Зигмунд Фројд: Разлика помеѓу преработките

'''Зигмунд Фројд''' (''{{lang-de|Sigmund Freud'') (роден на}}; ({{роден на|6|мај|1856}} - {{починал на|23|септември|1939}}) бил— австриски невролог, основач на психоаналитичката школа за психологија. Фројд е најпознат по неговите теории за несвесниот ум и механизмите за заштита од потиснување и по создавањето на клиничкото применување на психоанализата за лекување на психопатологијата со помош на разговор помеѓу пациентот и психоаналитичарот. Фројд исто така го препознаваме и по неговото редефинирање на сексуалната желба како основна мотивациона енергија на човековиот живот, како и неговите терапевтски техники, во коишто спаѓа употребата на слободното здружување, неговата теорија на пренесување во терапевтските врски и толкувањето на соништата како внатрешни извори на несвесните желби. Тој исто така е еден од првите истражувачи од областа на неврологијата во церебралната патологија.

Иако повеќето од идеите на Фројд отпаднаа или се изменети од страна на Нео – Фројдијанците и модерните напредоци во областа на психологијата покажаа неуспех во многу од неговите теории, делото на Фројд останува важно во историјата на клиничките психодинамични достигнувања. Во академијата, неговите идеи продолжуваат да влијаат на хуманистичките и некои од општествените науки.

Фројд е роден на 6-ти мај 1856 година од Галско – Еврејски родители во Моравскиот град Прибор, Австриска област, којашто сега е дел од Република Чешка. Татко му, Џејкоб, 41г., трговец со волна, има две деца од претходниот брак. Мајка му, Амалиа (родено име Натансон ), третата жена на Џејкоб, има 21г. Фројд е првото од нивните осум деца и поради неговото прерано созревање, тие го сакаат повеќе од неговите браќа и сестри уште од неговото рано детство. И покрај нивната сиромаштија, тие жртвуваат се што имаат за да му овозможат соодветно образование. Како последица на економската криза од 1857г., татко му останува без работа и семејството се преселува во Лајпциг пред да се преселат во Виена. Во 1865г., Сигмунд се запишува во ''Леополдстäдтер Коммунал-Реалгѕмнасиум'', истакнато средно училиште. Фројд е еден извонреден ученик така што дипломира со почести во 1873г. По намерата да студира право, Фројд се запишува на медицинскиот факултет на Универзитетот во Виена да студира кај дарвинистичкиот професор Карл Клаус. Во тоа време, историјата за животот на јагулите е сѐ уште непозната. За испитување на нивните машки полови органи, Фројд поминува четири недели во Австриската зоолошка станица за испитување во Трст, секцирајки стотици јагули без да открие повеќе од неговите претходници.

По неговата медицинска пракса, специјализирана во областа на неврологијата, Фројд во 1886г. се жени со Марта Бернајс, чијшто татко Берман е син на Исак Бернај, рабски шеф во Хамбург. По експериментирањето со хипнозата на неговите невротични пациенти, Фројд се откажува од овој третман откако се покажува како неефикасен за повеќето пациенти, со фаворизирање на третманот кадешто пациентот зборува преку неговите или нејзините проблеми. Ова е познато како ,,лекување преку зборување” а крајна цел на ова зборување е лоцирање и ослободување на моќната емоционална енергија којашто во почетокот е одбиена и затворена во несвесниот ум. Фројд ова негирање на емоциите го нарекува ,,потиснување” и верува дека тоа го попречува нормалното функционирање на психата, а исто така може да го отежни и физичкото функционирање, коешто тој го опишува како ,,психосоматски” симптом. (Терминот ,,лекување преку зборување” најпрвин е измислен од пациентката Ана О. којашто ја лекува Џозеф Бруер – колегата на Фројд). ,,Лекувањето преку зборување” се смета за основа на психоанализата. Карл Јунг ги пушта гласините дека може да се развие романтична врска помеѓу Фројд и неговата снаа, Мина Бернајс, која се преселува во станот на Фројд на ул:Бергас бр.19 во 1896г. (Психологот Ханс Ајсенг тврди дека аферата ќе резултира со бременост и абортус за Г-ѓа Бернајс). Објавувањето во 2006г. во Швајцарскиот хотелски дневник, на 13-ти август 1898г1898 г., укажува на некои ученици на Фројд (како Петар Геј) дека има вистински причини за овие гласини. Во четириесеттите, Фројд ”има бројни психосоматски нарушувања како и претеран страв од умирање и други фобии”. ( Кореј 2001г., 67стр.). Во овој период Фројд се занимава со изложување на сопствените сништа, сеќавања и динамиката на развојот на неговата личност. За време на оваа самоанализа тој ја сфаќа одбивноста што ја чувствувал кон татко му (Џејкоб Фројд), кој умира во 1896г., и ,,исто така повторно ги повикува неговите детски сексуални чувства спрема мајка му ( Амалија Фројд), атрактивна, топла и заштитничка” (Кореј 2001г., 67стр.) смета дека овој период на емоционална потешкотија е најкреативниот период во животот на Фројд.

По пристигнувањето во Велика Британија, Фројд заедно со своето семејство се сместува во 20-те градини Марестфиелд, Хампстид, Лондон. Има статуа од него на аголот од Белзиската коловозна лента и Авенијата Фижон, близу до Швајцарската колиба. Како тежок пушач, Фројд прави повеќе од триесет операции од рак на грлото за време на својот живот. Во септември 1939г., тој го убедува неговиор доктор и пријател Макс Чур да му помогне во самоубиството. Откако ја прочитува ,, ''Шагринска кожа'' “ на Балзак во еден здив, тој вели: ,,Драг мој Шур, ти сигурно го паметиш нашиот прв разговор. Ти ми вети дека нема да ме напуштиш кога ќе ми дојде времето. Сега се е само тортура и ништо нема смисла повеќе”. Шур му препишува три дози морфиум којшто е причина за смртта на Фројд на 23-ти септември 1939г1939 г. Три дена по неговата смрт телото му е кремирано во Голдерс Греен крематориумот во Англија за време на службата на која присуствуваат Австриски бегалци, како авторот Стефан Цвејг. Неговата пепел подоцна е сместена во крематориумскиот цолумбариум. Таа останува во вазна од античка грција којашто му ја поклонува Марија Бонапарта и којашто ја чува за време на своите студии во Виена многу години. По смртта на Марта Фројд во 1951г., пепелта му е сместена во истата вазна. Крематориумот е вечен дом и за Ана Фројд и нејзината животна пријателка Дороти Бурлингем, како и за неколку други членови од семејството на Фројд.

Терминот его почнува да се употребува во англискиот јазик при крајот на 18-тиXVIII век; Бенжамин Франклин (1706 - 1790) ја опишува играта шах како начин за ,,…чување„…чување на здравиот ум и проверка на егото”егото“. Фројд открива дека употребата на терминот Ид (дас Ес, “тхе ит”) потекнува од книжевните дела на Георг Гродек. Терминот ид се појавува во почетните дела на Борис Сидис, во коишто е значаен Вилијам Џејмс, во 1898г.

Фројд себеси не се смета за философ, иако многу му се восхитува на Франц Бретано, познат по неговата теорија за перцепцијата, како и Теодор Липс, кој беше еден од главните поддржувачи на идеите за потсвеста и емпатијата. Во неговото учење од 1932г. за психоанализата како ,,филозофија„филозофија на животот"животот“ Фројд зборува за разликата помеѓу науката и философијата:

Филозофијата не е спротивставена на науката, таа се однесува онака како што се однесувала кога била наука и до одредена мера ги употребува истите методи; но таа се одделува од науката, со тоа што се држи за илузијата дека може да произведе комплетна и разбирлива слика за светот, иако таа слика всушност мора да се распадне на парчиња со секој нов напредок во нашето знаење. Нејзината методолошка грешка се заснова на фактот дека таа прекумерно ја поттикнува епистемолошката вредност на нашите логични дејства и до одредена мера се восхитува на веродостојноста на другите извори на знаење, како интуицијата.

Моделот на Фројд за умот често смета за предизвик за моделот на просветување на рационалното делување, коешто е клучен елемент на многу модерни философии. Теориите на Фројд имаат голем ефект за училиштето во Франкфурт и критичката теорија. Следејки го ,,враќањето„враќањето на Фројд"Фројд“ од страна на францускиот психоаналитичар Жак Лакан, Фројд има остро влијание на некои француски философи.

Фројд еднаш отворено го дозволи избегнувањето на работата на Ниче, ,,чиишто„чиишто претпоставки и интуиција често се согласуваат на многу зачудувачки начин со тешките пронајдоци за психоанализата". Меѓутоа Ниче ја одбива претпоставката на таканаречениот ,,научен"„научен“ човек и освен ,,дијагнозирањето"„дијагнозирањето“ на смртта на таткото - Бог, наместо да ги опфати желбите на животните (или ,,енергиите„енергиите на Дионис"Дионис“) хуманистот Фројд ги одбива претпоставките преку позитивизмот.

Австриско - британскиот философ Карл Попер расправа дека психоаналитичките теории на Фројд се претставени во непроверена форма. Деловите на психологијата во американските универзитети денес се научно ориентирани и Фројдовата теорија е маргинализирана. Меѓутоа, истражувачите во полето на невропсихоанализата расправаат за теориите на Фројд, откривајки дека мозочните структури поврзани со Фројдовите концепти како либидо, нагони, несвесно и потиснувања. Основана од јужноафриканскиот невронаучник Марк Солмс, невропсихианализата добива придонеси од истражувачите Оливер Сакс, Жак Панксеп, Даглас Ват, Антонио Дамасио, Ерик Кендел и Џозеф Е.ЉДу.

Фројд употребува псевдоними, во неговиот случај, истории. Многу од луѓето определени само со псевдоними потекнуваат од нивните вистински идентитети на Петар Свелс. Некои пациенти познати по псевдонимите се Ана О. (Берта Папенхајм, 1859 - 1936); Сесилија М. ( Ана вон Либен); Дора (Илда Бауер, 1882 - 1945); Фрау Еми вон Н. (Фани Мозер); Фраулеин, Елизабет вон Р. (Илона Вејс); Катерина Фраулејн (Аурелија Кроник); Луси Р. Фраулен; Малиот Ханс (Херберт Граф, 1903 - 1973); Човек стаорец (Ернст Ланцер, 1878 - 1914) и Човек волк (Сергеј Панкејеф, 1887 - 1979). Други познати пациенти се: Х.Д. (1886–1961); Ема Екштајн (1865 - 1924); Густав Махлер (1860 - 1911), со коишто Фројд имал само една консултација и принцезата Марија Бонапарта.

Луѓето на коишто психоаналитичките испитувања им беа објавени, но не беа пациенти, вклучувајки го и Даниел Пол Шребер (1842 - 1911); Џордано Бруно, Вудро Вилсон (1856 - 1924), којшто Фројд го анализира во својот есеј ,,Музите„Музите на Микеланџело" Микеланџело“; Леонардо да Винчи, анализиран во книгата на Фројд Еден спомен од детството на Леонардо да Винчи; Музите, во книгата на Фројд Музи и монотеизам и Жозеф Попер - Врскаеј, во извештајот на Фројд ,,Жозеф„Жозеф Попер - Врскаеј и Теоријата за соновите"соновите“.

• *Стандардното издание на комплетните психолошки дела на Сигмун Фројд, преведени од германски под генерално уредништво на Џејмс Стрејчи во соработка со Ана Фројд. Потпомогнат од Аликс Стрејчи и Ален Тајсон, 24 тома, Винтаге, 1999г.;

• *Преглед Вовед вона психоанализата (Vorlesungen zur Einführung inAbriß dieder Psychoanalyse, 1917г1940г.);

• *Комплетните писма на Сигмунд Фројд до Вилхелм Флајс, 1887 - 1904, (издавач и преведувач на Џефри Мусеф Масон), 1985г.;

• *Сигмунд Фројд - Писмата на Карл Густав Јунг, издавач: Принстонскиот универзитетски печат, скратено издание, 1994г.;

• Комплетното*Сите допишувањепреписки помеѓу Сигмунд Фројд и Карл Абрахам, 1907 - 1925, издавач: Книгите на Карнак, 2002г.,

• Комплетното*Сите допишувањепреписки помеѓу Сигмунд Ф ројд и Ернст Џонс, 1908 - 1939., Белкнап Пресс, Харвардско - универзитетски печат, 1995г.;

• *Писмата на Сигмунд Фројд до Лудвиг Бинсвангер, издавач: Отворени порти, 2000г.;

• Допишувањето*Преписки помеѓу Сигмунд Фројд и Сандор Ференчи, том 1, 1908 - 1914, Белкнап Пресс, Харвардско - универзитетски печат, 1994г.;

• Допишувањето*Преписки помеѓу Сигмунд Фројд и Сандор Ференчи, том 2, 1914 - 1919, Белкнап Пресс, Харвардско - универзитетски печат, 1996г.;

• Допишувањето*Преписки помеѓу Сигмунд Фројд и Сандор Ференчи, том 3, 1920 - 1933г., Белкнап Пресс, Харвардско - универзитетски печат, 2000;

• *Писмата на Сигмунд Фројд до Едвард Силберштајн, 1871 - 1881г., Белкнап Пресс, Харвардско - универзитетски печат;

• *Сигмунд Фројд и Луј Андреј Салом; писма, издавач: Харкурт Брејс Јованович; 1972;

• *Писмата на Сигмунд Фројд и Арнолд Цвајг, издавач: Њујоршкиот универзитетски печат, 1987г.;

Неговиот есеј Контрадикторност и прекумерно определување го позајмува концептот на прекумерното определување од психоанализата, за да ја замени ,,контрадикторната"„контрадикторната“ идеја со посложен модел на поголема причина во политички ситуации (идеја сродна со концептот на Грамши за хегемонијата).

Во Анти - Едип, Жил Делез и Феликс Гатари го следат проблемот на Рајх: ,,зошто„зошто народните маси имаат желба за фашизам?"“, којшто ги води до критиката за Фројдо - мазохизмот. Тие особено го критикуваат дуализмот помеѓу општествената и психичката (желбена) реалност, тврдејки дека желбата е ненадејна - без било каква потребна сублимација - општествена. Ова, велат тие, е условот за микрополитика, термин близок до ,,микрофизиката„микрофизиката на моќта на Фуко. Делез и Гатари исто така го критикуваат сфаќањето на Фројд за желбата како единствен недостаток. Според нив, психичката реалност (желбата) не е имагинарна. Уметноста, или дури и употребата на психоактивни дроги, не претставува ,,бегство„бегство од реалноста", како што често се опишува, затоа што желбата и имагинацијата се продуктивни сили, наместо едноставното претставување. Така тие зборуваат за појавата на желбата.