата), со злоупотреба на неограничените овластувања и заповедничката моќ, ги задржи таквите овластувања, тој станува [[тиранин]], а неговата власт се нарекува [[тиранија]].
