Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето
Нема опис на уредувањето
Ред 16:
:::Молам. Види [[Булгар миллет]]. Како дел од Булгар милетот, во минатото голем дел од Макeдонците биле именувани и сами се именували како Бугари. По заедничка децениска борба на бугарските и бугарско-македонските елити била создадена бугарската црква. Првично во териториите под јурисдикција на Бугарската Егзархиja бил вклучен Велес. Процесот на гласање за припојување кон Егзархиjата во македонските епархии во Охрид и Битола во 1874 завршил со резултат повеќе од две третини за Егзархиjата. Во Охрид од општо 9,387 христијански фамилии само 139 луѓе гласале за останување во Патриаршијата, а во Скопје од 8,698 христијански фамилии 8,131 се присоединиле кон Егзархиjата. Со Санстефански мировен договор од 1878 година требало да се воспостави Бугарска автономна област во рамките на Отоманското Царство која ја опфаќала речиси цела Македонија. Големите сили не биле задоволни со таа Голема Бугарија и ова незадоволство довело до одржување на Берлинскиот конгрес и споставило конец на овие идеи. По краjот на Руско-турската војна Бугарската Егзархиjа се соочила со нови тешкотии. На митрополитите не им било дозволено да се вратат назад во нивните епархии, а исто така Северна Добруџа и реонот на Ниш, Пирот и Врање, кои по 1878 преминале во Романија и Србија. По потпишувањето на мирот Егзархот се вратил во Цариград дури во 1880 во обид да jа одбрани целоста на црквата, бидеjки отоманската власт побарала Егзархиjата да остане само во границите на новокреираното Кнежество Бугарија, а сите други епархии да бидат дадени одново на грчката Цариградска Патријаршија. Но под меѓународен притисок на 17 декември 1883 година султанот го потврдил деjството на ферманот од 1870 година. Процесот на враќане всашност продолжил повеќе од една децениjа. Во епархиите, кои останале под власта на Цариградска Патријаршија, било дозволено Егзархиjата да има свои претставници, нарекувани екзархиски намесници, кои ги организирале црковното и образовното дело. Припадниците на Бугарската Егзархиjа во Македониjа во 1900 година биле 817,000 од општо 1,370,949 христиjани (од кои словеноjазичните христиjани биле 1,032,533) во областа и при вкупно население од сите религии 2,258,224, кое изнесува 59,6% од сите христиjани (79,1% од словеноjазичните христиjани) и 36,2% од вкупното население. Самиот процес на одделување на македонските Словени од Булгар милетот подоцна бил резултат предимно на асимилаторската политика на Кралство Југославија и Кралство Грција спроведена меѓу двете светски војни. Сите локалните бугарски цркви и училишта биле затворени или претворени во српски или грчки, а свештениците и учителите биле малтретирани и протерани во Бугарија. Како резултат, по Балканските војни и Првата светска војна големи бегалски маси од Грција и Југославија се селат во Бугарија. Како вели Катарджиев: ''македонската свест почна да се развива дури по Првата светска војна, највеќе во Србија и во Грција, бидејќи таму се спречи бугарската пропаганда, а во Македонија мрежата на бугарскиот школски систем беше дури погуста отколку во Бугарија. Затоа се разви и македонска свест''...[[User:Jingiby|Jingiby]] <small>([[User talk:Jingiby|разговор]])</small> 16:59, 12 октомври 2014 (CEST)
 
: Јас не го оспорувам именувњетоименувањето на дел од етничките Македонци како „Бугари“ тогаш. Но, тоа именување не било етничка одредба и самоопределба, бидејќи МакедонцииМакедонци се изјаснувале и како (славојазични) „Грци“ и како „Срби“, но не етнички, туку во црковно-религиозна смисла, како што видовме од твојот навод погоре. [[User:Bobi987 Ivanov|Bobi987 Ivanov]] <small>([[User talk:Bobi987 Ivanov|разговор]])</small> 17:39, 12 октомври 2014 (CEST)