Википедија

Македонска православна црква - Охридска архиепископија: Разлика помеѓу преработките

Интерактивен преглед на историјата
(Прикажи ги сите промени во исчекување)
[проверена преработка][проверена преработка]
← Постаро уредувањеПоново уредување →
Избришана содржина Додадена содржина
НагледноВикитекст
с Отстрането уредувањето на 77.29.175.160 (разговор), вратено на последната верзија на Bobi987 Ivanov
→‎Обновување на црквата: дополнување, викификација, ситна поправка
Ред 42:
 
=== Обновување на црквата ===
 
[[Податотека:Lamentation icon Nerezi MK.jpg|250п|мини|десно|Оплакувањето на Христа (1164), една од најпознатите македонски фрески]]
[[Податотека:Dioceses of the Macedonian Orthodox Church (1967-2013).svg|мини|250п|десно|Епархиите на МПЦ од 1967 до 2013.]]
 
Пред самиот крај на војната, во [[1944]] г. во селото [[Врановци]] бил создаден [[Иницијативен Одбор за организирање на Македонската Православна Црква]]. На [[3 јануари]] [[1945]] година, Иницијативниот одбор за обновување на [[Охридска архиепископија|Охридската архиепископија]] испратило писмо до Светиот архиерејски синод на [[Српска православна црква|Српската православна црква]] со образложение на иницијативата. Писмото пристигнало до [[СПЦ]] на [[22 јануари]] [[1945]], а на него одговорил протераниот скопски митрополит Јосиф, со зборовите: „штом бидам слободен, ќе се погрижам да се видам со вас, во [[Белград]] или [[Скопје]]“. На [[4 март]] [[1945]] година, во Скопје бил одржан првиот црковно-народен собор, на кој била донесена Резолуција за обновување на [[Охридска Архиепископија|Охридската архиепископија]], како Македонска православна црква. Оттука, на [[9 март]] [[1945]] година, Иницјативниот одбор испратил телеграма до СПЦ со известување дека „на 4 март, во Скопје, во главниот град на [[Македонија]], се собра македонскиот црковно-народен собор на кој делегатите ја искажаа еднодушната желба на сите [[Православни|православни]] [[Македонци]] за што побрзо прогласување самостојна Македонска православна црква, односно обновување на историската Охридска ариепископија“. Светиот синод на СПЦ го замолил митрополитот Јосиф да замине во Скопје, но министерот за внатрешни работи не му издал патна дозвола.<ref>Блаже Миневски, „Српските владици ќе бидат линчувани ако се вратат во Македонија“, ''Публика'', неделен политички прилог, број 203, сабота, 8 ноември 2014, стр. 2-3.</ref>
* Пред самиот крај на војната, во [[1944]] г. во селото [[Врановци]] е создаден [[Иницијативен Одбор за организирање на Македонската Православна Црква]]. На [[4 март]] [[1945]] година во Скопје е одржан првиот црковно-народен собор, на кој е донесена Резолуција за обновување на [[Охридска Архиепископија|Охридската Архиепископија]], како Македонска Православна Црква. Оваа одлука е доставена и до Архиерејскиот собор на СПЦ, бидејќи пред војната епархиите во делот на [[Вардарска Македонија]] беа во составот на Обединетата Православна Црква на Србите, Хрватите и Словенците, подоцна - [[Српска Православна Црква]]. Архиерејскиот собор на СПЦ не ја прифаќа оваа одлука, поради што по Соборот од 9 и 10 мај [[1946]] година во своите понатамошни барања Иницијативниот одбор истапува со одредени редукции: наместо како автокефална, бара да биде признаена како самостојна црква. Но, повторно не наидува на одобрување. Од 4 до 6 октомври [[1958]] година во [[Охрид]] е одржан [[Втор македонски црковно-народен собор|Вториот македонски црковно-народен собор]], каде што е прифатен предлогот за обнова на Свети-Климентовата Охридска Архиепископија, олицетворена во самостојната Македонска Православна Црква, а за нејзин прв епископ е избран г. [[Доситеј]].
 
На [[2 април]] [[1945]] година, митрополитот Јосиф го известил Светиот синод на СПЦ дека формирал црковен [[суд]] за Скопската епархија, со привремено седиште во [[Врање]]. Како реакција на тоа, со акт на претседателството на [[Влада на Македонија|владата на Македонија]], број 1.228 од [[25 јули]] [[1945]] година, доставен до администраторот на Српската патријаршија, било испратено известување дека свештенството на [[Скопска епархија|Скопската епархија]], на својата редовна седница од [[18 јули]] [[1945]] година, ги разгледувало провокациите на митрополитот Јосиф, кој во [[Црква (објект)|црквите]] во [[Македонија]] го испраќал својот гласник кој делел [[пари]] за помош на Скопската, Злетовско-струмичката и Охридско-битолската епархија.<ref>Блаже Миневски, „Српските владици ќе бидат линчувани ако се вратат во Македонија“, ''Публика'', неделен политички прилог, број 203, сабота, 8 ноември 2014, стр. 3.</ref>
 
На [[7 декември]] [[1946]] година, делегација на Иницијативниот одбор (составена од свештениците Нестор Попов, Кирил Стојанов и Мукаетов, заедно со две цивилни лица) одржала состанок со српскиот патријарх Гаврил и митрополитот Јосиф, на кој дошло до израз недоразбирањето меѓу двете страни во спорот. Подоцна, патријархот Гаврил се согласил во рамките на СПЦ, Македонците да поставуваат свештеници и да избираат нови црковни одбори и совети во кои би влегле и Македонци. Исто така, тој предложил да се достави акт до владата со молба да им се дозволи на митрополитот Јосиф и на епископите Викентие и Венјамин да се вратат во Македонија за да воспостават црковен поредок.<ref>Блаже Миневски, „Српските владици ќе бидат линчувани ако се вратат во Македонија“, ''Публика'', неделен политички прилог, број 203, сабота, 8 ноември 2014, стр. 3.</ref>
 
На [[10 мај]] [[1947]] година, во 20 часот и 30 минути, кај партијархот Гаврил дошле [[Генерал|генералот]] [[Љубодраг Ѓуриќ]] и [[Лазар Колишевски]]. На средбата, генералот Ѓуриќ ја истакнал [[Ропство|ропската]] положба на македонскиот народ во минатото и ја критикувал великосрпската [[пропаганда]], истакнувајќи дека Македонците сакаат своја црква, а истото го истакнал и Колишевски. Во долгата дискусија, која траела два часа, патријархот Гаврил ја бранел позицијата на СПЦ и рекол дека „во Македонија мора да се воспостави редовна црковна состојба“. Притоа, тој изјавил дека би дозволил „внатрешна употреба на македонскиот дијалект, полна слобода во изборот на епархиските и црковно-општинските совети“ и изразил подготвеност за договор за имињата на парохиите. Тогаш, Колишевски рекол дека народот е поделен, т.е. едни сакаат автокефалност, а други автономија и се заканил дека ако СПЦ не попушти, [[Владика|владиката]] Борис од [[Пиринска Македонија]] е готов да се стави во служба на Македонците. Потоа, Колишевски рекол дека враќањето на митрополитот Јосиф во Македонија е невозможно, зашто против него се [[Народ|народот]] и свештенството, велејќи дека ако митрополитот Јосиф се појави во Македонија, тој ќе биде линчуван. На крајот, Ѓуриќ и Колишевски повториле дека Македонците нема да отстапат од своите барања и дека прашањето уште повеќе ќе се заострува. Тука завршил состанокот и Колишевски и Ѓуриќ си заминале во 23 часот.<ref>Блаже Миневски, „Српските владици ќе бидат линчувани ако се вратат во Македонија“, ''Публика'', неделен политички прилог, број 203, сабота, 8 ноември 2014, стр. 3.</ref>
 
Архиерејскиот собор на СПЦ упорно опстојувал на своите ставови и поради тоа, по Соборот од 9 и [[10 мај]] [[1946]] година, во своите понатамошни барања, Иницијативниот одбор истапувал со помали барања, т.е. наместо како автокефална, се барало да биде признаена како самостојна црква. Но, барањето на Иницијативниот одбор повторно не наишло на одобрување. По долги години на статус-кво состојба, од 4 до [[6 октомври]] [[1958]] година, во [[Охрид]] бил одржан [[Втор македонски црковно-народен собор|Вториот македонски црковно-народен собор]], каде што била прифатен предлогот за обнова на Свети-Климентовата Охридска архиепископија, олицетворена во самостојната Македонска православна црква, а за нејзин прв епископ бил избран г. [[Доситеј]].
* Архиерејскиот собор на СПЦ се согласи со одлуките на Македонскиот црковно-народен собор, во одлуката АС. бр. 47/1959 година и 6/1959 година зап. 57 од 17/4 јуни 1959 година.
 
*Архиерејскиот собор на СПЦ се согласил со одлуките на Македонскиот црковно-народен собор, во одлуката АС. бр. 47/1959 година и 6/1959 година зап. 57 од 17/4 јуни [[1959]] година. Одлуката за самостојност на МПЦ бешебила потврдена преку отслужувањето на заедничка архиерејска Литургија[[литургија]] со српскиот патријарх [[Герман]], на [[19 јули]] [[1959]] година во [[црквата на СветиСв. Мина]] во Скопје, иа истовремено ебила извршена и [[хиротонија]] на преспанско-битолскиот владика [[Климент]]. Со тоа, Светиот Архиерејски Синод на СПЦ дал самостојност на Македонската Православнаправославна Црквацрква, со тоа што таа и понатаму остануваостанала во канонско единство со СПЦ, преку нејзиниот Патријархпатријарх. По неколку дена, во црквата[[црква наСв. СветиНикола (Штип)|црквата Св. Никола]] во [[Штип]], г. [[Наум]] ебил хиротонисан за владика на [[Злетовско-струмичкатаструмичка епархија|Злетовско-струмичката г. [[Наумепархија]]. КонституиранИсто така, бил еконституиран [[Синод на МПЦ|Синодот на МПЦ]] според Уставот на МПЦ, како и другите административни органи и тела во [[Архиепископија|Архиепископијата]] и во епархиите.
 
* Во мај [[1962]] година, во придружба од патријархот [[Герман]], со неколку епископи на СПЦ, во посета на МПЦ дошол [[Патријархот Московски Алексиј]], придружуван од митрополитот [[Никодим]], епископот [[Пимен]] и повеќе високодостоинственици на [[Руска Православна црква|Руската Православна црква]]. На празникот на Свети[[Св. Кирил и Методиј]], во црквата [[СветаСв. Богородица Каменска]] во [[Охрид]] бешебила одржана и архиерејска [[литургија]], на која што зеле учество патријархот Московски [[Алексиј]], патријархот Српски [[Герман]] и Архиепископот Охридски и Митрополит Македонски [[Доситеј]]. Ова било прво сосложување на поглаварот на МПЦ со поглавари на други афтокефални цркви.
 
* Во [[1966]] година, односите со СПЦ повторно се влошуваатвлошиле. По новонастанатите недоразбирања и судири, [[Светиот Синод на МПЦ]] на [[17 јули]] [[1967]] година, во Охрид, го свикувасвикал [[Трети црковно-народен собор|Третиот црковно-народен собор]] и на свечената седница во охридската црква СветиСв. Климент ја прогласувапрогласил Македонската Православнаправославна Црквацрква за автокефална. Чинот на прогласувањето на автокефалноста на Македонската Православнаправославна Црквацрква ебил совршенизвршен на Светата Архиерејска Литургија, отслужена во црквата [[СветаСв. Богородица Перивлепта]] (тогаш позната и како [[Св. Климент (Охрид)|Св. Климент]]) на [[19 јули]] [[1967]] година, од [[Светиот Архиерејски Синод на МПЦ]]. Точно 200 години по нејзиното укинувањето од страна на [[Турција]].
 
* На [[12 ноември]] [[2009]] година, Македонската Православнаправославна Црквацрква во своето име ја додадедодала додавката Охридска„Охридска АрхиепископијаАрхиепископија“, како директна наследничка на старата Охридска архиепископија. Покрај додавање на додавкадодавката, МПЦ-ОА извршиизвршила и променипромена во грбот и знамето, односно наместо приказот на црквата Света[[Св. Богородица - ПерилептаПеривлепта (Охрид)|Св. Богородица - Перивлепта]], сегабила еставена црквата Света[[Св. Софија од(Охрид)|Св. Софија]] во Охрид, како седиште на архиепископите на Охридската архиепископија.
 
== Организација на МПЦ ==
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/wiki/Македонска_православна_црква_-_Охридска_архиепископија“