Википедија:Уредување: Разлика помеѓу преработките

Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето
Ред 1:
===Механосинтеза===
==Саморепродуцирачки машини==
Од Википедија бесплатанта енциклопедија
Дел од серијата статии на
===Moлекуларна Нанотехнологија===
===Едноставна форма на саморепродуцирачка машина===
*Механосинтеза
Саморепродуцирачката машина е вештачка конструкција која е теоретски способна за автономно произведување на копја од самата себе со користење на сирови материјали земени од нејзината околина. Според тоа изведувањето на саморепродуицирањето, е на некој начин слично на она што се наоѓа во природата. Концептот за саморепродуцирачки машини беше унапреден и проверен од страна на Хомер Јакобсен, Едвард Ф. Мур, Фримен Дијсон, Џон Фон Нјуман и во поскоро време од К. Ерик Дрекслер во неговата книга за нанотехнологија, Мотори на Производство, и од Роберт Фреитас и Ралф Меркл во нивниот преглед Кинематички Саморепродуцирачки Машини, што ја обезбеди нивната прва опфатна анализа на целото поле на репродуцирање. Идниот развој на таквата технологија се карактеризира како составен дел на неколку планови вклучувајќи го и минирањето на појасите на месечината и астероидите за руда или други материјали, за креација на производители на месечина дури и за конструкција на сателити на соларна енергија во вселената. Фон Нојмановата истражување која е на некој начин неправилно именувана истражување, е теоретски пример за ваква машина. Фон Нојман исто така работеше на она што тој го нарече универзален констуктор, саморепродуцирачка машина кој ќе работи во средина на ќелиски автомати.
*Молекуларен асемблер
Саморепродуцирачките машини, како што и самото име кажува се вештачки саморепродуцирачки систем кој подлежи на технологија на високо ниво и автоматизација. Извесни карактеристични термини во литературата се наоѓаат само за секој случај посебно. На пример ”звецкачки репликатор” еднаш го искористи Дрекслер за да направи разлика помеѓу репродуктивните машини на макро ниво и микроскопските нано роботи, или асемлери кои може нанотехнологјиата а ги направи возможни, но поимот е неформален и ретко е користен од другите во техничките дискусии. Репродуцирачите исто така беа наречени и “Фон Нојман машнини “ по Џон Фон Нојман кој прв стриктно ја простудира идејата. Но овој термин (Фон Нјуман машина) е малку определен и исто така се однесува на сосема неповрзаната комјутерска архитектура, предложена од Фон Нојман, па така неговата употреба е обесхрабрена каде што е потребна прецизност и точност. Самиот Фон Нојман го користеше терминот универзален конструктор за да ги објасни таквите само-репродуцирачки машини.
*Молекуларна машина
.Историчарите за машините алатки, дури и пред ерата на нумеричка контрола, понекогаш зборуваа фигуративно за машини алатки како вид на машини кој е единствен бидејќи ја имаат способноста да направат коппии на сите нивни делови. Како и да е, во ваквите дискусии незаобиколен е фактот дека човековиот свет ќе рааководи со процесот на режење (или подоцна барем нивно планирање или програмирање) и потоа асемблирање на деловите. Истото важи и за Реп-Раповите, кои се уште еден вид на машини кои понекогаш се споменуваат во однос на таквото неавтономно саморепродукција. Спротивно пак, машините кои навистина (автономно) се саморепродуцираат се главна тема за која се расправа тука..
*продуктивни наносистеми
*Нанороботика
*K. Eрик Дрекслер
*Мотори на создавањето
Види исто
==Нанотехнологија==
v • d • e
 
 
Дел од серијата статии на
==Нанотехнологија==
* Историја
* Влијание
* Употреби
* Регулатива
* Oрганизација
* Популарна култура
* Кратка содржина
===Нано материјали===
* Fullerenes
* Јаглеродни нано цевки
* Нано честички
===Нано медицина===
* Нанотоксикологија
* Наносензор
* Нано биотехнологија
===Mолелкуларно самосклопување===
* Самоасемблиран еднослоец
* Супламолекурарно склопување
* ДНК нанотехнологија
===Нано електроника===
* Електроника на молекуларно ниво
* Нанолитографија
===Микроскопија за скенирање на сондата===
* Атомски микроскоп
===Микроскоп за скенирање на тунелирање===
===Mолекуларна нанотехнологија===
* Молекуларен асемблер
* Нанороботика
* Механосинтеза
* Нано леарница
* Нано реактор
===Портал за нанотехнологија===
v • d • e
 
Механосинтеза е секоја хемиска синтеза во која реакција резултатите се утврдени со употреба на механички ограничувања за да ги упатуваат реактивните молекули на специфични молекуларни места.
Содржина
[сокриј]
# Вовед
# Основен концепт
# Дијамантска механосинтеза
# Историја на концептот
# Историја
* Кинематичкиот модел на Фон Нјуман
* Вештачките живи растенија на Мур
* Реплицирачките системи на Дијсон
* Напредна автоамтизација за вселанските мисии
* Репликаторите на Лакнер- Вент Ауксон
# Неодамнешна работа
* Брзи саморепродуцитрачки прототипи
* НИАЦ студии за саморепродуцитачките системи
* Само-асемблерите(самопреведувачите) на Корнел Универзитетот
* Мотиви за вештачки ДНА плочки на Њујоршкиот Универзитет
# Делумна конструкција
# Саморепродучирачка вселенска професија
# Останати упатства
#. Саморепродуцирачките машини во фикцијата
* Останата забележана работа за репликаторите
# Проспекти за имплементација
# Види исто
# Препораки
# Надворешни линкови
# Библиографија
[уреди] Вовед
# Надворешни врски (линкови)
Во обичната хемиска синтеза или хемосинтезата, реактивните молекули се судираат еден со друг преку случајни термички движења во течност или пареа. Во хипотетичкиот процес на механосинтезата, реактивните молекули ќе бидат прикачени на молекуларни механички системи, и нивните судири би произлегле од механички движења кои ќе ги доведуваат заедно во планираните последици, позиции, и ориентации. Предвидено е механосинтезата да ги избегне несаканите реакции со чување на потенцијалните реактанти на страна, и силно да и фаворозираат саканите реакции со тоа што ќе ги одржуваат реактантите заедно во најдобрите ориентации за постигнување на многу молекуларни вибрациони циклуси. Во биологијата, рибозомот дава пример за програмирачки механосинтетички уред.
===Основен концепт===
Примитивна, многу не-биолошка форма на механосинтеза беше изведена на ниски температури со користење на микроскопи за скенирање на тунелирање. Досега, таквите уреди обезбедиа најблизок пристап кон изработката на алатки за молекуларен инженеринг. Поширока употреба на механосинтезата чека и понапредна технологија за изградба на системи на молекуларни машини, со системи налик на рибозомот како привлечна почетна цел.
 
Голем дел од восхитот кон напредната механосинтеза се должи на потенцијалната употреба во составувањето на уреди со молекуларни размери. Ваквите техники се чини дека имаат многу примени во медицината, авијацијата, за копање на ресурси,производство и воена опрема. Повеќето теоретски истражувања на напредни машини од овој вид се фокусираа на користење на јаглерод, поради тоа што може да формира многу силни врски, кои многу видови на хемијата ги дозволува, и поради корисноста на овие обврзници за медицинска и механичка употреба. Јаглеродот формира дијамант,на пример, што доколку би бил достапен поевтино, би бил одличен материјал за многу машини. Беше предложено, особено од страна на К. Ерик Дрекслер, дека механосинтезата ќе биде од фундаментално значење за молекуларно производство врз основа на нано фабрики способни за градење на макроскопски предмети со атомска прецизност. Потенцијалот за овие е спорен, особено од страна на добитникот на Нобеловата награда Ричард Смалеј (кој го критикуваше на нефункционален пристап базиран на мали прсти) - види нанотехнологија.
Соработката за нано приозводство, основана од страна на Роберт Фрејтас и Ралф Меркл во 2000 година, е фокусирн тековен труд кој вклучува 23 истражувачи од 10 организации и 4 земји кои развиваат агенда за практично истражување, кое е специфично наменето за позиционално контролирана дијамантска механосинтеза и развој на дијамантското нано производство.
 
Во пракса, добивањето на точно една молекула на познато место на микроскопскиот врв е можно, да се автоматизира истото се покажа доста тешко. Додека практичните производи бараат барем неколку стотици милиони атоми, оваа техника се уште не се докажа како практична во формирањето на вистински производ.
 
Целта на едно поле на истражувањето за механосоединувањето се фокусира на надминување на овие проблеми со калибрација, и изборот на соодветни реакции на синтеза. Некои предлагаат обид за развивање на специјализиран, многу мал (околу 1000 нанометри) алатка, која ќе може да се изгради копии од себе со користење на механохемиски средства, под контрола на надворешен компјутер. Во литературата, ваквата алатка се нарекува асемблер или молекуларен асемблер. Откако ќе постојат асемблерите, геометрискиот раст (упатување на копиите да прават копии) брзо ќе може да се намали цената на асемблерите. Контролата од страна на надворешен компјутер тогаш ќе треба да овозможи големи групи на асемблери за изградба на големи, корисни проекти со атомска прецизност. Еден таков проект ќе биде комбинација подвижни ленти со молекуларни размери со трајно монтирани асемблери за да може да произведат фабрика.
 
Во улога на разрешување наовој и соодветните прашања во врска со опасностите од индустриски несреќи и познатиот страв и бегање еквивалентни на катастрофите Чернобил и Бопал, како и на повеќето прашања за екофагија, претпоставените видови на крајот на светот (разни потенцијални катастрофи кои произлегуваат од бегање репродуцирачите од контрола, кои може да бидат изградени со користење на механосинтезата) Кралското Друштво на Велика Британија и Кралската Академија за инженерство на Велика Британија во 2003 година нарача студија за да се справи со овие и поголеми општествени и еколошки последици, која беше предводена од професор на машински факултет проф. Др. Ен Доулинг. Ова беше предвидено со цел да се заземе силна позиција за овие проблеми и можности - и да предложат некој пат на развој кон општата теорија на т.н. механсинтеза. Сепак, Извештајот за нахнологија на Кралското друштво воопшто не го спомена молекуларното производство, освен за да се отфрли поради можноста за греј гу (крај на светот предизвикан од саморепродуцирачите).
 
 
Тековните технички предлози за нано фабрики не ги вклучуваат саморепродуцирачките нанороботи, и последните етички насоки ќе го забранат развојот на неограничени саморепродуктивни способности на нано машините.
[уреди]== Дијамантска механосинтеза==
Постои растечки тело на ревидиран теоретски труд во врска со синтетизирањето на дијаманти по пат на механичко отстранување / додавање на водородни атоми и таложење на јаглеродни атоми (процес познат како дијамантска механосинтеза или ДМС). На пример, во 2006 година документите во врска со ова продолжуваат со истражувачки труд од Фреитас, Меркл и нивните соработници известуваат дека најмногу прстудираниот мотив за алат за помагање на механосинтезата (DCB6Ge) успешно го поставува јаглеродните C2 диимери на C (110) дијамантска површината и на температура од 300 К (собна температура) и на 80 К (температура на течен азот) и дека силиконската променлива (DCB6Si), исто така, функционира на температура од 80 К, но не и на температура од 300 К. Овие алатки се наменети да се користат само во внимателно контролирани средини (на пример, вакум). Максимално прифатливи граници за грешки во однос на толкувањето и ротационото неправилно распоредување се пријавени во докуметот III- алатот мора да биде поставен со голема прецизност за да се избегне погрешно поврзување на димер. Над 100.000 CPU часа беа инвестирани во оваа студија.
 
Мотивот за алатката DCB6Ge, првично опишана во Конференција за предвидување во 2002 година,беше првиот комплетен алат кој некогаш бил предложен за дијамантската механосинтеза и останува единствениот мотив за алатката која е успешно симулирана за планираната функција на целосна 200 атомска дијамантска површина. Иако раните документи даваат за оваа алатка предвидена брзина на поставување, од 1 димер во секунда, поради бавното темпо на полнење на алатка со користење на неефикасен метод на полнење а не е врз основа на некакво својствено ограничување на брзината на користење на односнит алат, оваа граница беше само присилно наметната. Исто така, не беа предложени сензори за раликување меѓу трите можни исходи на обид за поставување на димерот со таложење на точната локација, таложење на погрешна локација, и воопшто неуспехот да се постави димерот, затоа што првичниот предлог беше да се постават алатките со мртво сметање, со соодветна реакција обезбедена со дизајнирање на соодветни хемиски енергетици и релативно силните врска за интеракција алат-површина.
 
Поновата теоретски работни анализи, комплетен сет на девет молекуларна алатки изработени од водород, јаглерод и германиум способен да (а) ги синтетизира сите алатки во сетот (б) ги полни сите алатки во собата од соодветни молекули, резерви на храна, (в) синтетизира широк спектар на цврсти јаглеводороди (дијамант, графит, фулерен, и слично). Сите потребни реакции се анализираат со користење на
стандардни AB иницио методи на квантната хемија.
 
Понатамошното истражување за да се постигнат алати кои би ги заменувале ќе бара време, компјутерска хемија и напорна лабораториска работа. Во раните 2000-ти, типичен експериментален обид беше да се пркачи молекула на врвот на атомски микроскоп, а потоа да се користи способноста за микроскопско прецизно позиционирање за да се турне молекулата на алатот во друг алат на подлогата. Со оглед на тоа што аглите и растојанијата може да бидат прецизно контролирани, а реакција се случува во вакум, можни се нови хемиски соединенија и прераспределувања.
 
[уреди] ==Историја==
Овој оддел не цитира никакви препораки или извори. Ве молиме помогнете го овој оддел со додавање на цитати од соодветни извори. Материјалот кој не доаѓа од некој извор ќе биде избришан. (декември 2011)
Оваа техника на движење на поединечни атоми механички, беше предложен од страна на Ерик Дрекслер во книгата на Мотори на создавањето од 1986 година..
Саморепродуцирачките машини ќе треба да имаат капацитет да собираат енергија и сирови материјали, да ги преработуваат сировите материјали во финални компоненти, и потоа да ги асемблираат во копија од самите себе. Понатаму, за комплетна саморепродукција мора од почеток да ги произведе нејзините најмали делови како што се лагерите, поврзувачите, и деликатните и комплицирани електронски компоненти. Не е возможно ова се да биде вклопено во рамките на една единствена стуктура, туку повеќе тоа би биле група на машини кои соработуваат или автономен произведувач кој е способен да ги произведе сите машини во состав на групата
Произведувачот ќе може да произведе минирачи роботи кои ќе собираат сиров материја, констуктори роботи за асемблирање на новите машини, роботи пооправачи за да се справат со абењето, и сето тоа без да се вмеша човек или да раководи со тоа. Предноста на таквиот систем лежи во способноста брзо и без дополнителен човечки труд, да ги проширува сопствените капацитети. Во главно потребното инвестирање за конструирање на првиот саморепродуцирачки уред навистина ќе се исплаќа и ќе биде без дополнителни трошоци за трудот.
Таквата машина не ги напаѓа законите на физиката и постоечките основни технологии кои се потребни за некои од подетализираните предлози и дизајни.
 
Во 1988, истражувачите на IBM, Циришкиот Институт за Истражување, успешно ги напишаа буквите "IBM" во ксенон атоми на употреба на бакарна површина на ниски температури, што пристапот го постави на високо ниво. Од тогаш, голем број на истражувачки проекти се имаат обидено да користат слични техники за чување на компјутерски податоци на компактен начин. Од неодамна техниката се користи за да се откријат нови физички хемии, понекогаш со користење на ласери за да се предизвикаат алатите на одредени енергетски полиња, или да се испита квантната хемија на одредени хемиски врски.
===Историја на концептот===
Основниот концепт за вештачки машини способни да произведат копии од самите себе, датира од пред најмалку сто години. Ран пример за тоа е анегдотата за филозофот Рене Декарт кој и предложил на Кралицата на Шведска Кристина дека човечкото тело може да се земе во предвид, како машина; таа му одговорила со посочување накај часовникот и наредувајќи “погледни го дали создава подмладок ”. Постојат неколку други варијанти на одговорот на анегдотата. Самуел Батлер во неговата новела Еревхон од 1872, предложи дека машните веќе беа способни за да се размножуваат, но човекот беше тој што ги направи да прават тоа, и додаде дека “машините кои создаваат машини, не создаваат машини од нивен вид “
Vo 1802 Вилијам Палеј, ја формулира неговата позната телеолошка расправа опишувајќи ги машините кои произведуваат други машини, и посочи дека прашањето за тоа кој најпрво го направил часовникот, ако се прокажеше дека може да направи копија од самиот себе. Научните истражување на саморепродуцирачките машини беше замислен од страна на Џон Бернал во 1930тите и од математичарите како што е Стивен Клин. Голем дел од оваа подоцнежна работа беше повеќе мотивирана од интерсот за процесирањето на информациите и алгоритмите, отколку од физичко ставање во таков систем.
===Кинематскиот модел на Фон Њуман===
Детализиран концптуален предлог за физички, небиолошки, саморепродуцирачки систем најпрво беше поставен од страна на математичарот Џон Фон Њуман во лекциите испратени во 1948 и 1949, кога тој предложи кинематичко саморепродуцирачки автомативен модел како замислен експеримент. Концептот на Фон Њуман за физичка саморепродуцирачка машина беше соочена апстрактно со хипотетичката машина која користи магацин на заштедени делови како негов извор на сирови материјали. Машината имаше програма која беше складирана во мемориска лента која ја управува да ги врати деловите од магацинот со користење на манипулатор, да ги асемблира во дупликати на самите себе, потоа да ја копираат содржината на мемориската лента во празната меморија на дупликатот. Машината беше замислено да биде составена од малку делови, односно од осум различни видови на компоненти ; четири логички елементи кои испраќаат и примаат стимулации, и четири механички елементи кои се користат за да обезбедат структурален скелет и подвижност. Иако звучи кавалитетно, Фон Њуман очигледно беше незадоволен од овој модел на саморепродуцирачки машини, што се должи на тешкотијата истото да се анализира со математичка ригорозна точност. Тој продолжи понатаму, напротив со развивање на дури и уште поапстрактен модел на самосоздавач врз основа на ќелиски автомати. Неговиот, најпрво кинематички концепт остана непознат се додека тој не се прослави во Научнички Американец во изданието од 1955 година.
 
Во 1999 година, беше предложена експериментално докажаната методологија наречена функционално ориентирано скенирање. Методологијата на функционално ориентирано скенирање овозможува прецизно контролирање на позицијата на сондата на микроскопот за скенирање на сонди на атомска површина на собна температура. Предложената методологија поддржува целосно автоматска контрола на инструменти од една или повеќе сонди за решавање на задачите на механосинтезата и горе-долу за нано производство.
==Вештачките живи растенија на Мур==
Во 1956 математичарот Едвард Ф. Мур го предложи првиот познат предлог за практична саморепродуцирачка машина, исто така објавена во Научен Американец. виВештачките живи растенија на Мур беа предложени како машини способни да го користат воздухотм, водата и земјата како извори на сирови материјали и да ја црпат својата енергија од сончевата светлина по пат на сончева батерија, или парен погон. Тој го одбра морскиот брег како почетна животна средина за ваквите машини, давајќи им лесен пристап до хемикалиите во морската вода, и предложи идните генерации на овие машини да бидат произведени да можат слободно да пловат по површината на океанот како саморепродуцирачки производители на бродови или да бидат поставени во неплодната пустински терен кој во друг случај би бил бескорисен за индустриски цели. Составните делови на саморепродуцирачките машини ќе бидат собрани, за да човештвото ги користи од за потребите ма другите машини кои не се саморепродуцирачки.
==Репродуцирачките системи на Дијсон==
Следен важен напредок за развојот на концептот за саморепродуцирачки машини беа серијата на замислени експерименти предложени од физичарот Фриман Дијсон во неговата Вануксем Лекција од 1970. Тој предложи три употреби на репродуцирачките машини на високо ниво. Прва беше, да се испрати саморепродуцирачки систем на сателит на Сатурн наречен Енцеладус, кој за цел да може да произведува копии на самиот себе, ќе биде исто така програмиран да произведува и да лансира гориво на соларен погон за резервоарите вселенските летала. Овие вселенски летала ке носат блокови мраз од Енцеладус до Марс, каде ќе бидат искористени создадат земја на планетата. Неговата втора примена беше да систем на производство на соларна енергија дизајниран за копнените пустински средини, и неговата трета употреба беше “опрема за индустриски развој “ основана на овој репродуцирач која ќе може да биддде продадена на земјите во развој за истите да ги снабди со посакуваниот индустриски капацитет. Кога Дејсон ја прегледа и повторно ја испечати неговата литература во 1979 година додаде и предлози за изменета верзија на верзијата на Мур за вештачките живи растенија кои се движат по вода кои беа дизајнирани да дестилираат и да снабдуваат сважа вода за човековата употреба.
==Напредна автомтизација за вселенските мисии==
==Имагинативната концепција за саморастечки роботски производител на природни сателити(месечини)==
Во 1980 гоина , инспирирана од “Практикуот со нови насоки” НАСА конструира здружени летни студии со АСЕЕ насловени како Напредна Автоматизација за Вселенските мисии, за да можат за создадат детализиран предлог за саморепродуцирачки машини кои ќе развијат ресурси за природен сателит дополнително да треба да се ангажираат работници луѓе за истото. Студијата беше предводена од Универзитетот Санта Клара и траеше од 23 јуни до 29 Август, со последниот извештај кој беше објавен во 1982. Предложениот систем ќе требаше да биде способен да направи капацитетот на продуктивност да расте експоненцијално, и тој дизајн да може да биде модифициран за градење на самопрепродуцирачки сонди кои би ја истражувале галаксијата.
Предложениот дизајн вклучуваше мали електронски картички компјутерски контролирани, кои се движат по шини во произведувачот, подвижни играчки машини кои користеа големи параболични огледала кои ја насочуваат сончевата светлина кон месечевиот реголит, за да го растопи и претвори во цврста површина која би била соодветна за врз неа да се гради, и роботски товарачи за пренесување на минерот за деловите, од почеток до крај. Сировиот месечев риголит ќе биде рафиниран по пат на разни техники, но примарно од испарувањето на хидрофлуорската киселина. За конструирање на нови произведувачи од деловите и асемблерите произведени од нивниот “родител “ , предложено беше да се вршиат големи пренесувања со помош на разни манипулативни раце и алатки.
Енергијата ќе биде произведена од небо од соларни ќлетки кои ги држат столбови. Другата машинерија ќе биде поставена под истото небо.
Исфрлениот робот ќе користи алатки за обликување и шаблони за да креира шаблони од гипс. Гипсот беше избран бидејќи лесно се обликува по шаблон, може да создава прецизни делови со добри површински краеви, и исто така гипсот може лесно да се рециклира откако ќе се искористи печката за да се извлечи водата од истиот. Роботот тогаш ќе може да го излева поголемиот дел од компонентите како од стопената непогодна карпа ( базалт) така и од пречистени метали. Вклучено е и ласерско сечење на јаглеродниот диоксид и заварување на системот.
Назначено беше пошпекулативен, покомлексен производител на микрочип, да може да произведува компјутерски и електронски системи, но дизајнерите исто така посочија дека такво нешто може да создаде практика да се извезуваат чиповите од Земјата како да се витамини.
Студијата од 2004 година поддржана од Институтот за напредни концепти на НАСА, ја однесе оваа идеја уште подалеку. Некои експерти почнуваат да одат со оваа идеја толку далеку што почнуваат да размислуваат за саморепродуцирачки машини за минирање на астероиди
Голем дел од студиите за дизајнирање беа во врска со едноставен, флексибилен хемиски систем за преработка на рудите, и разликите помеѓу пропорциите на елементите потребни за репродуцирачот, и пропорциите кај месечевиот риголит. Елементот кој најмногу го ограничи растот беше хлоринот, потребен за преработка на риголитот за добивање на алуминиум. Хлоринот е многу редок риголит кај природните сателити.
Репродуцирачите Лакнер- Вент Ауксон
Во 1995 годин инспирирани од предлогот за посејување на ненаселените пустини на Земјата со саморепродуцирачки машини за индустриски развој, Клаус Лакнер и Кристофер Вент развија уште по детализиран нацрт за ваков систем. Тие предложија колонија на подвижни роботи кои соработуваа со големина од 10-30 см, и кои се движат по мрежа од наелектризирани ќерамички шини околу стационарна производствена опрема и полиња на соларни ќелии. Нивниот предлог не вклучуваше комплетна анализа на побарувањата на системскиот материјал, туку објаснуваше нов метод за извлекување на десетте најчести хемиски елементи кои се наоѓаат сировата површина на почвата во пустините (Na, Fe, Mg, Si, Ca, Ti, Al, C, O2 and H2 ) со користење на јаглеродно термичи процес на високи температури. Предлогот беше објавен во Магазинот за откритија, во однос на опремата за десалинизирање на соларна енергија, користена за наводнување на пустината во која системот е основан. Тие нивните машини ги нарекоа ”Ауксони”, од грчкиот збор ауксеин што значи “да расте”
Неодамнешен(понови) трудови
==Саморепродуцирачките брзи прототипери==
Реп-Рап0 1.0 "Дарвинов" прототип
Раните експериментирања со брзо прототипирање од 1997-2000 година не беше посебно ориентиран кон репродуцирање на брзи системи за прототипирање на самите себе, туку кон проширени симулирани техники на “еволутивна роботика” во физичкиот свет. Подоцните откритија во брзото прототипирање му дадоа на процестот способност да произведува широк спектар на електронски и механички компоненти , правејќи го ова рапидно развивање предводник за истражувањата во врска со системот за саморепродуцирање.
Во 1998 Крис Феникс неформално го скицира дизајнот за репродуцирач на хидрауличен погон, во волумен од неколку стапки кој ја користеше ултравиолетовата светлина за да ги наполни меките пластични резерви за храна и флуидниот логичен контролен систем, но не ги даде повеќето од деталите од процесите на асемблирање, стапките на грешките, или толеранциите на машинирање.
Сите пластични делови за машината на од десната страна беа создадени од скоро идентичната машина од левата страна. (Адриан Боујер (лево) и Вик Оливер(десно) се членови на Реп- Рап проектот)
Во 2005, Адриан Боујер од Универзитетот на Бат го започна Реп Рап Проектот за да развие машина за брзо прототипирање која ќе биде во можност да произзведе некои или повеќето од нејзините компоненти, што ги прави ваквите машини доволно евтини за да можат луѓето да ги купуваат и користат во своите домови. Проектот ги издава диизајните и контролните програми GNU GPL. Реп Рап пристапот користи моделирање со фузирано таложење за произведување на пластични компоненти, евентуално и спојување на спроведливи патокази за кружењето. Другите компоненти како што се челичните шипки, завртки и навртки, мотори и одделни електронски компонети, можат да бидат надворешно обезбедени. Во 2006 проектот создаде основен функционален прототип и во мај 2008 година машината доживеа успех во произведувањето на сите пластични делови потребни за да се создаде “дете” машина.
Студии за саморепродуцирачки системи на Институтот за напредни концепти на НАСА
Во духот на студијата за “Напредната Автоматизација за Вселенските Мисии” од 1980 година на Институтот за напредни концепти на НАСА во 2002 и 2003 година започна неколку студии за дизајнирање во врска со саморепродукцијата. Во првата фаза беа доделени четири грантови:
* Ход Липсон (Корнел Универзитетот) “Автономни самораширувачки машини за забрзување на вселенското истражување”
* Грегори Чириќиан (Џонс Хопкинс Универзитетот) “Архитектура за саморепродуцирачки месечеви произведувачи без екипаж”
* Пол Тод (Корпорација за оптимална технологиј за вселенска машиска опрема) “Роботски лунарен еко систем”
* Тихамер Тот- Фејел (Генерал Динамикс) “Моделирање на кинематички ќелиски автомати: Pristap do samoreproduciraweto. Студијата заклучи дека комплексноста на развојот беше еднаква на таа на Пентиум 4, и промовира дизајн базиран на ќелиски автомати”
==Саморепродукторите на Универзитетот Корнел==
Во 2005 година, тим на истражувачи на Универзитетот Корнел, вклучувајќи го и Ход Липсон, имплементираја саморепродуцирачка машина. Машината е составена од кула од четири артикулирани коцки, познати како молекоцки, кои можат да се вртат околку волуменските дијагонали. Ова овозможува тулата да функционира како роботска рака, да ги собира блиските молекоцки и да ги асемблира истите во копија на самите себе. Раката е управувана од компјутерка програма, која е во состав на секоја молекоцка, аналогно на тоа како што секоја животинска клетка ја содржи целата копија на нејзината ДНК. Како и да е машината не може да приозведува индивидуални молекоцки, ниту да направи тие се појавуваат природно, па така нејзинит статус како саморепродуктор е спорна.
==Мотивите за вештачки ДНК плочки за Универзитетот во Њујорк==
Во 2011 група научници на Универзитетот во Њујорк, креираа структра наречена “BTX” (завојна линија тројно свиткана) поставен околу три двојни молекули на завојни линии, секој направен од краток столб на ДНК. Со тоа што секоја група од трите двојни завојни линии се третира како кодирано писмо, тие можат (во принцип) да изградат саморепродуцирачки структури кои шифрираат големи количини на информации
==Делумна конструкција==
Делумната конструкција е концепт при кој конструкторот креира делумно (а не целосно оформено) конструирано потомство, која е притоа останата за да се комплетира неговата конструкција
Моделот за саморепродуцирање на Фон Њуман ја предвидува дека мајката автоматизатор треба да ги констуира сите делови од автоматизацијата на ќерката, без исклучок ил предност на некои слични ќерки. Делумната конструкција става акцент на односот на конструирање така што мајка гради дел на ќерката, а по иницирање на овој дел на ќерката, потоа се повлекува со предавањето на понатамошно влијание врз ќерка. Наместо тоа, ќерка автомат е оставено да го заврши својот сопствен развој. Ова е да се каже, значи постоење со кое автоматите можат да се развиваат преку механизмот на зигот.
==Саморепродуцирачки вселенски летала==
Главен член: Саморепродуцирачка вселенска опрема
Идејата на автоматски летала способни за изградба на копии од себе беше за прв пат предложена во научната литература во 1974 година од Михаил А. Aрбиб, но концептот се појави порано во научна фантастика, како што во романот Полудувач од Фред Саберхаген од 1967 година или во новеловата трилогија од 1950 година Патувањето на просторот Бигл од АЕ ван Вогт (види само-репродуктивните машини во фикцијата, подолу). Првата квантитативна инженеринг анализа на само-репродуцирачки летала беше објавена во 1980 година од страна на Роберт Фреитас,во кој нерепродуктивниот дизајн на Проектот Деадалус беше изменета да се вклучат сите потсистеми потребни за само-репликација. Стратегија на дизајнот беше да се користи истрагата за да овозможи "семе" на произведувач со маса од околу 443 тони кон еден далечено место, да имаат произведувач на семе, да репродуцираат многу копии од самите себе таму за да ги зголемат својите вкупни производни капацитети, а потоа да го користат резултираниот автоматизиран индустриски комплекс за изградба на повеќе сонди со еден производител на семе, секој кој е на плочата.
Други препораки
* Голем број на патенти за саморепродуцирачките амшини се наградени Најмногу директно релевантните од ова поле ги вклучуваат Американскиот патент 4.734.856 "Автогенерички систем" Пронаоѓач: Дејвис; Дани Е. (Елмор, АЛ) (март 1988), Американскиот Патент 5.659.477. "Саморепродуктивни основни машини за произведување (F-единици)" Пронаоѓач: Колинс, Чарлс М. (Бурк, VA) (август 1997), американскиот патентен 5.764.518 "Авто репродукција на основните fabricating машина систем" Пронаоѓач: Колинс, Чарлс М. (Бурк, ВА) (јуни 1998); Колинс ДСП: и Американскиот патент 6.510.359 "Начин и систем за производство на саморепродуктивни станици" пронаоѓачи: Меркл; Ралф Ц (Санивејл, Калифорнија), Паркер, Ерик Г. (Вили, Соединетите Американски Држави), Скидмор, Џорџ Д. (Плано, Соединетите Американски Држави) (јануари 2003).
* Макроскопските репродуцирачи се наведени накратко во четвртата глава на К. Ерик Дрекслеровата книга Мотори на создавањето од 1986.
 
Во 2003 година, Ојабу ет ал. го објави првиот пример на чисто механичко-базирано ковалентно врзување и раскинување, односно првата експериментална демонстрација на вистинска механосинтеза-иако со силикон, а не од јаглеродни атоми.
* Во 1995 година, Ник Сабо го предложи предизвикот да се изгради од Лего (tm) робот колекции и слични основни делови репродуктор на макро ниво. Сабо напиша дека овој пристап е полен во споредба со претходните предлози за репродуцирачи на макро ниво,, но успешно предвиде дека дури и овој метод нема да доведе до репродуцирач на макро ниво во рок од десет години.
Во 2005 година, правата патентирана употреба на дијамантската механосинтеза не беше успешна
* Во 2004 година, Роберт Фреитас и Ралф Меркл го објавија првиот сеопфатен преглед на полето на саморепродукција (од кои голем дел од материјалот во оваа статија е изведен, со дозвола од авторите), во својата книга Кинематички саморепродуцирачки машини, која вклучува над 3000 литературни препораки. Оваа книга вклучи нови дизјани за молекуларен асемблер , буквар на математиката на репродукцијата, и првата сеопфатна анализа на целата сфера за дизајн на репродукторите.
Во 2008 година беше предложена награда од 3.1 милион долари, за финансирање на развојот на доказот за функционирање на системот на механосинтеза
Саморепродуцирачките машини во фикцијата
Види исто молекуларна нанотехнологија, поопширно објаснување на можните производи, и дискусии за други технологии на асемблирање (склопување)
Во фикцијата, идејата датира најмалку од 1920 година во играта на Карел Чапек, RUR (Универзалните Роботи на Росум). Основната пречка на само-реплицира машини,како да се поправат системите за поправки, беше критичен неуспех во автоматизираното општество, опишани во Машината запира.
АЕ ван Вогт ја искористи идејата во неговата приказна "M33 во Андромеда" (1943) како уред-земјиште, која подоцна во комбинација со три други Вселенски Бигл кратки раскази, стана роман, Патувањето на Вселенскиот Бигл. Приказната го опишува создавањето на фабрики за саморепродуктивно оружје со цел да се уништи Анабис, галаксијата која опфаќа злобни форма на живот која е склона кон уништување на човечкиот род
На почетокот на третманот е расказот Аутофаб од страна на Филип К. Дик, објавен во 1955 година. [52] [53] Дик, исто така, се осврна и на оваа тема во неговиот претходен краток расказ Вториот вид од 1953 година. Друг пример може да се најде во кусиот расказ Епилог од Пол Андерсон од 1962, во која бакгажите на саморепродуцирачката фабрика беше предложено да користат минерали извлечени од океанските води како суровини.
Во расказот "Раковите на островот" (1958) Анатолиј Днепров расправаше за идејата дека поради тоа што процесот на репродукција никогаш не е 100% точен, што доведува до мали разлики во наследниците, во текот на неколку генерации на репродукцијата машините ќе бидат подложени на еволуција слична на онаа на живите организми. Во приказната, машината која е дизајнирана, чија единствена цел е да се најде метал за производство на копии од себе, постои намера да се користи како оружје против машините воини на непријателот. Машините се пуштени во еден напуштен остров, идејата е во тоа што дадениот на располагање метал е веќе искористен и тие започнуваат борба едни со други, природната селекција ќе се зајакне нивниот дизајн. Сепак, еволуцијата престанува сама по себе кога беше создаден последниот потомок, енормно голем рак, поради тоа што не можеше да се репродуцира што се должеше на недостаток на енергија и материјали.
Станислав Лем исто така ја студираше истата идеја во својот роман на Непобедлив (1964), во која членовите на екипажот на вселенското летало кои слетаа на далечна планета наоѓа небиолошка животна форма, која е производ на долги период, а можеби и милиони години на механички еволуција. Овој феномен е исто така клуч на гореспоменатата прикзна на Андерсон.
Џон Сладек го искористи концептот на хумористичен завршеток во својот прв роман Репродуктивен Систем (1968, исто така насловен Мехазм во некои пазари), каде што истражувачкиот проект на американската војска излегува од контрола.
Студиите на Напредната автоматизација за Вселенски Мисии на НАСА беа директна инспирација за научно фантастичниот роман Законикот на Лајфмејкер (1983) од авторот Џејмс П. Хоган
Филмот Врискачи, врз основа на краткиот расказ на Дик, Вториот Вид, се поврзува со група на роботи оружје креирано од човештвото да дејствува како Фон Нојмановите уреди /полудувачи. Оригиналните роботи се подземни машини пили кои брммчат и кои создаваат врева како што и приоѓаат до потенцијалната жртва под земја. Овие машини се саморепродуцирачки и, како што се дознава во текот на филмот, тие се доста интелигентни и успеваат да "еволуираат" во понови, поопасни форми, особено човечки форми, кои вистинските луѓе во филмот не може да ги раздвојат од други вистински луѓе, освен преку обиди и грешки.
Терминатор е од научна фантастика / акционен филм од 1984 година во режија и ко-авторство од Џејмс Камерон, кој ја опишува војната меѓу човештвото и саморепродуктиивните машини предводена од централата на вештачка интелигенција позната како Скај Нет. Машинските цивилизации се повторувачка тема во фикцијата
Концептот е исто така широко користен во телвизијата за научна фантастика. ТВ серијата Лекс поврзан со армија од саморепродуктивни роботи познати како Мантрид беспилотни летала. Покрај тоа, на Репликаторите се орди на саморепродуцирачни машини кои се појавуваат често во Звездена Порта СГ-1, Борг во Звездени Патеки и "нанитите" исто така, може да се сметаат за саморепродуцирачки машини