Араваци: Разлика помеѓу преработките

На 17 февруари 1627, капетанот [[Хенри Пауел]] од бродот "Olive Blossom" (кој станал првиот англиски гувернер на островот [[Барбадос]]) почнал да го населува островот. По некое време тој донес околу 30 Араваци од Гвајана да работат.<ref>{{cite journal|author=JBMHS|year=1970|month=мај|title=''Petition of Captain Henry Powell''|journal= The Journal of the Barbados Museum and Historical Society|volume=33|series=1|pages=111–136|publisher=Museum and Historical Society|location=Barbados|laysource=In Colonising Expeditions to the West Indies and Guiana, 1623–1667, edited by Vincent T. Harlow. London: Hakluyt Society (1925)}}</ref>

 

<blockquote>

Навикнати од топлината од прашумите, Араваците живеат без облека. Мажите никогаш не работеле во градината или пак дома. Тие само ловеле, и оставале жените да го сработат остатокот. Дури и бремените жени, или оние кои чувале малечки бебиња работеле додека мажите лежеле на лежалките под сенка. Кога ги прашавме дали сакаат стапат во брак, одговорија дека не им се брза. Индијанците биле почисти од Европејците. Верувајќи дека потта го ослабува телото, се бањале често во текот на денот. Во нивните куќи – сламени засолништа без ѕидови – седеле на чист песок, и се однесувале еден кон друг многу учтиво. Младите ги нарекувале своите родители или постарите – почитуваните. Постарите луѓе ги викале младите момчиња – згодните и им требало некое време додека ги сфатат европските звања за жени, девојчиња и деца и да почнат да ги употребуваат. Иако Аравак луѓето немале збор за понизност, сепак веднаш се препознавало однесувањето. Никој не смеел да гледа во лицето на тој што зборува, како куче. Туку требало да стане а другите да седнат. Кај Араваците, гостопримството секогаш подразбира заедничко јадење и пиење, дури пиење на ферментирана маниока, одржување на љубовни веселби и борење на фестивалите.