Референдум во Македонија (1991): Разлика помеѓу преработките

[проверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
Одбиени последните 3 промени во текстот (од 78.157.7.70) и вратена ревизијата 2932303 на Addbot
Ред 12:
 
Сплитските настани беа почеток на зачестените инциденти и оружени пресметки меѓу силите на Југословенската народна армија и Хрватската национална гарда кои потоа добиваа сè повеќе на интензитет, се проширија и пераснаа во отворен оружен конфликт.
 
 
[[Податотека:Плакат за независност 1991.jpg|left|thumb|250px|Плакат за референдумот]]
 
Се создаваше хаотична состојба и во БиХ со прогласувањето на Источна Херцеговина, областа Романија и Босанската Краина за Српски автономни области кои се ставија под директна јурисдикција на сојузната власт, односно на раководството во Србија.
Ред 17 ⟶ 20:
Со цел мирно решавање на кризата, на [[27 август]] [[Европска Унија|Европската Заедница]] донесе [[Декларација за Југославија|Декларацијата за Југославија]]. Беа потпишани и два документа - Спогодба за прекин на огнот, една од многуте безуспешни што потоа ќе следат и Меморандум за проширување на набљудувачките активности на ЕЗ во Југославија со кои се операционализираше Декларацијата.
 
[[Податотека:Нова Македонија за Референдумот за независност.jpg|мини|лево|Насловната страница на весникот [[Нова Македонија]] посветена на Референдумот за независна Македонија]]
[[Податотека:Плакат за независност 1991.jpg|left|thumb|250px|Плакат за референдумот]]
 
Потпис на Декларацијата ставија тогашниот претседател на претседателството на СФРЈ [[Стипе Месиќ]], од име на Сојузниот извршен совет [[Анте Марковиќ]], како и претседателите на сите шест републики. Од името на ЕЗ Декларацијата ја потпиша [[Ханс Ван ден Брук]], претседател на Министерскиот совет и шеф на дипломатијата на [[Холандија]], која тогаш претседаваше со Заедницата. Со Декларацијата се гарантираше неповредивост на надворешните и внатрешните граници, право на изјаснување на народите за сопствениот [[суверенитет]], негирање на употребата насила како политика на свршен чин, а во спротивно се предвидуваа ригорозни санкции.