Разлика помеѓу преработките на „Европски суд за човекови права“

''Да не се меша со Европски суд за правда, највисокиот суд на [[Европската унијаУнија]].''

'''Европскиот суд за човекови права''' (англиски: European Court of Human Rights, француски: Cour européenne des droits de l’homme) во [[Стразбур]] е супранационален суд, основан со [[Европската конвенција за човекови права]], кој претставува правна потпора од последна инстанца за индивидуилица кои чувствуваатсметаат дека нивните [[човекови права]] се прекршени од некоја договорна страна на Конвенцијата. Жалби до судот можат да бидат поднесени и од други договорни страни.

Судот донесе 837 пресуди, додека протоколот бр. 11 стапи во сила на 1 октомври 1998 година, воспоставувајќи целосно оперативен суд кој му отвора директен пристап на 800 милиони Европејци.

Сите земји-членки на [[Советот на Европа]] треба да ја потпишат и ратификуваат конвенцијата.

Бројот на судии во судот е еднаков на договорните страни (земји-членки), кој сега е 47. Секој судија е избран во однос на договрнитедоговорните страни од страна на Парламентарното собрание на Советот на Европа. И покрај ова совпаѓање, не постојат услови државајанстводржавјанство на судиите (на пример Швајцарец може да биде избран како претставник на Лихтенштајн.) Судиите треба да бидат непристрасни арбитри, а не претставници на некоја земја. Судиите се избрани за мандат од шест години и можат да бидат повторно избрани.

Судот е поделен на пет ,,секции’’„секции“, од која секоја се состои од географски избор на судии и еднаква застапеност на половите меѓу судиите. Целиот суд избира претседател и претседатели на петте секции, од кои двајца исто така служат и како заменик претседатели. Мандатот за секој е три години. Секоја оддел избира свој судски совет, кое се состои од претседателот на одделот и ротирачки избор на шест други судии. Судот, исто така има и Голем судски совет, составено од 17 члена. Членови на овој судски совет се претседателот, заменик претеседателитепретседателите, претседателите на секциите, како и ротирачки избор на судии од една од двете еднакво застапени групи. Изборот на судии помеѓу групите се менува на секои девет месеци.

Помеѓу 2006 и 2010 година, Русија е единствената држава, од 47 земји учеснички која одбила да го потпише Протоколот 14, наменет за да ја забрза работата на судот, делумно со намалување на бројот на судии потребен за донесување на важна одлука. Во 2010 година, Русија запре со спротиставувањетоспротивставувањето кон протоколот, во заманазамена за гаранција дека Рускитеруските судии ќе бидат вклучени во ревидирањето на жалбите против Русија.

Тужбите за прекршок од страна на земјите-членки се поднесуваат во Стразбур, а потоа се доставуваат до назначениот Одделоддел. Неоснованите тужби се одбиени од комитет во состав од три судии, со едногласност. Основаните тужби се разгледуваат од страна на еден судски совет. За одлуките од големо значење може да се поднесе жалба до Големиот судски совет. Која било одлука на судот е обврзувачка за земјите-членки и мора да се примени, освен ако не е совет до земјата.

Поради зголемената свест на Европскитеевропските граѓани за нивните права пропишани со конвенцијата, судот стана жртва на својот сопствен успех. Некои случаи траеја и до пет години пред да се донесе одлука, па постоеше значаен број на заостанати предмети. На пример, според Билтен за информации за човековите права (издаден од страна на Советот на Европа) помеѓу 1 ноември 2003 година и 29 февруари 2004 година, судот одлучуваше за 7.315 случаи, од кои 6.255 се прогласени за неприфатливи, за да се намалат заостанатите предмети.

Работејќи на принципот дека ,,одложена„одложена правда е негирана правда”, Советот на Европа постави работна група која ќе бара начини за подобрување на ефикасноста на судот. Ова резултираше со измена на Конвенцијата за заштита на човековите права и основни слободи, односно протоколот 14. Овој нов протокол, кој за да стапи во силатреба да биде универзално ратификуван од сите земји-членки на Советот на Европа, донесува бројни промени:

* Еден случај не мора да биде прифатлив, доколку се смета дека поднесителот трпел ,,значајна„значајна неповолност". Сепак, ова не е правило кое не треба да се измени.

Од [[Амнести интернешнел]] (Amnesty international) изјавија загриженост дека овие промени за критериумите за прифатливост ќе значат дека индивидуите можат да ја изгубат способноста да ,, добијат„добијат надомест за штета за прекршување на човековите права.``

[[Европски Суд на Правдата|Судот за правда на Европска унија]] (ЕСП) не е поврзан со Европскиот суд за човекови права. Сепак, бидејќи сите земји-членки на ЕУ се и земји-членки на Советот на Европа и ја имаат потпишано Конвенција за човекови права, постои загриженост за постојаноста на прецедентното право помеѓу двата суда. Според тоа, за прецедентното право ЕСП се однесува на Европскиот суд за човекови права и со Конвенцијата за човекови права се однесува како да е дел од правниот систем на ЕУ. Иако, нејзините членки се приклучија, ЕУ сè уште се нема приклучено, бидејќи нема надлежност да го направи тоа според претходните договори. Сепак, институциите на ЕУ со Членот 6 од ЕУ договорот од Ница се ограничени да ги почитуваат човековите права како што наложува конвенцијата. Понатаму, со стапувањето во сила од 1 декември 2009 година на договорот од Лисабон, се очекува ЕУ да ја потпише конвенцијата. Со ова, Судот на правда би се ограничил на судските преседани од Судот за човекови права, а со тоа и решавајќи го проблемот со прецедентното право.

== Врска со Националниотнационалниот правен поредок ==

Повеќето од договорните страни на Европската конвенција за човекови прави ја имаат вградено конвенцијата во нивниот национален поредок, преку уставни одредби, статут или судски одлуки. Нејзиното вградување заедно со стапувањето во сила на Протоколот бр.11, драмитчнодрамитично го зголеми статусот на правата од Конвенцијата и влијанието на прецедентното право на Европскиот суд за човекови права. Државни судии, избрани функционери и службеници сега се под зголемен притисок за да ја ефективно да правата од Конвенцијата станат ефективни во рамките на националниот систем.

Како ,,клучна одлука`` за судот се смета случајот, Ирска против Обединетото Кралство, од декември 1977 година. Судот одлучи дека владата на Обединетото Кралство е виновна за ,, нечовечки и деградирачки третман`` врз луѓе кои се затворени без судење, по еден случај изнесен од [[Република Ирска]] (случај број 5310/71), кој го вклучува практикувањето на петте техники (*техники за испрашување) и практиката за претепување на затвореници претставува нечовечка и деградирачка казна.

Некои од другите значајни случаи се Соеринг против Обединетото Кралство (јуни 1989 година), кој вклучува екстрадиција во САД за да се соочи со смртна казна. Тајрер против Обединетото Кралство (март 1978 година) во врска со телесните казни за малолетнички престапници, како и Кокинакис против Грција (април 1993 година) кој се справуваше со конфликтот на правата на различни луѓе. По 20 години судот пресудепресуди за случајот Лоизиду против Турција со штета за надоместот (од над 1 милион долари) за Кипарскиот бегалец.

Ричард Роџер Партнершип ја дизaјнираше, а во 1995 и комплетираше зградата, која е дом на судските комори и Регистратурата ( администрација и референдуми). Помеѓу другите работи, дизајнот треба да ги рефлектира двете различни компоненти на Комисијата и Судот (како што беа тогаш). Големата количина на стакло ја нагласува ,,отвореноста`` на судот кон Европските граѓани.