Брзина на светлината: Разлика помеѓу преработките

[[File:Lorentz factor.svg|thumb|left|upright|Лоренцовиот фактор γ започнува од 1 when&nbsp(v е еднаква на нула и останува речиси константнапостојана при мали брзини) а потоа остро се закривува нагоре добивајќи вертикална асимптота и оди до позитивна бескрајност како што брзината е поблиска до c. |Лоренцовиот фактор ''γ'' како фунција од брзината. Започнува од 1 и оди кон бесконечност како што ''v'' доаѓа поблиску до ''c''.]]

}}</ref> Во [[неинерцијален појдовен систем|неинерцијалните системи]] (простор закривен поради гравитацијата или [[неинерцијален појдовен систем|забрзан појдовен систем]]) ''локалната'' брзина на светлината е константнапостојана и еднаква на ''c'', но долж траекторија со конечна должина таа може да се разликува од ''c'' во зависност од начинот на дефинирање на растојанијата и времето. <ref name="Gibbs1997" />

Друг квантен ефект кој предвидува појава на натсветлински брзини е Хартмановиот ефект – при извесни услови, времето потребно за [[виртуелна честичка]] да изведе [[тунелски ефект]] низ некоја бариерапречка е константнопостојано, без разлика на дебелината на препреката.<ref name=Muga>

|title=„Дали брзината на светлината е константнапостојана?“

Дали светлината патува моментално или со многу голема конечна брзина не било познато сé до [[ран нов век|раниот нов век]]. Првите истражувања на оваа тема, кои постојат и денес, биле во [[Стара Грција]]. Хелените, исламските учени луѓе и класичните европски научници долго дебатирале во однос на ова прашање, сé до првата пресметка на брзината на светлината направена од Ремер. Ајнштајновата специјална теорија на релативноста заклучила дека таа брзина е константнапостојана без оглед на референтниот систем во кој се мери. Оттогаш спроведени се уште многу, попрецизни мерења.

Овој експеримент го поттикнал [[Хендрик Лоренц]] да ја воведе идејата дека движењето на апаратурата низ етерот можеби предизвикува нејзина [[контракција на должината|контракција]] долж насоката на движење. Тој претпоставил и дека и времето мора да се менува, па тоа го навело да ги напише т.н. [[Лоренцови трансформации]]. Според неговата теорија за етерот, [[Анри Поаре]] (1900 г.) покажал дека „локалното време“ го покажуваат часовници кои се движат низ етерот, синхронизирани под претпоставката за константнапостојана брзина на светлината. Во 1904 година шпекулирал дека е можно брзината на светлината да е гранична брзина во динамиката, секако ако сите Лоренцови претпоставки се потврделе. Во 1905 година Поенкаре целосно ја усогласил Лоренцовата теорија за етерот со [[принцип на релативноста|принципот на релативноста]].<ref>