Лудвиг ван Бетовен: Разлика помеѓу преработките

 

 

Роден е во Бон, се сели во Виена, во раните дваесетти години од неговиот живот каде учи со [[Јозеф Хајдн]] и брзо стекнува репутација на пијанист виртуоз. Слухот му се оштетува во третата деценија од неговиот живот, но продолжува да компонира, диригира и врши изведби, дури и по целосното губење на слухот.

 

Роден во елегантниот, но провинциски град [[Бон]], своите најрани музички лекции ги добива од татко си, тежок и неподнослив човек чие предавање на алкохолот го прават Лудвиг практично глава на семејството во своите години на момчештво. Во 1787 патува во Виена и почнува да зема часови кај Моцарт, но студиите траат кратко: мора да се врати назад поради смртта на мајка си. Сепак, се враќа во Виена после три години, каде ќе остане до крајот на својот живот. Продолжува со земањето часови, но сега кај Хајдн (од кого тој „не научил ништо“), потоа со Албрехтсбергер и на крајот со Салиери, од кого го учи Италијанскиот вокален стил. Во Виена, престолнината на музиката во Европа во тоа време, Бетовен се истакнува како виртуоз на клавир од највисок калибар: неговиот првично груб стил, се рафинира откога го слуша пијанистот Јохан Штеркел, по што неговата врвност како пијанист ретко била оспорувана. Пред сè, бил почитуван поради извонредната моќ на импровизирање, без разлика дали било тоа на дадена тема или во развивањето на идејата во рамките на сонатен облик.

 

 

Како што Бетовен понира во длабочините на интроспекцијата, неговата слава плива на површината толку далеку, што, до 1824, кога неговата последна симфонија ја доживува праизведбата, неговото име и музика се интернационализирани на начин на кој ниту Моцартовото дотогаш не било. Кога тој умира, на 57 години, учесниците во поворката се затекнати од страшно незапаметено невреме кое беснее низ Виена. Се претпоставувало дека починатиот ја тресел тупаницата од небото, додека громови и молњи паѓале врз градот.

 

== Црковна музика ==

 

Бетовеновата четврта симфонија постојано е посочувана (заедно со другите симфонии на парни броеви) – како една од „посветлите“ и непомрачени дела. Оваа карактеризација не е соодветна мерка за нејзината вредност. Самата почнува во, за Бетовен мистериозниот Бе-дур, кој ги дели најдлабоките Бетовенови дела: Триото за пијано „Надвојводата“, сонатата за пијано No.29 и Гудачкиот Квартет No.13. Оваа отфрлувана симфонија е духовита, но сепак, вознемирувачка креација, со првиот став кој потсетува на титанската сила на првиот став од Ероика. Расположението на Adagio-то исто така наликува на погребниот марш од Ероика. Позната е изјавата на Роберт Шуман за симфонијата, дека ова дело личи на „витка Грчка девојка меѓу два Нордиски џинови“, која сепак, не и донесе некоја поголема слава, ниту пак верно докрај ја оцени по нејзината содржина.