Вилијам Шекспир: Разлика помеѓу преработките

Првите дела на Шекспир за кои со сигурност се знае дека се негови се „[[Ричард Трети]]“ и трите дела од „[[Хенри Шести]]“, напишани во 1590-те, кога историските драми биле многу популарни. Но многу е тешко да се утврди кога Шекспир ги напишал драмите. Проучувањата на драмите укажуваат дека и „Тит Андроник“, „[[Комедија на забуни]]“, „[[Кротењето на опаката]]“ и „[[Двајцата благородницивелможи од Верона]]“ веројатно исто така припаѓаат во групата рани драми.<ref>{{Harvnb|Schoenbaum|1987|loc=159–61}}; {{Harvnb|Frye|2005|loc=9}}.</ref> Историски материјал за првите истории црпел од книгата на [[Рафаел Холиншед]] „[[Хроники од Англија, Шкотска и Ирска]]“.<ref>{{Harvnb|Dutton|Howard|2003|loc=147}}.</ref> Во нив е прикажана деструктивноста на слабите и корумпирани влади, а се сметаат и за подлога за издигнувањето на династијата [[Тјудори|Тјудор]].<ref>{{Harvnb|Ribner|2005|loc=154–155}}.</ref> Во првите драми се забележува влијанието што драмите на елизабетанците [[Томас Кид]] и [[Кристофер Марло]] го имале врз Шекспир, како и драмите на [[Сенека]].<ref>{{Harvnb|Frye|2005|loc=105}}; {{Harvnb|Ribner|2005|loc=67}}; {{Harvnb|Cheney|2004|loc=100}}.</ref> „Комедија на забуни“ е исто базирана на класични модели, а за „Кротењето на опаката“ нема извори, иако е поврзана со истоимена, но различна драма, а приказната е веројатно народна.<ref>{{Harvnb|Honan|1998|loc=136}}; {{Harvnb|Schoenbaum|1987|loc=166}}.</ref> „Двајцата благородницивелможи од Верона“ и „Кротењето на опаката“ претставуваат предизвик за современи критичари и режисери, бидејќи во првата двацјата пријатели го одобруваат чинот на силување, а во втората се зборува за кротењето на слободоумниот дух на една жена од страна на маж.<ref>{{Harvnb|Friedman|2006|loc=159}}.</ref>

На почетокот на XVII век, Шекспир работел на т.н. „проблематични драми“ (problem plays): „[[Танте за кукуригу]]“, „[[Троил и Кресида]]“ и „[[Секое зло за арно]]“, како и најпознатите негови трагедии.<ref>{{Harvnb|Bradley|1991|loc=85}}; {{Harvnb|Muir|2005|loc=12–16}}.</ref> Многумина критичари се согласуваат дека во овие трагедии, Шекспир го достигнува врвот на неговиот уметнички талент. За херојот на една од трагедиите, „[[Хамлет]]“, се пишувало и дебатирало најмногу од кој било друг шекспиров лик, а особено неговиот монолог: „да се биде или не; прашање е сега“ ("To be or not to be; that is the question").<ref>{{Harvnb|Bradley|1991|loc=94}}.</ref> Трагичната мана на Хамлет е неодлучноста. За хероите во „[[Отело]]“ и „[[Крал Лир]]“, пак, е кобно избрзувањето и непромислата. Дејството во трагедиите обично се врти околу трагичните мани, кои го пресвртуваат мирот и го унишуваат херојот и тие што ги сака. Во „Отело“, негативецот Јаго ја буди љубомората во Отело до тој степен што овој си ја убива невината љубена жена. Во „Крал Лир“, стариот крал се откажува од власта и моќта и со тоа ги спотнува настаните кои последователно ќе доведат до мачењето и осакатувањето на Глостер, и до смртта на најмладата ќерка на Лир, Корделија. Според критичарот Френк Кермод, „драмата не им нуди ни на добрите ликови ни на публиката никаква воздишка од суровоста“.<ref>{{Harvnb|Bradley|1991|loc=226}}; {{Harvnb|Ackroyd|2006|loc=423}}; {{Harvnb|Kermode|2004|loc=141–2}}.</ref> Во „[[Магбет]]“, најкусата, но најстегната шекспирова трагедија, неконтролираната амбиција ги подбуцнува Магбет и неговата жена да го убијат кралот на земјата и да го заземат тронот, сѐ додека вината на крај не ги уништува. Во оваа драма, Шекспир додава и натприродни елементи кои ја дополнуваат структурата. Последните две големи трагедии, „[[Антоние и Клеопатра]]“ и „[[Кориолан]]“, содржат неверојатни парчиња поезија; овие драми критичарот и поет [[Т. С. Елиот]] ги сметал за најуспешните трагедии на Шекспир.<ref>{{Harvnb|Ackroyd|2006|loc=444}}; {{Harvnb|McDonald|2006|loc=69–70}}; {{Harvnb|Eliot|1934|loc=59}}.</ref>

Во 1593 и 1594, кога театрите биле затворени поради чумата, Шекспир објавил две наративни песни со еротски мотиви, „[[Венера и Адонис]]“ и „[[СилувањетоГрабнувањето на Лукреција]]“, со посвета на [[Хенри Рајесли]], грофот од Саутемптон. Во првата, невиниот [[Адонис]] ги одбива додворувањата на [[Венера (божица)|Венера]]; а во втората, похотниот [[Тарквин]] ја силува доблесната [[Лукреција]]. Под влијание на „[[Метаморфози]]“ на [[Овидиј]], овие поеми ја илустрираат вината и моралната збунетост што се појавуваат како резултат на неконтролираната страст. И двете биле популарни и доживеале неколку ре-изданија додека Шекспир бил жив. Третата наративна поема, „[[БолкатаТагувањето на една вљубеназаљубената]]“, во која една млада жена се жали што била заведена од еден убедлив додворувач, била објавена како дел од првото издание на сонетите во 1609. Повеќето експерти се согласуваат дека Шекспир ја напишал оваа песна. „[[Фениксот и грлицата]]“ ја оплакува смртта на легендарниот [[феникс]] и неговата љубена, верната [[грлица]].

Раните драми Шекспир ги пишувал следејќи ги тогашните конвенции за пишување театарски претстави; јазикот е на висок стил и не секогаш им лежи природно на ликовите во драмата;<ref>{{Harvnb|Clemen|2005a|loc=150}}.</ref> поезијата се потпира на сложени [[Метафора|метафори]] и кончета, а честа стилска фигура е [[Реторско прашање|реторичкиот]] јазик. Битните говори во „Тит Андроник“, според некои критичари, понекогаш ја одложуваат акцијата, а пак стиховите во „Двајцата благородницивелможи од Верона“ ги опишуваат како крути.<ref>{{Harvnb|Frye|2005|loc=105, 177}}; {{Harvnb|Clemen|2005b|loc=29}}.</ref>

:''Хамлет, Чин V, СценСцена 2, 4–8''