|
Во 2007 година е назначен за Уметнички директор на Театарскиот фестивал „Војдан Чернодрински“ во Прилеп. Од 2007 е и Редовен професор на ЕСРА (Ecole Superieure de Realisation Audiovisuelle), Скопје, Македонија.
“...За вака сугестивно да се поигрува (со партитурите/ликовите што ги застапува, ама и со нас, неговите гледачи) на Темелковски суштествено му помагаат и неговите физички предиспозиции: маркантен стас, голема глава, апсолутен слух, чиста/беспрекорна дикција и топол/вибрантен глас - благ и култувиран баритон, широко модулиран, понекогаш остар во високите регистри, секогаш прецизен во оние средни и долни. Темелковски е актер со високо издиференцирана култура на говорот. Тој е, всушност, мајстор на говорот, еден од најдобрите што македонскиот театар ги има, еден од ретките кои умеат не само беспрекорно да ја искажат, туку и да ја обмислат а потоа и емоционално да ја “тонирастат“ секоја текстовна партитура, вклучително и најсложената. Компликуваните стихови (хексаметри, двоено римувани) или долги “естетички“ монолози (како оној на Херман Клаус во “Диво месо“) за него се предизвици од прв ред, ама и врвни задоволства... Темелковски токму во таквите мигови сериозно ја чувствува апсолутната среќа што - ете - може да биде актер. Таквата апсолутна среќа за него е содржана токму во застрашувачката комбинација на големата сцена (на која стои, исправен!) и на уште поголем текст со кој таа сцена треба/мора да се исполни. Денес, кога во театарот царува неодговорноста кон текстот, но и кон сите други елементи на изведбата, ваквиот посветен, малку архаичен однос кон професијата несомнено се препознава и пренесува на гледалиштето. Предизвикувајќи длабока почит, Петар Темелковски е актер што му припаѓа на највисокиот уметнички ранг.“<ref>Јелена Лужина, „Отаде (вежби по толкување)“, ''Силсон'' Скопје, 2008, стр. 151-152.</ref>
Мислам дека Темелковски токму во таквите мигови сериозно ја чувствува апсолутната среќа што - ете - може да биде актер. Таквата апсолутна среќа, верувам, за него е содржана токму во застрашувачката комбинација на големата сцена (на која стои, исправен!) и на уште поголем текст со кој таа сцена треба/мора да се исполни. Денес, кога во театарот царува неодговорноста кон текстот, но и кон сите други елементи на изведбата, ваквиот посветен, малку архаичен однос кон професијата несомнено се препознава и пренесува на гледалиштето. Предизвикувајќи длабока почит.
Петар Темелковски е актер што му припаѓа на највисокиот уметнички ранг.“<ref>Јелена Лужина, „Отаде (вежби по толкување)“, ''Силсон'' Скопје, 2008, стр. 151-152.</ref>
== Творештво ==
|
