Херман Мелвил: Разлика помеѓу преработките

| genre = патописи, приказни[[расказ]]и, готски романтизам, алегорија

'''Херман Мелвил''' ([[1 aвгуст]] [[1819]] – [[28 септември]] [[1819]]) бил [[САД|американски]] романописец, писател на кратки приказни[[расказ]]и, есеист и поет. Тој е најдобро познат по својот роман "Моби Дик" и постхумната новела "Били Бад". Неговите први три книги добија многу внимание (првата „Тајпи“, станала бестселер), но по брзото цутење на неговиот литературен успех подоцна во 1840-тите години, неговата популарност драстично опадна во средината на 1850-тите години и никогаш не се врати во текот на неговиот живот.

Една од овие поеми и понатаму го заинтригира и тој почна да ја преработува за да ја претвори прво во кратка приказна[[расказ]], а потоа во новела. Тој работеше повремено на неа во период од неколку години, но кога почина во 1891 година, го остави ова дело незавршено, сè додека книжевниот научник Рејмонд Вивер не ја објави во 1924 година, кога книгата – која сега е позната како Били Бад, морнар – се обелодени.

Моби Дик или Китот станала една од најпознатите дела на Мелвил и често е сметана за едно од од најдобрите книжевни дела на сите времиња. Посветена е на пријателот на Мелвил, Натаниел Хоторн. Сепак не го направилa Мелвил богат. Никогаш не беа продадени првите 3000 копии во неговиот живот и целосната заработка од американската верзија изнесуваат само 556.37 долари од неговиот издавач. Мелвил исто така ги напиша Били Бад, Бела –Јакна, Израел Потер, Редбурн, Тајпи, Ому, Пјер, Човекот од доверба и многу кратки приказнираскази вклучувајќи ги „Бартелби, писарот: приказна од Вол Стрит“ и „Бенито Серено“ и дела од различни жанрови.

Мелвил не беше финансиски успешен како писател, заработувајќи нешто повеќе од 10.000 долари за неговото пишување за време на неговиот живот. По успехот од патописите базирани на патувањата на Јужните мориња и приказни базиранизасновани на несреќни авантури во поморската трговија и морнарица, популарноста на Мелвил драстично се намалила. До 1876 година сите негови книги биле излезени од печат. Во подоцнежните години од неговиот живот и за време на годините по неговата смрт тој беше препознаен, ако воопшто, само како мала фигура во американската литература.

Иако не како примарен фокус на Мелвиловата стипендија се појавува поголем интерес за улогата на полот и сексуалноста во некои од делата на Мелвил. Некои критичари, особено оние заинтересирани за родовите студии, ја имаат истражувано појавата на машко-доминантните социјални структури во прозата на Мелвил. На пример, Алвин Сандберг тврдел дека кратката приказнарасказот „Рајот на ергените и тартар од слугинки“ нуди „истражување на импотенција, приказ на еден човек што од целосно се повлекува од машкото детство за да избегне соочување со сексуална машкост“ во којашто нараторот се ангажира што се вклучува во „соодветна“ дигресија на хетерогеност. Во согласност со овој став Варен Розенберг тврди дека „Рајот на ергените“ е покажана како „површна и стерилна“. Дејвид Харли Серлин забележува во втората половина на диптихот на Мелвил „Тартарот од слугинки“ раскажувачот дава глас на обесправени жени што тој ги забележува: „Како што и друго начници забележале, сликата на „роб“ овде има две очигледни значења. Еднота ја опишува експлоатацијата на физичкиот труд на жените,а другото ја опишува експлоатацијата на репродуктивните органи кај жените. Секако, како примери за репресија на жените, двете се јасно испреплетени.“ На крајот раскажувачот не е целосно способен да излезе на крај со женските и машките модалитети. Проблемите со сексуалноста се забележани исто така и во други дела. Розенберг забележува дека Таџи во „Марди“ и протагонистот во „Пјер“ „мислат дека тие ги спасуваат младите „слугинки во неволја“ (Јила и Изабел) од најчисти причини, но двајцата се исто така свесни за скриениот сексуален мотив“. Кога Таџи ќе го убие стариот свештеник држејќи ја Јила во заробеништво, тој вели: „каењето тешко ме порази, и како молња се прашував дали смртното дело што го сторив беше со доблесни мотиви, спасувањето на заробеник од роб или дали под преправањето јас сум се вмешал во оваа фатална кавга за некои други себични цели, дружењето со прекрасна слугинка“. Во „Пјер“ мотивот за неговото жртвување за Изабел е признаено: „убавината на жената, а не грдотијата го поканила да го води правото“. Розенберг тврди дека „оваа свесност за двојниот мотив ги прогонува двете книги и на крајот ги уништува нивните протагонисти кои целосно не ја признаваат темната страна на нивниот идеализам. Епистемолошката потрага по трансценденталната потрага по љубов и верба се извалкани од еротиката“.