Бела Барток: Разлика помеѓу преработките

Делата од неговата младост се во типичен стил на доцен романтицизам. Помеѓу 1890 и 1894 (од деветтата до 13тата година од неговото детство) тој пишува 31 дело нумерирани соодветствено со бројот на опус, кој започнува од опус 1 во 1894 година со Сонатата за Пијано, што е и воедно неговото прво големо дело. До 1902 година, Барток пишува вкупно 74 дела кои може да се сметаат за дела во типичен романтичарски стил. Повеќето од овие рани дела, покрај неколку камерни дела за гудачки ансамбл, се или за пијано или вклучуваат пијано.

 

Под влијание на [[Рихард Штраус]] (пред сè ''[[Also sprach Zarathustra (Richard Strauss)|Also sprach Zarathustra]]'') (Stevens 1993, 15–17<!--Caution: if these pages really are from the 1953 first edition, the Bibliography needs to be changed. The ISBN cited there was for the third edition of 1993.-->), Барток во 1903 ја пишува симфониската поема [[Kossuth (Bartók)|Kossuth]]. Во 1904 следува ''Рапсодијата за пијано и оркестар'' која ја бележи како опус 1, а со тоа и почеток на неговата нова творечка ера. Истата година ги слуша песните на неговата осумнаесет годишна дадилка Лиди Доса од [[Трансилванија]] која пее традиционални песни, каде што започнува и неговата посветеност на фолк музиката (Stevens 1993, 22). Иако критикуван дека не компонира сопствени мелодии, Барток укажува на тоа дека и [[Молиер]] и [[Шекспир]] ги базираат своите драми на веќе познати стории. Што се однесува до употребата на традиционалната музика во неговите дела вели:

<blockquote>Прашањето е, кои се начините врз кои мелодиите на еден селанец се превземени и претворени во модерна музика? Ние можеме, на пример, да ги земеме мелодиите непроменети и едвај да ги варираме, да напишеме придружба за нив. Овој начин на работа би покажал одредена аналогија на третманот на коралите на Бах. [...] Друг метод [...] е следниов: композиторот не користи употреба на традиционалните мелодии, туку изумува сопствена имитација врз база на истите. Не постои вистинска разлика помеѓу овој метод и претходниот. [...] Сепак постои и трет начин [...] Ниту традиционалните мелодии, ниту имитациите би можеле да се препознаат во неговата музика, но проникнуваат од атмосферата на традиционалната песна. Во овој случај, тој целосно го апсорбира идиомот на традиционалната музика, кој постанал негов мајчин јазик. (Барток 1931/1976, 341–44.)</blockquote>