Патент: Разлика помеѓу преработките

Објект на патентна заштита е пронајдокот како материјализаиран производ на инвентивниот труд на поеднинец или на група луѓе доколку ги исполнува утврдените услови со закон. Законите и меѓународните конвенции кои ја регулираат оваа област обично не го дефинираат поимот „[[пронајдок]]“. Оваа интенција е присутна и во [[ЗИС]] од 1993 и во ЗИС од 2002. Во ЗИС од 2002 содржана е многу општа дефиниција на поимот „пронајдок“, во која се укажува само на техничката природа на пронајдокот како решение на технички проблем, а потоа се наведува дека пронајдокот може да се однесува на „производ, постапка или материја сама по себе, која е резултат на одредена постапка“. Избегнувањето да се дефинира поимот пронајдок доаѓа оттаму што неговиот поим зависи од третманот што тој го добива во конкретниот закон кој ја регулира оваа област за одредена земја или група земји. Законодавецот се определил да дефинира на што се однесува пронајдокот, но користи општи поими – „[[производ]]“, „[[постапка]]“ и „[[материја]]“ – за да овозможи пошироко толкување на областите на кои се однесува пронајдокот. Неопходните критериуми кои треба да ги исполнува пронајдокот за да може да се заштити со патент се:

Најголемиот број национални закони ( покрај корисните модели и мали патенти) ги познаваат следниве видови патент: доверлив патент, доплнителен патент и зависен патент. Според друг критериум, патентите се делат на: патенти создадени од индивидуални пронаоѓачи, од повеќе пронаоѓачи и патенти создадени во работен однос.