Мандарински јазик: Разлика помеѓу преработките

|name = Мандарински

|nativename = 官話/官话 ''Guānhuà''

|speakers = 845 милиони

|date=2000

|image = Guanhua.png

|imagesize = 150px

|iso3 = cmn

|lingua = 79-AAA-b

Мандаринските наречја, особено пекиншкото, се основа за [[стандарден мандарински јазик|стандардниот кинески јазик]], кој исто така се нарекува „мандарински“, „путунгхуа“ (普通话, {{уникод|Pǔtōnghuà}} = „општ говор“) или „гуоју“ (國語, {{уникод|Guóyǔ}} = „национален јазик“). Стандардниот кинески е службен јазик на [[НР Кина]] и [[Тајван]], еден од четирите службени јазици на [[Сингапур]] и еден од шесте јазици на [[ООН]].<ref name="Norman p136">Norman (1988), стр. 136.</ref> Земајќи ја мандаринската група во целост, јазикот има [[Список на јазиците по општиот број на говорници|највеќе матични говорници]] во светот (речиси милијарда). Овие говори уживаат таков статус поради тоа што низ голем дел од историјата на земјата, главниот град се наоѓал во тоа говорно подрачје. Почнувајќи од првите децении на XX век, ваквиот мандарински претставувал државен и дефакто стандард во Кина, но и како говор на значаен дел од кинеската дијаспора во светот.

 

Зборот „мандарински“ е придавка од [[португалски јазик|португалскиот]] збор ''mandarim'', преземен од [[малајски јазик|малајскиот]] поим ''menteri'' (кој пак навлегол од [[хинди]] ''mantri,'' со потекло од [[санскрит]]скиот збор ''мантрин'' = „министер“ или „советник“) и изворно се однесувал на говорот на кинеските чиновници наречени „[[мандарин (чиновник)|мандарини]]“.<ref>''China in the Sixteenth Century: The Journals of Mathew Ricci''.</ref><ref>"mandarin", {{цитирана книга

| title = Shorter Oxford English Dictionary | publisher = Oxford University Press

}}</ref> Бидејќи матичните говори на чиновниците ширум царството се разликувале во голема мера до степен на меѓусебно неразбирање, овие функционери општеле на коински јазик што се засновал на разните северни дијалекти.

 

Денешните кинески наречја и говори настанале со различниот развиток на наречјата на [[старокинески јазик|старокинескиот]] и [[среднокинески јазик|среднокинескиот]] јазик. По традиција се вели дека јазикот има седум наречја (или јазици). Покрај мандаринскиот, тоа се [[ву (јазик)|ву]], [[хака (јазик)|хака]], [[мински јазик|минскиот]], [[сјанг (јазик)|сјанг]], [[јуе (јазик)|јуе]] и [[ган (јазик)|ган]].<ref>Norman (1988), стр. 181.</ref> Во поново време се признаени и други групи.

 

 

По падот на [[северна династија Сунг|северната династија Сунг]] и за време на неавтохтоните династии [[Џин (династија)|Џин]] и [[Јуен (династија)|Јуен]] во северна Кина, се развил општоприфатен јазик по углед на говорот околу главниот град, кој денес се нарекува '''старомандарински'''. Јазикот добил свои вернакуларни книжевни жанрови, вклучувајќи поезија и драма и раскази како што се ''чи'' и ''санчи''.<ref name="Norman:Old Mandarin">Norman (1988), стр. 48–52.</ref>

Со формирањето на НР Кина во 1949, стандардот е задржан, но го добива името „општ говор“ (普通话, ''pǔtōnghuà'').<ref>Ramsey (1987), стр. 3–15.</ref>

 

| title = Language policy in the People's Republic of China: theory and practice since 1949

| editor-first = Minglang (ed.) | editor-last = Zhou

!

! colspan="2" | [[Двоуснена согласка|Двоуснени]]

! colspan="2" | [[Венечна согласка|Венечни]]

! colspan="2" | [[Свиена согласка|Свиени]]

! colspan="2" | [[Гласилна согласка|Гласилни]]

|-

* Пекиншкото и североисточното наречје претрпеле повеќе изедначувања на самогласките од другите наречја. На пример:

{| class="wikitable"

|-

!Пинјин!!МФА

[[arc:ܠܫܢܐ ܡܢܕܪܝܢܝܐ]]

[[ast:Chinu]]

[[bg:Мандарин]]

[[bar:Houkinäsisch]]