Joy Division: Разлика помеѓу преработките

{{викифицирање}}

 

 

 

 

 

 

RCA Records им понудиле на Joy Division да направат песната за N.F. Porter „Keep on Keepin’ On, а како за возврат им било дозволено одреден период да снимаат во професионалното студио Манчестер. Joy Division го поминаа крајот на март и април 1978 година пишувајќи и снимајќи пробен материјал. За време на концертот Стиф/Чисвик во клубот Рафтерс во Манчестер, на 14-ти април, групата го привлекла вниманието на Тони Вилсон и Роб Гретон. Куртис го прекорил Вилсон поради тоа што не ги вметнал во неговото шоу So It Goes, на веќе сега неговиот непостојечки телевизиски канал Гранада. Вилсон како одговор на тоа кажал дека тие ќе бидат следниот бенд кој ќе се појави на телевизија. Гретон, резидент диџеј, бил толку многу имресиониран од бендот со што ги убедил Joy Division да им стане менаџер. За Гретон, со неговата истрајна решителност, се сметало дека е главен виновник за големиот успех на бендот. Тој придонел со неговите деловни вештини, кои и баш Joy Division не ги поседувале многу, за подобра креативна основа. Joy Division ја поминале првата недела од мај 1978 година снимајќи во студиото Arrow во Манчестер. Бендот бил незадоволен од продуцентот на Grapevine Records, Џон Андерсон, и од неговото инсистирање за додавање на синтисајзер за да ја омекнат музиката, така што го замолиле да го отпишат од договорот, кој бил неодамна потпишан со RCA.

Во септември 1978 година, Joy Division го имале својот прв телевизиски настап на локалните вести на шоуто Granada Reports, чиј водител бил Тони Вилсон. Истиот месец подоцна, Joy Division придонел со двете песни снимени со продуцентот Мартин Ханет, за дуплата компилација-7“ на плочата A Factory Sample, првото издавање на дискографската куќа на Тони Вилсон, Factory Records. Наскоро Joy Division се приклучиле кон распоредот на Factory Records, откупувајќи дел од својот договор со „RCA“. Роб Гретон станал партнер на куќата за да ги застапува интересите на бендот. На 27 декември, Иан Куртис за прв пат ја имал неговата препознатлива епилептичарска епизода. За време на возењето накај дома, Куртис имал напад и бил однесен во болница. И покрај неговата болест , Joy Division продолжиле со нивната кариера и напредок. На 13 јануари 1979 година во изданието од списанието NME, Куртис се појавил на насловната страница само заради настојувањето на музичкиот новинар Пол Морли. Истиот месец, бендот ја снимил нивната прва радио сесија за BBC Radio 1, со диџејот Џон Пил. Според Дебора Куртис „Болеста на Иан беше нешто за кое што моравме да се приспособиме, иако беше ставен помеѓу тие две значајни белези“.

 

Во април 1979 година, бендот го започна нивниот прв деби-албум Unknown Pleasures во студиото Strawberry , во Стокпорт. Продуцентот Мартин Ханет имаше значаен придонес за конечниот звук. На почеток, бендот не го сакаше „просторниот и атмосферски звук“ на албумот, кој не го рефлектирал нивниот жив поагресивен звук. Хук, во 2006 година изјавил „Тоа дефинитивно не излезе како што сакав....Но, сега гледам дека Мартин завршил добра работа.....Нема дилема околу тоа дека Мартин Ханет го создаде звукот на „Joy Division“. Омотот на албумот беше дизајниран од Питер Савил, човекот кој што продолжил да работи на понатамошните издавања на „Joy Division“.Unknown Pleasures беше издаден во јуни и по првичниот тираж, се распродадоа 10,000 копии. Тони Вилсон изјавил дека релативниот успех на албумот го претворил „инди“ правецот во прав, вистински бизнис и „револуционерна сила“ која што оперирала надвор од дискографскиот систем. Писателот Џон Севиџ, разгледувајќи го албумот за Melody Maker, Unknown Pleasures го нарече „непроѕирна манифестација“ и изјави дека „напуштањето“ на 20-от век е многу тешко; повеќето луѓе сакаат да се вратат во минатото и да жалат за него. Оф леле. Joy Division барем поставија правец во сегашноста со кондензациски траги за иднината – најверојатно не може да се побара повеќе. Навистина, Unknown Pleasures може да е еден од најдобрите, бели, англиски, деби-плочи на годината“.

Joy Division настапија повторно на ТВ Гранада во јули 1979 година, а нивниот прв настап на национално ниво го имаа во септември на ТВ-програмот BBC2, во шоуто Something Else. Во ноември беше издаден нивниот сингл "Transmission". Како резултат на растечкиот успех на Joy Division произлезе прекарот, кој беше посветен на нив, „Култ без име“ и беше стереотипизиран како „напнати млади луѓе облечени во сиви капути“.

 

Во јануари 1980 година, Joy Division тргнаа на турнеја низ Европа. Иако турнејата беше напорна, Куртис преживеа само два гранд мал напади (вид епилепсија, кај која кратко пред нападот се појавуваат аура и необични сензации) во рок од два месеца пред завршниот датум. Во март во лондонското студио Britannia Row заедно со Мартин Ханет, повторно како продуцент, бендот го снимија нивниот втор албум, Closer. Истотака во март, беа издадени синглот Licht und Blindheit ( вклучувајќи ги и песните Dead Souls и Atmosphere ) во малата француска дискографска куќа Sordid Sentimental.

Во мај 1980 година, „ Joy Division“ требаше да ја започнат нивната прва турнеја низ Америка. Додека Куртис изразувал желба за мал одмор за да посети некои познаници, тој ја лажирал својата возбуда во врска со турнејата. Не сакал да ги разочара своите другари од бендот како и дискографската куќа Factory Records. Во тоа време, односите на Куртис со жена му, Дебора Куртис ( парот се венчал уште во 1975 година како тинејџери), се распаѓале. Факторите што придонеле за тоа биле неговото нарушено здравје, нејзиното отсуство од неговиот живот со бендот и неговата врска со една млада белгијка , чие име било Аник Хоноре. Се сретнале на турнејата низ Европа. Вечерта, пред „ Joy Division“ да ја започнат турнејата низ Америка, Куртис се вратил во неговиот дом во Маклесфилд за да разговара со жена му, која веќе не била со него. Ја замолил да се откаже од разводот; подоцна ,тој и кажал да го остави на само во куќата, додека го чека утринскиот воз за Манчестер. Рано наутро, 18 мај 1980 година, Куртис се обесил во кујната; кога се вратила на пладне, Дебора Куртис била таа која го нашла неговото тело. Во 2005 година Тони Висон изјавил: „ Мислам дека сите ние згрешивме што не помисливме дека ќе се случи неговото самоубиство… Сите ние комплетно ја потценивме опасноста на ситуацијата. Не ја сфативме сериозно. Ете колку сме глупави“.

 

 

Самоубиството на Куртис „направено за моментален мит“, беа зборовите на музичкиот критичар Сајмон Рејнолдс. Џон Севиџ, во куртисовата посрмтница во Melody Maker, напиша: „ Сега никој нема да го памети неговото дело со „ Joy Division“ додека беше жив. Ќе се перцепира како трагично а не храбро“. Во јуни 1980 година, беше издаден постхумниот сингл Love Will Tear Us Apart, кој го достигна 13-тото место од британската топ-листа на синглови. Во јули 1980 година, конечно излезе Closer, пробивајќи се на 6-тото место од британската топ-листа на албуми. Критичарот на NME, Чарлс Шаар Муреј напишал: „Closer е величествен спомен (колку за „ Joy Division“ толку и за Иан Куртис) каков што секој постхумно популарен музичар треба да го има.

Останатиот материјал на Joy Division беше издаден по нивното пропаѓање. Во 1981 година беше издаден албумот Still (Сеуште) кој е компилација од песни во живо и ретки снимки. Во 1988 година, Factory ја објави компилацијата Substance, која ги содржи сингловите што не се излезени. Друга компилација, Permanent (Постојан) , беше објавена во 1995 година од дискографската куќа London Records, која се стекна со каталогот на Joy Division, по банкротот на Factory Records во 1992 година. Компилацискиот албум The best of Joy Division (Најдоброто од Џој Дивижн), беше издаден во 2008 година.

 

 

 

Самнер беше како неофицијалниот музички директор на бендот, улога која ја извршуваше и во New Order. Додека Самнер беше главниот гитарист на групата, Куртис свиреше на гитара само на неколку снимени песни и за време на неколку шоуа. Куртис мразел да свири на гитара, но бендот инсистирал на тоа. Самнер изјавил: „Тој свиреше на прилично бизарен начин, а тоа нам ни беше интересно, бидејќи никој друг не би свирел како Иан“. За време на снимањата за Closer , Самнер почнал да користи само-вградени синтисајзери, а Хук за повеќе мелодија користел бас со шест жици.

Продуцентот Мартин Ханет „се посветил себе си на доловување и засилување на морничавата просторност на Joy Division“. Ханет мислел дека панк-рокот е звучно конзервативен, заради неговото одбивање да ја искористи технологијата на студиото за создавање на звучен простор. Наместо тоа, продуцентот целел кон тоа да на снимките од групата создаде звук кој повеќе се шири. Ханет рекол: „ Joy Division се како подарок за еден продуцент, бидејќи тие немаа поим. Не се расправаа“. Ханет сакал чиста и јасна „звучна поделба“ не само за индивидуалните инструменти, туку и за индивидуалните делови од тапанарската опрема на Морис. Морис рекол: „За песните за кои што мислеше дека се потенцијални синглови, тој ме тераше да свирам на секој тапан посебно за да избегнам „крварење“ на звукот.

 

 

Единствениот текстописец на групата бил Иан Куртис. Кога ќе го „прифателе“ тој почнувал да пишува трескавично. Потоа ја слушал музиката на бендот (нешто што често било аранжирано од страна на Самнер) и ги користел стиховите таму каде што било најсоодветно. Зборовите и сликите како „студ, притисок, темнина, криза, неуспех, колапс, губење контрола“ често се повторувале во неговите песни. Во 1979 година, новинарот на NME Пол Рамбали напишал: „Темите од музиката на Joy Division се полни со јад, болка, а понекогаш и длабока тага. Музичарот Робер Палмер во списанието Musician напишал дека текстовите на Вилијам С. Бароуз и Ј.Г. Балард очигледно имале влијание на Куртис, а Морис спомнал дека пејачот често го читал и Т.С. Елиот.

Бендот не сакал да ги објасни стиховите на новинарите, ниту да ги испечати. Куртис изјавил за списанието Printed Noise:„ Всушност немаме некоја порака. Стиховите се отворени за толкување. Тие се повеќе-димензионални. Во нив можете да видите се што сакате“. Во 1987 година, во интервјуто направено од музичкото списание Option (избор), Морис коментирал: „Мислевме дека песните се еден вид на сочуство и расположителни а не депресивни. Но секој си има право на свое мислење“. Според Дебора Куртис, со самото појавување на албумот Closer многумина, кои биле блиски со пејачот, сфатиле дека неговите намери и чувства биле таму, вметнати во стиховите. Преживеаните членови не бендот во ретроспективно жалење не ги видоа предупредувачките знаци во стиховите на Куртис. „Ова ќе звучи ужасно, но само по смртта на Иан, ние седнавме да ги ислушаме стиховите“-изјави Морис во 2007 година. „Ќе се приметиш самиот себе си како размислуваш ’О Боже, го промашив ова’. Ги гледав стховите на Иан и мислев колку бил тој паметен, да се стави на местото на некој друг. Никогаш не поверував дека тој пишувал за себе си. Гледајќи наназад, како можев да бидам толку проклето глупав? Секако дека ги пишувал за себе. Но не никогаш го прашав ’Еј, што ти е ?’ Сега морам да живеам со тоа“.

 

 

Во контраст на звукот на нивните студиски снимки, Joy Division за време на нивните настапи во живо, свиреле типично гласно и агресивно. Бендот не бил задоволен со тоа што Ханет им го измиксал Unknown Pleasures, што довело до намалување на зајадливоста на нивниот звук. Според Самнер: „Музиката беше толку гласна и тешка, па почуствувавме дека Мартин ја намалил, особено кај деловите со гитарите“. На концерт, групата малку комуницирала со публиката. Пол Морли напишал: „За време на сетот на Joy Division, од песните, ако имаш среќа, можеш да чуеш само два три збора како Здраво и Збогум. Без почеток, без промоција“. Куртис, додека пеел често го изведувал танцот кој го нарекле „танцот на мртвата мува“, кога рацете на пеачот ќе почнеле да „летаат“ во полукружно, хипнотизирачко вртење. Сајмон Рејнолдс забележал дека стилот на играњето на Куртис го потсетувало на падавичарски движења и дека пред да му дијагностираат епилепсија, тој почнал да игра на таков начин. Заради неговата состојба, настапите во живо станувале голем проблем. Самнер подоцна рекол: „Немавме осветлување, но понекогаш некој ритам од тапаните правеше да се случува нешто со него. На момент, ќе беше во транс, а потоа тотално ќе се изгуби и ќе почнеше да се движи падавично. Моравме да ги прекинуваме настапите и да го однесеме во соблекувалната каде што си ги ’вадеше’ очите плачејќи, заради таа ужасна работа што му се случила“.

 

 

Покрај нивната кратка кариера и култен статус, Joy Division извршиле огромно влијание. Џон Буш од списанието Allmusic објавил дека Joy Division станале првиот бенд во пост-панк движењето со нагласување на расположението и изразувањето а не на гневот и енергијата, посочувајќи го почетокот на меланхоличната алтернативна музика од 80-те години.

 

[[Категорија:Англиска музика]]

 

[[ast:Joy Division]]