Српско-бугарска војна: Разлика помеѓу преработките

Во обединувањето на Бугарија, српскиот крал Милан и премиерот Гарашанин гледале опасност и по самиот биолошки опстанок на српскиот народ, а исто така во создавањето на една голема бугарска држава тие гледале и такво нарушување на балканската рамнотежа, поради кое целокупноста на Србија и нејзиното ширење кон југ биле доведени во непосредна опасност. Меѓутоа, тоа била политички неоснована и погрешна проценка на вистинската состојба, која Србија, како последица на кралскиот апсолутизам, ја одвела во еден потфат спротивен на основната национално-политичка мисла на српскиот народ, а применувајќи го токму таквото начело бугарскиот народ и владата во 1885 г. го оствариле своето национално обединување. Застанувајќи против бугарското обединување во името на божемната балканска рамнотежа и божемната борба против измислената опасност за српскиот народ, политичките и воените врвови собрани околу кралот Милан, не ги изразувале интересите нити на српскиот народ, нити на српската буржоазија. Српската буржоазија и нејзините најизразити претставници, како радикалите и либералите, се повикувале на начелото на народноста и се залагале за тоа Србија да има други правци на ширење т.е. на југ и југоисток каде се наоѓала Турција, а не тие кон исток кон Бугарија, каде Србија ја туркале кралот Милан и неговата влада.

Во српско-бугарската војна, историјата повторно ни кажува дека е огромен и нескршлив борбениот морал и дух кај војниците, кои го бранат суверенитетот на својата земја и ги бранат своите домови од агресијата на туѓите војски.

• КОРИСТЕНА ЛИТЕРАТУРА: