Податотечен систем: Разлика помеѓу преработките

Според (Таненбаум и Вудхул 1999) пристапувањето до диск е многу поспоро одколку пристапувањето до меморијата. Читањето на некој мемориски збор обично зема неколку наносекунди. Читањето на некој блок од хард дискот може да земе 50 микросекунди, фактор за четири пати побавното читање е 32-битниот збор, но на ова мора да се додадат 10 до 20 [[милисекунди]], кога тој ги прати и потоа го чека саканиот сектор да пристигне во рамките на читање на главата. Ако само еден единствен збор е потребен, пристапот до меморијата е 100,000 пати побрз, одколку пристапот до хард дискот. Како резултат на оваа разлика во времето за пристап, многу фајл системи се дизајнирани да го намалат бројот на пристапи до хард дискот. Најчеста техника која се користи да се намали пристапот до дискот е блок кеш или бафер кеш ( кеш доаѓа од францускиот збор cachet што значи да скриеш). Во овој контекст, кеш е колекција од блокови кои логички припаѓаат на дискот, но се чуваат во меморијата за подобри перформанси. Различни алоритми можат да се користат за управување со кешот, но еден од најчесто употребуваните е да се проверат сите барања за читање за да се види дали потребниот блок е во кешот, ако е барањето за читање може да биде задоволено и без пристап до дискот. Ако блок не се во кешот, прво се чита во кешот, па потоа се копира каде е потребно. Следните барања за истиот блок можат да се задоволат од истиот кеш. Кога блокот треба да се вметне во полн кеш, некои блокови треба да бидат избришати и презапишани на дискот. Оваа ситуација е многу слична на страничењето и сите слични алгоритми за страничење. Една ведра разлика помеѓу страничењето и кеширањето е тоа што кеш референците се многу ретки, така што тоа е можно да ги задржи сите блокови во точна линија на заменлива единица со поврзани листи. За жал, ова е стапица.