Милорад Павиќ: Разлика помеѓу преработките
| [непроверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
+текст |
Нема опис на уредувањето |
||
Ред 3:
== Живот и дело ==
Павиќ бил романсиер, раскажувач, поет и срамски писател. До денес делата на Павиќ се преведениво повеќе од 80 преводи во посебни книги на различни јаѕици во целиот свет. Од страна на експертите од Европа, САД и Бразил, Милорад Павиќ бил номиниран за [[Нобелова награда за книжевност|Нобелова награда за книжевност]]. Бил оженет со [[Јасмина Михајловиќ|Јасмином Михајловиќ]], која што е писател и книжевен критичар. Во периодот од 1974. до 1990. работел како професор [[Филозофски факултет при Универзите во Нови Сад|Филозофски факулте при Универзитет во Нови Сад]], редовен професор на овој факулте станал во 1977. година, а во периодот 1977-79 бил декан.
Milorad Pavić was born in Belgrade, Kingdom of Yugoslavia on 15 October 1929 to a distinguished family of intellectuals and writers.[1] He received a Bachelor of Arts in literature from the University of Belgrade, and later obtained a PhD in literary history at the University of Zagreb.[2]
Pavić entered the literary scene with two collections of poetry titled Palimpsests (Palimpsesti), and Moon Stone (Mesečev kamen), published in 1969 and 1971, respectively. Pavić's poems were soon translated into English, and included in the anthology titled Contemporary Yugoslav Poems. Soon after, Pavić dedicated himself to writing prose and several short story collections were published.[2] Pavić's first and most famous novel, Dictionary of the Khazars (Hazarski rečnik), was published in 1984. It received widespread critical acclaim upon release, and was hailed as "the first novel of the 21st century."[3] Written as a poetic dictionary, the book has been described as "a quasi-historical account of the semi-imaginary tribe of the Khazars."[2]
Милорад Павић у ташмајданском парку, Београд
На почеток на својата книжевна и научна каријера, Павиќ ја објавил стихозбирката „Палимпсести“ 1967. година, потоа „Историја на српска книжевност во барокниот период“ 1970, потоа „Војислав Илиќ и европска поезија“ 1971. године. Втора поетска книга „Месечев камен“ ја објавил во 1971. година, а прва збирка раскази „Гвоздена завеса“ во 1973. Следат книги на раскази: „Коњи на светиот Марко“ (1976), „Руски хрт“ (1979), „Нови београдски приказни“ (1981), „Душите се капат за последен пат“ (1982).
Домашната и светската слава Павиќ ја стекнал со романот „Хазарски речник“ кој го објавил во 1984. година. Овај своевиден лексикон во 100.000 зборови, критичарите и публиката набрзо ја прогласиле како незаобилазно четиво на новиот век. Многу критичари забележале дека Павиќ е писател на мистична имагинација и предводник е на европска постмодерна. Во вториот роман „Предел сликан со чај“ (1988) автор нуди воѕбудливо дело за љубителите на крстословките. Во тек на 1991. година објавува трет роман „УВнатрешна страна на ветрот“, па „Последна љубов во Цариград“ (приручник за гатање) 1994.
Покрај овој квартет на романи кои се клучни за сагледување на сестраното творештво на Павиќ, подоцна се појавуваат „Шешир од рибља кожа“ (љубовна приказна) 1996, „Стаклен полжав“ (приказни од Интернет) 1998, „Кутија за пишување“ 1999, и романи „Ѕвезден плашт“ (астролошки водич за неупатените) 2000 и „Уникат“ 2004. година.
Во 2005. година објавил комедија „Свадба у купатилу“.
Починал во Белград на 30. но4мври 2009. од последиците на инфаркт. Погребан е во четврток 3. декември во Алеја на великани на Новото гробје во Белград.
Според зборовити на авторот Часлав Ѓорѓевиќ, Павиќ е европски Борхес бидејќи во своите дела, внесувајќи во нив научно и фантастично, обликува проѕни форми и уметнички дветрови кои не престануваат да ги збуну ваат и воодушевуваат читателите насекаде во саветот.[2]
| |||