Мануил I Комнин: Разлика помеѓу преработките

Желен да го обнови неговото Царство на неговата мината слава како супермоќ во [[Средоземно Море|Средоземниот]] свет, Мануил водел енергична и амбициозна надворешна политика. Во тој процес тој направил сојуз со [[Папа]]та [[Папа Адријан IV|Адријан IV]] и заживеаниот Запад, го нападнал [[Нормани|норманското]] [[Кралство Сицилија]], иако неуспешно, умешно го раководел преминот на крстоносците од [[Втора крстоносна војна|Втората крстоносна војна]] низ неговото Царство, и воспоставил византиски протекторат над прекуморските [[крстоносни држави]]. Соочувајќи се со [[Муслимани|муслиманските]] напредувања во [[Света земја|Светата земја]], тој имал заедничка цел со [[Ерусалимско кралство|Кралството Ерусалим]] и учествувал во заедничката инвазија на [[Фатимидски калифат|Фатимидскиот]] [[Египет]]. Мануил ја преобликувал политичката карта на [[Балкан]]от и источното Средоземје, ставајќи ги [[Кралство Унгарија|Унгарија]] и крстоносните држави под византиска хегемонија и вршел агресивни кампањи против неговите соседи на запад и исток. Сепак, кон крајот на неговото владеење достигнувањата на Мануил на истокот биле загрозени поради сериозниот пораз во [[Битка кај Мириокефалон|битката кај Мириокефалон]], која во голем дел резултирала поради неговата арогантност кога ги нападнал добро бранетите [[РумскиИкониски султанат|селџучки]] позиции. Иако Византијците се повратиле кај [[Битка кај Хиелион и Лемошеир|битката кај Хиелион и Лемошеир]] и Мануил склучил поволен мир со султанот [[Килиџ Арслан II]], Мириокефалон се покажал како конечниот, неуспешен обид на Царството да ја поврати внатрешноста на [[Анадолија]] од [[Селџуци|Турците]].

Преминот на [[крстоносци]]те низ [[Источно римско царство|византиските]] земји, проследен со вообичаени истапи, тешко ги заматил односите меѓу [[Ромеи|Византијците]] и [[Кралство Германија|Германците]]. Се чини дека Мануил не се ни состанал со својот сојузник, шурата [[Конрад III (германски крал)|Конрад III]]. Уште полоши биле односите со [[Кралство Франција|францускиот]] крал [[Луј VII]], пријателот на [[Рожер II Сицилијански|Рожер II]]. Во неговата близина веќе се говорело за освојувањето на [[Цариград]]. Како некогаш [[Алексиј I Комнин|Алексиј I]], и Мануил настојувал што побрзо крстоносците да ги префрли во [[Мала Азија]] и барал од водачите на крстоносците да му положат вазалска заклетва и да го признаат византискиот суверенитет над сите земји кои ќе ги освојат. Повеќе заради приближувањето на [[Французи]]те отколку Мануиловото инсистирање, Конрад III решил да премине во Мала Азија. Меѓутоа, таму неговата војска ја снашла жалосна судбина. При првиот судир со [[Селџуци|Турците]], таа целосно била совладана. По долгите преговори и натегања во Мала Азија преминал и Луј VII. Неговата војска се обединила со остатоците од [[Германци|германските]] трупи, но крстоносците се откажале од планираниот поход против [[РумскиИкониски султанат|Иконија]] и тргнале во правецот на [[Аталеја]]. Преминот низ тешкиот терен, проследен со насилство над месното население, со кавги меѓу Французите и Германците, со судири на Латините со Грците, конечно ја исцрпил силата на крстоносците. Конрад III по патот се разболел, па во [[Ефес]] ја напуштил војската на крстоносците. Од Аталеја и Луј VII се упатил со своите барони за [[Сирија]], препуштајќи ги своите луѓе на судбината.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 459-460.</ref>

Како што Мануил се обидувал да ја исползува секоја сила со која Фридрих Барбароса доаѓал во судир, така и Барбароса одржувал врски со сите непријатели на византискиот цар. Уште во [[1173]]г. тој стапил во врска со [[РумскиИкониски султанат|иконискиот]] султан [[Килиџ Арслан II|Килиџ Арслан]]. Доминантната положба којашто ја стекнал Мануил спрема латинските држави во предна [[Азија]] ги засилила и неговите позиции спрема Иконискиот султанат. Вештото ползување на антагонизмот меѓу [[Селџуци|селџучките]] поглавари и извесните воени успеси во [[Мала Азија]] уште повеќе ја зголемиле неговата надмоќ. Во [[1162]]г. Килиџ Арслан поминал три месеци во [[Цариград]] и се обврзал со договор дека на византискиот цар ќе му испрати помошни трупи и дека ќе му врати повеќе малоазиски градови. Меѓутоа, овие ветувања останале неисполнети, и додека Мануил бил зафатен на Запад и во Унгарија, Килиџ Арслан успеал да ги консолидира своите сили. Охрабрен од поддршката на германскиот цар тој заземал се поагресивен став спрема Византија, и во [[1175]]г. дошло до раскин. Следната година Мануил со голема војска тргнал против Иконискиот султанат. Меѓутоа, во [[Фригија|фригиските]] клисури кај [[Мариокефалон]] на 17 септември 1176г. му се случила страотна [[Битка кај Мариокефалон|катастрофа]]. Турците ја опколиле и ја уништиле неговата војска. Самиот Мануил овој пораз го споредил со катастрофата којашто Византија ја доживеала пред 105 годин кај [[Битка кај Манцикерт (1071)|Манцикерт]].<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 468-469.</ref>