Павел Христов: Разлика помеѓу преработките

'''Павел Христов''', со псевдоним ''Савел'' ,<ref>[http://193.200.14.178/scripts/cgi/dwis.pl?SESSIONID=OR2CoRQPj3B71mzW2qhvkWU3a7HV28C90955-003&COMMAND=9&RESULTID=685810438&DOCID=1&DISPLAYOPTIONS=1&PAGE=1 Шифровано писмо на Павел Христов до Христо Узунов, НБКМ-БИА, Ф. 583, а. е. 64, л. 180, 185]</ref> —бил македонски [[револуционер]], учесник во македонското револуционерно движење, деец на [[Македонска револуционерна организација|Македонската револуционерна организација]] (МРО).

Павле Христов е роден [[1874]] г. во битолското село [[Цапари]]. Завршил гимназија во [[Лом]] во [[1894]] година и се вратил во [[Македонија]] како учител. Учителствувал во [[Прилеп]], [[Кичево]], [[Костур]] и [[Битола]]. Во [[1895]] година влегол во редовите на Внатрешната организација и брзо напредувал во нејзината хиерархија. Станал раководител на Костурската револуционерна околија (1898 - 1901), а му помагале му Кузо Стефов, Лазар Младенов и Михаил Николов. Во [[1901]] година бил уапсен од отоманските власти и поминал 3 години во [[Корча|Корчанскиоткорчанскиот]] затвор.

По [[Илинденското востание]] во 1903 година бил избран за раководител на [[Битолски револуционерен округ|Битолскиот револуционерен округ]]. На [[Рилскиот конгрес]] на во 1905 година е делегат од Битолскиот округ, а на [[Ќустендилски конгрес|Ќустендилскиот конгрес]] во 1908 година е избран за член на Централниот комитет. По [[Младотурската револуција]] бил училишен инспектор во [[Битола]] .<ref>[http://www.scribd.com/doc/50398723/%D0%97%D0%BD%D0%B0%D1%87%D0%B0%D1%98%D0%BD%D0%B8-%D0%BB%D0%B8%D1%87%D0%BD%D0%BE%D1%81%D1%82%D0%B8-%D0%B7%D0%B0-%D0%91%D0%B8%D1%82%D0%BE%D0%BB%D0%B0 Колектив, Значајни личности за Битола, НУУБ „Св. Климент Охридски“, БитоляБитола, 2007, стр. 246-147]</ref>.

Во [[Балканските војни]], Павле Христов бил доброволец во [[Македонско-одринско ополчение|Македонско-одринското ополчение]]. Првично бил во четата на Панајот Каранфилов, а потоа ја предводел чета бр. 23, составена од 13 лица, која дејствувала во Битолско како поддршка на српските војници. Заедно со Крсте Маликов и над 400 четници, ја прекинал на неколку места железничката линија меѓу [[Лерин]] и [[Кременица]] и предизвикал паника во тилот на турската војска кај Битола .<ref>Гоцев, Димитър. Национално-освободителната борба в Македония 1912 - 1915, Издателство на БАН, София, 1981, стр. 23.</ref>.

Во [[Втората балканска војна]] е во зборната партизанска чета при ополчението. Во септември 1913 година Христов бил еден од главните организатори и раководители на [[Охридско-дебарско востание|Охридско-Дебарскотодебарското востание]]. На 12 септември 1913 година неговата чета заедно со четата на [[Петар Чаулев]] влегле свечено во [[Охрид]]. Павле Христов влегол во привременото раководното тело. По погромот на востанието, Христов се повлекува во [[Албанија]], каде се поврзал со албанските револуционери за нова соработка.

За време на [[Првата светска војна]], Павле Христов заедно со Петар Чаулев е на чело на голема организациска чета, која дејствувала во тилот на српската армија и влегол во [[Крушево]] три дена пред доаѓањето на бугарската војска. Помеѓу 1915 - 1918, кога Вардарска Македонија е во рамките на Бугарија, Павле Христовтој е окружен финансиски раководител, а подоцна и окружен управник на [[Битола]] .<ref>Николов, Борис Й. Вътрешна Македоно-одринска революционна организация. Войводи и ръководители (1893-1934). Биографично-библиографски справочник, София, 2001, стр. 180.</ref>.

По војната, Христов е во редовите на левицата и влегол во Временото[[Привремено преставнишвопретставништво на обединетатапоранешната поранешнаВнатрешна организација|Привременото претставништво на поранешната ВМОРО]]. Во [[1921]] година заминал за Албанија каде што заедно со [[Александар Протогеров]] склучил договор со албанските револуционери, на чело со [[Хасан Приштина]], за заедничката борба против српската власт во [[Вардарска Македонија]] и [[Косово,]]. споредСпоред договорот, Албанија требала да ја добие Новопазарскиот санџак и Косово, Македонија да стане независна држава, а Дебарскиот санџак бил спорен.

Павле Христов умрел на 6 јуни 1922 г. во Софија од [[туберкулоза]].<ref>Енциклопедия България, том 7, Академично издателство „Проф. Марин Дринов“, София, 1996.</ref>.