Анатол Франс: Разлика помеѓу преработките
Создадена страница со: {{во изработка}} мини|десно|Анатол Франс ==Биографија== '''Ан... |
(нема разлика)
|
Преработка од 00:05, 24 јануари 2014
Оваа статија моментално е под поголема промена за краток временски период. Би ве замолиле за учтивост — не уредувајте ја страницата додека стои поракава. Корисникот кој ја ставил оваа ознака ќе биде означен во историјата на страницата. Ако страницата не е уредувана веќе неколку часа, отстранете ја предлошкава. Поракава постои со цел да се избегнат спротивставените уредувања. Отстранете ја меѓу уредувања за да им овозможите и на другите да ја уредуваат страницава. Последното уредување на оваа Оваа статија го направи Darko Grmaskoski (разг| прид) пред 10 години. (Поднови) |
Биографија
Анатол Франс(псевдоним на Жак-Антоан Анатол Тибо; 16 април 1844, Париз - 12 октомври 1924, Бешерел, Франција) бил француски белетрист, добитник на Нобеловата награда за литература во 1921 година за сијајните литературни постигнувања што се проникнати со возвишеност, со длабоко сочуство за човекот и со вистински галски темперамент. Во книжарницата на татка си Франс се запознал со многу познати кнежевници и со најдобрите дела од светската литература. Завршил колеџ и се вработил во библиотеката на Сенатот. Првото дело му било „Коринтска свадба“ (1873). Но, набргу се ориентира на белетристика и се потврдува како приврзаник на хуманизмот и на демократијата.[1]
Дела и творештво
Во 1881 година се појавувил неговиот прв роман „Злосторството на Силвестер Бонар“, кој му донесло популарност со финиот хумор и со големата поетигност. Во романот „Таис“ (1890) Франс се истакнал како сијајен мајстор на историскиот детаљ, репродукцирајќи го судирот меѓу паганскиот и христијанскиот свет во Александрија. На крајот од 80-те години на 19 век излегле четири зборници со литературни критички статии, објавени во весникот „Л'тан“ (Време). Во книгата „Мислењата на Жан Коањар“ (1893) рамките на социјалистичката критика се прошируваат. Во врска со аферата Драјфус, Франс ја засилил својата критика на опшествено - политичкиот живот. Тетралогијата „Современа историја“ (1897-1901) е врв на неговото сатарично мајсторство. Тој станал близок пријател со лидерот на француската социјалистичка партија Жан Жорес. Во 1905 година весникот „Л'иманите“ (Човештво) се ипечати социјално - утопискиот роман на Франс „На белиот камен“. Револуциите во Русија вршат силно влијание на врз Франс. Сатаричниот роман „Островот на пингвините“ (1908) е пародија во гротескнокарикатурална форма на историјата на Франција и на човековата цивилизација. Книгата „Боговите се жедни“ (1912) - историски роман за Француската револуција, го опишува трагичниот парадокс дека иако е извршена во името на човештвото, револуцијата го погубува човештвото. Во 1914 година се појавуа фантастичниот роман „Бунт на ангелите“. Во последните години од животот, тој го завржува циклусот спомени за детството, започнат во 1885 година - „Книга за мојот пријател“, „Пјер Нозиер“ (1899), „Малиот Пјер“ (1918) и „Расцутениот живот“ (1922). Франс бил член на француската академија.[1]