'''Кованите пари''', всушност, преставуваат парчиња метали со втиснат жиг на кој е напишана тежината на парчето. И покрај предностите на благородните метали (злато, сребро) како средства за размена, во однос на примитивните форми на пари, плаќањето не било едноставно. При секое плаќање металот морал да се мери, да се
испитува неговата чистота, а и исправноста во мерењето на тежината можела да доведе до разидување на учесниците во размената. Пенсаторното плаќање се покажало како комплно. Н Таквото заверување на самата прачка ја елиминирало потребата од испитување на чистотата и од ето на пари. Со практиката на ковање на пари (при што однапред се знаело колку злато треба да содржи определено парче и со каква чистота е златото) се надмина практиката на мерење на тежината и испитувањето на чица до која златниците можат да се истрошат, а сепак, во прометот и натаму да се сметаат како полноважни. Со тоа таа ги прогласува за законско средство за плаќање и покрај тоа што златниците изгубиле нешто од својата тежина и чистота, односно вредат помалку од онаа количина метал која соодветст
ковањето е само техничка мерка за олеснување на манипулацијата при
плаќањата;
-со ковањето се овозможи од пенсаторно да се премине на
нумераторно плаќање.
Со тоа е создадена можност фактички извршеното плаќање во поглед на количината на пренесениот метал повеќе да не биде сосема точно. Ознаката на самиот златник станала конвенционалност и како и сите конвенционалности покажала толкава виталност што станала порешавачка од самата содржина. На тој начин ознаките како „фунта”, „рубља” или „марка” ја губат врската со она што некогаш значеле, значи, што некогаш мереле, и повеќе не се ознаки на определена тежина или количина метал, туку голи имиња кои го изгубиле своето вистинско значење и само историски можат да се објаснат. Таквите ознаки стануваат имиња на пресметковни единици.доколку се продаваат се евтини а ако не не се.
