Мирча Елијаде: Разлика помеѓу преработките
| [непроверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Ред 143:
Елијаде бил жестоко нападнат од печатот на [[романската Комунистичка партија]], главно од весникот ''[[Романија либера]]'', кој го опишува како идеолог на "Железна гарда" [[Народен непријател|непријател на работничката класа]], апологет на дитаторот Салазар.<ref>''România Liberă'', ''passim'' September–October 1944, in Frunză, p.251</ref> Меѓутоа, режимот тајно се обидувал да ја стекне неговата и поддршката на Сиорна: вдовицата на [[Хаиг Актеријан]], театарски директор [[Мариета Садова]], била пратена во Париз со цел да воспостави контакт со нив двајцата.<ref name="tismetern">[[Vladimir Tismăneanu]], ''Stalinism pentru eternitate'' (Romanian translation of ''Stalinism for All Seasons''), [[Polirom]], Iaşi, 2005, p.187, 337. ISBN 973-681-899-3</ref> Иако тоа било планирано од романски официјални лица, нејзините средби биле искористени како обвинителни докази во февруари во 1960 година на судењето за предвство (главни обвинети биле [[Константин Ноика]] и [[Дину Пилат]]).<ref name="tismetern"/> Романската тајна полиција [[Секуритате]], го опишува Елијаде како шпион за британските [[тајни служби]] и како поранешен агент на Гестапо.<ref name="zfscriit">Alexandru Popescu, [http://www.zf.ro/articol_109162/alexandru_popescu__ix___scriitorii_si_spionajul.html "Scriitorii şi spionajul" ("Writers and Spying")], in ''[[Ziarul Financiar]]'', January 26, 2007; retrieved November 8, 2007 {{ro icon}}</ref>
Дома почнале да го [[Рехабилитирање(советско)|рехабилитираат]] во раните шеесетти години, во времето на [[Георге Георгиу-Деж]].<ref>Frunză, p.448–449</ref> Во седумдесеттите години, режимот на [[Николае Чаушеску]] повеќепати се обидува да го привлече Елијаде.<ref name="vilasanjpaseo"/> Постапката била забрзна поради национализмот кога Романиа се обидува да стане независна од [[Источниот блок]], поради тоа угледот на Елијаде расте. Се случува непредвидлив настан со интервјуто што Мирчеа Елијаде му го дал на поетот [[Адријан Паунеску]], кога поетот го посетил Чикаго во 1970 година; Елијаде ги пофалил активноста на Паунеску и неговата поддршка на официјалните ставови, изразувајќи
<!-- ++▼
По посетата на Паунеску, Чикаго го посетиле и официјално националистичкиот писател [[Еуген Барбу]] и од пријателот на Елијаде - Константин Ноика (кој пред тоа бил пуштен од затвор).<ref name="oscaderea"/> Во тоа време Елијаде намеравал да се врати во Романија, но бил советуван од романските интелектуалци во егзил (вклучително и [[Виргил Јерунка]] и [[Моника Ловинеску]] од [[Радио Слободна Европа]]) да ги одбие предлозите на комунистите.<ref name="oscaderea"/> Во 1977 година, им се приклучил на други прогонети романски интелектуалци потпишувајќи ја протестната телеграма против мерките на режимот на Чаушеску.<ref name="smihai"/> Во 2007 година, романскиот антрополог [[Андреј Оистеану]] раскажал како околу 1984 година, Секуритате неуспешно вршел притисок кругот на Елијаде да стане [[агент на пропаганда]].<ref name="teodoist">Cristian Teodorescu, [http://cotidianul.ro/index.php?id=11526&art=30480&cHash=19a3e7c987 "Eliade şi Culianu prin ocheanul lui Oişteanu" ("Eliade and Culianu through Oişteanu's Lens")], in ''[[Cotidianul]]'', June 14, 2007; retrieved November 7, 2007 {{ro icon}}</ref>
▲<!-- ++
During his later years, Eliade's fascist past was progressively exposed publicly, the stress of which probably contributed to the decline of his health.<ref name="smihai"/> By then, his writing career was hampered by severe [[arthritis]].<ref name="Şora, Handoca"/> The last academic honors bestowed upon him were the [[Académie française|French Academy]]'s [[Bordin Prize]] (1977) and the title of ''[[Honorary degree|Doctor Honoris Causa]]'', granted by the [[University of Washington]] (1985).<ref name="Biografie in Handoca"/>
| |||