Квантна механика: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
дополнување |
дополнување |
||
Ред 22:
:<math> E = h \nu\ </math>
[[File:Max Planck (1858-1947).jpg|200п|thumb|right|upright|Планк се смета за татко на квантната теорија.]]
каде ''h'' e [[Планкова константа|Планковата константа]]. Планк (внимателно) инсистирал дека ова е аспект на процесите на апсорпција и емисија на зрачењето и дека нема ништо заедничко со самата физичка реалност. Меѓутоа, во [[1905]] година, [[Алберт Ајнштајн]] [[принцип на локалност|реалистично]] ја протолкувал Планковата квантна хипотеза и ја искористил за да го објасни [[фотоелектричен ефект|фотоелектричниот ефект]], при кој светлината што зрачи на одредени материјали може да исфрли електрони од материјалот.
[[File:Solvay conference 1927.jpg|left|thumb|260px|Солвејската конференција во 1927 во [[Брисел]].]]
Основите на квантната механика биле поставени за време на првата половина од 20-от век од Макс Планк, [[Нилс Бор]], [[Вернер Хајзенберг]], [[Луј де Броли]], [[Артур Комптон]], Алберт Ајнштајн, [[Ервин Шредингер]], [[Макс Борн]], [[Џон фон Нојман]], [[Пол Дирак]], [[Волфганг Паули]], [[Дејвид Хилберт]], [[Вилхелм Вин]], [[Сатјендра Нат Бозе]], [[Арнолд Зомерфелд]] и други. Во средината на [[1920]]-тите, развојот во квантната механика довел до тоа таа да стане стандардна формулација за [[атомска физика|атомската физика]]. Во летото [[1925]], Бор и Хајзенберг објавиле резултати кои и ставиле крај на „[[стара квантна теорија|старата квантна теорија]]“. И покрај партиулатното однесување во одредени процеси и мерења, светлинските кванти започнале да се нарекуваат [[фотон]]и. Од ајнштајновиот едноставен постулат произлегла бура од дебати, теоретизации и тестирања. Така се појавила квантната физика, што довело до нејзино пошироко прифаќање на Петтата [[Солвејска конференција]] во [[1927]].
Проучувањето на [[Електромагнетно зрачење|електромагнетните бранови]] (како што е видливата [[светлина]]) исто така ја поттикнало појавата на квантната механика. Кога во [[1900]] Макс Планк забележа дека енергијата на брановите може да се опише како мали пакети од „кванти“, Алберт Ајнштајн ја разработи оваа идеја и покажа дека електромагнетен бран каков што е светлината може да се опише како честица (подоцна наречена фотон) со дискретен квантум на енергија која е зависна од нејзината фреквенција. Ова доведе до [[теорија на единство]] меѓу [[субатомски честици|субатомските честици]] и електромагнетните бранови наречена [[корпускуларно-бранов дуализам]], според кој честиците и брановите не се ниту едното, ниту другото, туку поседуваат одредени својства на двете.
Иако квантната механика традиционално го опишувала светот на многу малото, таа исто така требала да објасни одредени скоро проучени макроскопски системи, како [[суперспроводници]]те и [[суперфлуиди]]те.
Зборот квантум доаѓа од [[латински јазик]] и значи „колку големо“ или „колку многу“. Во квантната механика, тој се однесува на дискретна единица која квантната теорија ја припишува на одредени [[физичка величина|физички количества]], како [[енергија]]та на атомот во невозбудена (мирна) состојба. Откритието дека честиците се дискретни пакети од енергија со брановидни својства доведе до создавање на гранката на физиката која се занимава со атомските и субатомските системи, денес наречена квантна механика. Таа е основната математичка рамка на многу полиња од физиката и [[хемија]]та, меѓу кои [[физика на кондензирана материја]], [[физика на цврсто тело]], [[атомска физика]], [[молекуларна физика]], [[пресметковна физика]], [[пресметковна хемија]], [[квантна хемија]], [[физика на честици]], [[јадрена хемија]] и [[јадрена физика]]. Некои фундаментални аспекти од оваа теорија сè уште активно се проучуваат.
Квантната механика е неопходна за разбирање на однесувањето на системите на ниво на атоми, како и на помало ниво. На пример, ако [[класична механика|класичната механика]] навистина ја владеела работата на атомот, [[електрон]]ите брзо би се движеле кон јадрото и би се судриле со него, со што стабилните атоми би биле невозможно да постојат. Меѓутоа, во природата електроните остануваат во неодреден, недетерминистички, „разлеан“, [[Веројатност|пробабилистички]] орбитален пат околу (или низ) јадрото, пренебрегнувајќи го класичниот [[електромагнетизам]].
Првобитно квантната механика била создадена да овозможи подобро објаснување на атомот, особено на разликите во [[Спектар (физика)|спектарот]] на светлината емитирана од различни [[изотоп]]и на еден ист елемент. Квантната теорија за атомот се развила како објаснување за останувањето на електронот во неговата орбита, што не може да се објасни со [[Њутнови закони|Њутновите закони]] за движење и [[Максвелови равенки|Максвеловите равенки]] на класичниот електромагнетизам.
Во поширока смисла, квантната механика во себе вклучува четири класи на феномени кои не се предмет на проучување во [[класична физика|класичната физика]]:
* [[Квантизација]] на одредени физички својства
* [[Корпускуларно-бранов дуализам]]
* [[Принцип на неодреденост]]
* [[Квантна разделеност]].
[[Категорија:Квантна механика]]
| |||