Коста Паница: Разлика помеѓу преработките

'''Костадин (Коста) Атанасов Паница''' (1857-1890) бил бугарски офицер, мајор во бугарската армија. Македонец по потекло.<ref>[http://macedonia-history.blogspot.com/2006/11/isaja-radev-mazovski-mazovski-isaja.html Исаија Мажовски, "ВОЗПОМИНАНИЈА", Софија, 1922 г., стр. 30]</ref><ref>[http://macedonia-history.blogspot.com/2010/10/kosta-shahov-edno-osvetlenie-po-nashite.html Коста Шахов, “ЕДНО ОСВЕТЛЕНИЕ ПО НАШИТЕ РАБОТИ”, стр. 40]</ref><ref>[http://books.google.mk/books?id=iL06AAAAIAAJ&q=macedonia#v=onepage&q=panitsa&f=false R. J. Crampton: A Short History of Modern Bulgaria, 1987, p. 34]</ref> Учесник во бунтови и востанија против отоманската власт во Бугарија и Србија, организатор на македонското иселеништво во Бугарија, доброволец во Српско-турската војна (1876-1878 г.), Руско-турската војна (1877-1878) и Српско-бугарската војна (1885).

Коста Паница е роден во Трново, северна Бугарија, во 1857 г. Потеклото му е од трновското село [[Дебелец]].<ref>''Презимето му тргнува од периодот 1690-1710 година. Тогаш дедите му живееле во трновското село Дебелец. Имале традиција кога седнат на свадба околу една голема маса, пуштале да обиколува една паница со вино и сите пиеле од неа. Прадедо им сепак бил многу отвратлив, сакал да си пие од сопствена паница, која си ја носел винаги во појасот. И оттогаш почнале да му викаат ''Паница''.''[http://www.segabg.com/article.php?id=37326 Васил Паница: Род без памет е род без иднина, Екатерина Терзиева, в-к “Сега”, 15.12.2006 г.]</ref><ref>''Паница, броен род, кој продолжува да дава видни личности. Историјата на родот започнува околу средината на 18 век, кога Димитар (овчар или орач) од селото Дебелец се преселува во Трново.'' Кой кой е сред българите ХV-ХIХ в: 501 имена от епохата на османското владичество, Илия Тодев, Издател Анубис, 2000, стр. 205.</ref> Неговото македонско потекло пак, e споменато во „Спомените“ на Исаија Мажовски и записите на Коста Шахов, македонски бегалци и видни македонски национални дејци во Софија.

Учествува во Априлското востание (1876). По неуспехот на востанието пребегнува во Романија и Украина. Го посетува Военото училиште во Одесса (1875-1876).<ref>“Освободителната война 1877-1878”, ДИ "П.Берон", Софија, 1986, стр. 127</ref> Доброволец е во Српско-турската војна во одредот на генерал-мајор Черњаев. На 21 октомври 1876 г. пристапува во Руската армија, во VI-а дружина на III-а Ополченска бригада. Борбите се кај Стара Загора и превалецот Шипка. Награден е за храброст и унапреден во повисок чин - подпоручник. Во 1878 г. Паница, заедно со Љубен Каравелов, Марко Балабанов, Рајчо Николов, Георги и Никола Живкови и други зема учество во работата на комитетот „Единство", чија што цел е да се помагаат бугарските бегалци од Тракија и Македонците бегалци.